در حافظه موقت ذخیره شد...
خبرنگار باشیم خبرنگار بمانیم
روزنامه نگار
جوهره خبرنگاری در سال‌های اخیر به دلایلی کمرنگ شده است. ظهور شبکه‌های اجتماعی و گسترش پیج‌های هواداری در حوزه ورزش، بخصوص (فوتبال) و به موازات آن واکنش‌های تند و آنی مخاطبان عادی که در فضای مجازی پرسه می‌زنند، قدرت نقد منصفانه و تحلیل‌های درست فنی را از اصحاب رسانه گرفته‌اند و خواسته یا ناخواسته مسیر نوشتن به سمت نگاه هواداری و حمایت‌های کورکورانه منحرف شده؛ در حالی که رسالت خبرنگاری تحت هر شرایطی نقد منصفانه، تحلیل‌های سازنده و چشم‌پوشی از علایق رنگی است.
در سال‌هایی که فضای مجازی بر فضای رسانه‌‌های رسمی اثرات مخربی گذاشته، نوع نگارش نیز متناسب با فضای موجود تغییر یافته و برخی همسو با جریان مجازی حرکت می‌کنند؛ در حالی که هویت این شغل ایجاب می‌کند که حتی با وجود دلبستگی به رنگ‌های خاص واقعیت‌ها نگارش شود تا افکار عمومی نیز در مسیر درستی از تحلیل و واقع‌گرایی قرار گرفته و حقایق به عالی‌ترین شکل ممکن برایش به تصویر کشیده شود و در نهایت هیجانات کاذب این طیف نیز فروکش کند و عوام نیز تبدیل به تماشاگرانی حرفه‌ای با دیدی عمیق شوند. دغدغه نگارنده بعد از حدود 20 سال فعالیت حرفه‌ای در حوزه فوتبال اثرگذاری مخرب فضای مجازی بر افکار جریان رسانه‌ای است به طوری که مأموریت خطیری که بر دوش این طیف نهاده شده به کلی فراموش شود و نگاه نافذ و نقادی خبرنگاری محو و نقدها و محاسبات سطحی جایش را بگیرد و آنگاه اثری از این حرفه الهی باقی نماند. در آغاز بیست و هفتمین سالگرد تولد روزنامه ایران ورزشی که مجموعه‌ای از قلم به دستان چیره‌دست را در تاریخ خود جای داده، آرزو می‌کنم تا روزی که نفس در قلم است، خبرنگار باقی بمانیم؛ فارغ از رنگ‌ها و دور از روابط و گاه دلبستگی‌ها...