روزنامه‌ای برای مردم
سعید زاهدیان
خبرنگار
روزنامه ایران ورزشی به سال بیست و هفتم رسید که سهم من- به عبارت درست‌تر افتخار من- 18 سال زندگی در کنار خانواده ایران است؛ فارغ از اینکه هر شماره این روزنامه برایم خاطره است و ماجراهایی دارد، باید به یک نکته اشاره کنم. نکته‌ای که روز اول کار متوجه شدم؛ شاید مهم‌ترین نکته کار در این مجموعه.
پیش از آنکه وارد تحریریه شوم، مثل تمام آدم‌هایی که از بیرون به ایران ورزشی نگاه می‌کردند، باورم این بود که «ایران ورزشی» روزنامه دولت است و هرآنچه دولت‌ها دیکته می‌کنند در روزنامه منتشر می‌شود اما روز نخست از بزرگترها- که باید یادی کنیم از استاد پرویز زاهدی، وصال روحانی، برادران رحمانی، داود عطایی و خیلی‌های دیگر که تجربه‌های‌شان چراغ راه ما بود- یاد گرفتم که اینجا پیش از آنکه روزنامه دولت باشد، روزنامه مردم است و باید منافع مردم اولویت باشد تا هر شخص، حزب یا جناحی.
ابتدا برایم این ماجرا شعاری بیش نبود اما وقتی کمی جلوتر آمدم و در مقاطعی صاحب مسئولیت- از دبیری تحریریه تا معاون سردبیر و سردبیر- شدم، این خط مشی کلی ملموس‌تر شد. در 6 سال سردبیری، شاید دو یا سه بار از نهادهای بالادستی توصیه‌هایی صورت گرفت که به جرأت اقرار می‌کنم همین موارد که به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد، هرگز مغایر با منافع مردم و ورزش کشور نبود. در تمام این سال‌ها هر آنچه در روزنامه منتشر شد، از گفت‌و‌گوها تا گزارش‌ها و نقدها، همگی محصول همفکری و بحث‌های درون تحریریه بود که به صفحات روزنامه رسید.
بی‌شک در این مسیر اشتباهات ریز و درشتی وجود داشته که همه باید بپذیریم که کار بی‌نقص و بی‌ایراد در هیچ حوزه‌ای وجود ندارد اما تعمدی در آنها نبوده و تحریریه در تمام سال‌هایی که کنار هم کار کردیم، تلاش کرده تا طبق خط مشی اصلی، فارغ از جریان‌سازی‌های بیرونی و بی‌توجه به هرآنچه اصول حرفه‌ای روزنامه‌نگاری را خدشه‌دار می‌کند، روزنامه‌ای خوب و در شأن نام ایران منتشر کنیم و امیدواریم از این پس نیز با همین رویکرد، به دور از زردی و با فاصله گرفتن از حواشی و جریانات هدفمند، روزنامه‌ای در شأن مردم «ایران» باشیم.