پیچ خطرناک بعدی کدام است؟
آرمن ساروخانیان
خبرنگار
اولین دوره کارم با «ایران ورزشی» اوایل دهه 80 بود؛ سال‌هایی که پای اینترنت تازه به ادارات باز شده بود. در تحریریه‌های آن سال‌ها گاهی یکی، دو کامیپوتر بیشتر دیده نمی‌شد که با اینترنت دایال‌آپ کار می‌کرد. خبرگزاری‌های داخلی هنوز تکثیر نشده بود و تولید خبر محدودی داشتند. سرعت گردش اطلاعات در آن سال‌ها پایین‌تر بود و روزنامه‌نگاری ورزشی رویه دیگری داشت.
در مقطعی تعداد روزنامه‌های ورزشی روی دکه‌ها رشد تصاعدی پیدا کرد و سایت‌های ورزشی رونق گرفت. طرفداران روزنامه‌نگاری در این حوزه بیشتر و رقابت فشرده‌تر شد.
ماه عسل رسانه‌های ورزشی دوام زیادی نداشت و بعد از رسیدن به نقطه اوج نوبت یک سقوط با شیب تند بود. روزنامه‌های ورزشی به دلایل مختلف که مهم‌ترینش گرانی کاغذ بود یکی بعد از دیگری تعطیل شدند. ضربه شدید بعدی از طرف شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌ها بود که کار روزنامه‌ها را با هزینه کمتر و سرعت بیشتر انجام می‌دادند.
روزنامه‌نگاری ورزشی بعد از گسترش شبکه‌های اجتماعی رقابتی‌تر و سخت‌تر شد و شرط بقا در این حرفه سرعت بیشتر، کیفیت بالاتر و تولید محتوای منحصر به فرد بود.
تازه‌ترین تهدیدی که روزنامه‌نگاری (و به طور کلی اکثر مشاغل) را تهدید می‌کند، هوش مصنوعی است که پیش‌بینی می‌شود با تکامل بیشتر بتواند بخش بزرگی از کار روزنامه‌نگاران را انجام بدهد.
تغییر سبک روزنامه‌نگاری ورزشی در این دوره بیست و چند ساله تابع تحولات اقتصادی و تکنولوژی بوده و این حرفه با سال‌های نخست دهه هشتاد تفاوت زیادی دارد. با این حال ایران ورزشی تلاش کرده به مأموریتی که از اول خرداد سال 1376 شروع کرده پایبند بماند. در این سال‌ها همکاران زیادی کمک کرده‌اند که فعالیت این روزنامه ادامه پیدا کند و امید است که با کمک نسل‌های بعدی عمرش طولانی‌تر شود.