رافائل نادال در اوپن مادرید از هموطنش کارلوس آلکاراز شکست خورد، شکستی نادر در خاک وطن، اما این اظهارات او پس از آن مسابقه بود که شاید حتی از نتیجه بازی هم بیشتر جلب توجه می‌کرد. یک روز پس از تولد 19 سالگی‌اش، آلکاراز که قبلاً به جمع 10 نفر برتر راه یافته بود، با وجود آسیب‌دیدگی مچ پا که در ست دوم متحمل شده بود، هموطن 35 ساله خود را در سه ست با نتایج 6-2، 1-6 و 6-3 شکست داد. به نظر می‌رسید که این نوجوان نمی‌تواند مسابقه را تمام کند، وقتی که در سومین گیم ست دوم فرود بدی روی مچ پای راست خود داشت اما او بازی درخشانش را ادامه داد تا الگوی خودش را شکست دهد. او حالا اولین نوجوانی است که نادال را روی خاک رس شکست می‌دهد. آلکاراز پس از بازی گفت: «من بسیار هیجان‌زده هستم، هیجان زیادی دارم. تعداد بسیار کمی از بازیکنان می‌توانند بگویند که رافا را در زمین خاکی شکست داده‌اند. من احساس خوشبختی می‌کنم که یکی از آنها هستم.»

آلکاراز هر دو بازی قبلی خود با نادال را باخته بود اما این بار توانست قهرمان 21 گرنداسلم را شکست دهد که البته فشار بازی سنگین نادال در روز پنجشنبه برابر داوید گوفین هم در موفقیتش بی‌تأثیر نبود. او در مرحله نیمه نهایی باید به مصاف مرد شماره یک جهان نواک جوکوویچ برود، کسی که در مرحله یک چهارم نهایی هوبرت هورکاژ لهستانی را در 2 ست متوالی با نتایج 6-3 و 6-4 شکست داد.

اما واکنش نادال به باختش هم جالب توجه بود. او گفت: «یک انتقال قدرت در حال رخ دادن است. اینکه این اتفاق امروز رخ داده یا نه را در ماه‌های آینده خواهیم دید. از این بابت خوشحالم. آلکاراز از جنبه‌های زیادی در این مسابقه بهتر از من بود و من باید سطح بازی را ارتقا دهم.»

نادال که هنگام ورود به اتاق رسانه احساس درد می‌کرد، افزود: «اگر پیگیر زندگی روزمره من باشید، نگرانم نمی‌شوید، زیرا در بسیاری از روزهای زندگی‌ام لنگ می‌زنم. من همیشه در پایم درد دارم، بخصوص بعد از انجام یک مسابقه سه ساعته یا تمرین طولانی. بنابراین طبیعی است که اکنون کمی بد راه می‌روم. من یک آسیب مزمن پا دارم که هیچ درمانی ندارد. این بخشی از زندگی من است.»

داستان انتقال مالکیت باشگاه چلسی سرانجام به پایان رسید و آبی‌های لندن سرانجام صاحب جدید پیدا کردند. رومن آبراموویچ بعد از 19 سال مالکیت و ریاست در استمفوردبریج به حضورش در این تیم پایان داد. پس از انتشار این خبر در روز جمعه، 6 مه، هواداران آبی‌ها از مالکان جدید استقبال و از آبراموویچ برای کمکش تشکر کردند.

مرد روسی سال 2003 باشگاه را خرید و از آن زمان تا کنون 21 جام مهم از جمله 2 قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و جام باشگاه‌های جهان در ماه فوریه را به دست آورده است. او سرمایه‌گذاری زیادی در باشگاه انجام داد و بازیکنان و مدیرانی در کلاس جهانی را برای محقق کردن اهدافش در چلسی به خدمت گرفت. با این حال، پس از حمله روسیه به اوکراین در ماه مارس، دولت بریتانیا این میلیاردر روس را به خاطر ارتباطاتش با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در لیست سیاه قرار داد و او را تحریم کرد. از این رو، فروش باشگاه برای او اجتناب‌ناپذیر بود. این اتفاق ناراحتی گروه زیادی از هواداران چلسی را به همراه داشت و آنها در توئیتر از تمام کارهایی که او برای تیم محبوب‌شان انجام داد، تشکر کردند. آنها از حالا باید به سرمایه‌گذاری‌های درست کنسرسیوم تاد بوهلی دل ببندند. این کنسرسیوم متعلق به بوهلی، کلیرلیک کپیتال، مارک والتر و هانسیورگ ویس است. رقم قرارداد انتقال مالکیت باشگاه چلسی طبق خبری که توسط وبسایت رسمی چلسی منتشر شده، در حدود 25/4 میلیارد پوند است.

این رقم به دو بخش 5/2 میلیارد پوندی و 75/1 میلیارد پوندی تقسیم خواهد شد که بخش اول برای خرید سهام باشگاه استفاده می‌شود که در یک صندوق خیریه واریز می‌شود. همان‌طور که مالک قبلی آبراموویچ اعلام کرده بود گرفته بود، برای کمک‌های مالی استفاده خواهد شد. بخش 75/1 میلیارد پوندی این قرارداد صرف سرمایه‌گذاری در باشگاه استمفورد بریج، تیم زنان، آکادمی و بنیاد چلسی خواهد شد.

فوتبال ایتالیا در وضعیت عجیبی است. در عرصه ملی قهرمان اروپا هستند اما برای دومین بار از صعود به جام جهانی باز مانده اند. در رده باشگاهی تنها یک تیم از این کشور، آتالانتا، توانسته در سه سال اخیر به یک‌چهارم‌نهایی لیگ قهرمانان برسد. هواداران اما امیدوارند نسل جدید بازیکنان بتوانند تیم ملی و باشگاه‌های تاریخی این کشور را به نقشه جهانی برگردانند. اما اگر نتایج بازی‌های جوانان را ملاکی برای موفقیت آینده قرار دهیم، نشانه های امیدوارکننده ای به چشم می خورد.

ایتالیا خیلی آسان به رقابت‌های قهرمانی زیر 19 سال اروپا راه یافت و یکی از مدعیان فتح این مسابقات است که از اواخر خرداد در اسلواکی شروع می‌شود. یوونتوس هم دومین تیم ایتالیایی شد که به نیمه‌نهایی لیگ جوانان یوفا راه یافت که از سال 2013 آغاز شده. یوونتوس در ضربات پنالتی به بنفیکا باخت و از صعود به فینال باز ماند اما یک بازیکن در قلب هر دو تیم فوق‌العاده بوده و او فابیو میرتی است.

هافبک 18 ساله 11 سال گذشته را با بیانکونری سپری کرده و این باور به وجود آمده او که تجربه بازی در تیم اول باشگاه در این فصل را به دست آورده، می تواند ستاره بعدی استادیوم آلیانتس باشد. او گل اول پیروزی 2 بر صفر یووه برابر لیورپول در یک‌چهارم‌نهایی لیگ جوانان یوفا را زد و در دو تا از سه بازی انتخابی ایتالیا برای صعود به یورو گل زد.

این تاثیرگذاری نشان می‌دهد او ذهنیت برد دارد و می تواند پا جای پای اسطوره اش، کوین دبروین بگذارد. میرتی درباره ستاره منچسترسیتی می‌گوید:«بیشتر از همه از تکنیک و نگاه او تحت تاثیر قرار می گیرم. او همیشه می داند توپ را به کجا پاس بدهد، او یک قهرمان است، یک هافبک کامل از هر جهت.» میرتی خود خیلی از این ویژگی ها را دارد، او بیشتر در نقش شماره 8 در خط هافبک سه نفره یا سیستم لوزی است. آندره‌آ بوناتی مربی تیم زیر 19 سال یوونتوس می‌گوید:«میرتی هوش فوتبالی فوق‌العاده ای دارد، به همراه تکنیک بالا ضمن اینکه از نظر پوشش زمین هم خیلی پیشرفت کرده و فیزیک و انگیزه خیلی خوبی هم دارد. خلاقیت، گلزنی و تاثیر مثبت روی رختکن از ویژگی‌های دیگر او است و از اینکه هم‌تیمی‌ها را به موفقیت و گلزنی سوق بدهد، لذت 

می برد.»

او در سال 2011 به یوونتوس پیوست در حالی که استعدادش را در 60 کیلومتری تورین در کانئو کشف کردند. تورینو هم می خواست او را به آکادمی ببرد اما میرتی که یک بار اجازه نداده موهای بلوندش کوتاه شود تا شباهت بیشتری به پاول ندود داشته باشد، به یووه رفت. او وقتی در فصل 2020-2019 برای تیم زیر 17 سال یووه 16 گل زد و 6 پاس گل داد، مورد توجه هواداران قرار گرفت.

او همچنین کاپیتان تیم زیر 19 سال شد در حالی که بازیکن ثابت تیم زیر 23 سال شد که در دسته سوم فوتبال ایتالیا بازی می‌کند. او در سری C سه گل زده و چهار پاس گل داده. او در پیش‌فصل نظر ماسیمیلیانو آلگری را گرفت و در دقایق آخر پیروزی یووه برابر مالمو در لیگ قهرمانان به عنوان بازیکن جانشین نخستین بازی‌اش را برای تیم اول باشگاه انجام داد. دو ماه بعد در سری A هم بازی کرد و انتظار می رود در هفته های پایانی فصل با مصدومیت وستون مک کنی، دنیس زکریا و آرتور ملو فرصت بازی بیشتری به دست آورد.

میرتی در تمرین با تیم اول باشگاه از مانوئل لوکاتلی چیزهای زیادی می آموزد و انتظار می رود این دو یک روز رهبری خط میانی تیم را به دست بگیرند. او در ژانویه تا سال 2026 با یووه قرارداد بست تا باشگاه‌هایی از آلمان، انگلیس و فرانسه را ناامید کند. برنده 36 قهرمانی لیگ ایتالیا همچنین به تیم‌های دیگر این کشور برای فروش یکی از باارزش ترین محصولات آکادمی اش جواب منفی داده است. شاید نسل جدید ستاره های ایتالیا دوباره این کشور را به قله فوتبال جهان برگردانند.

رئال مادرید، قهرمان این فصل لالیگا، به‌دنبال آن است که رویاهای اتلتیکو مادرید برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان را نابود کند. آنها در 229امین دربی مادرید در ورزشگاه واندا متروپولیتانو بازی خواهند کرد. رسم بر این است که برای تیم قهرمان در بازی بعدی تونل افتخار از سوی بازیکنان حریف تشکیل شود اما اتلتیکو مادرید دشمن قدیمی و همشهری رئال این کار را برای رقیبش انجام نمی‌دهد، بنابراین رئال می‌خواهد خودش در خانه حریف جشن برپا کند.

رئال پس از پیروزی مقابل منچسترسیتی در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان، با روحیه بالایی به مصاف اتلتیکو خواهد رفت، در شرایطی که اتلتیکومادرید در دو بازی اخیرش در لیگ، نتوانسته گلی بزند و روند خوبی ندارد.

فصل گذشته، در این مرحله از فصل، اتلتیکو دو امتیاز بیشتر از بارسلونا و رئال مادرید در بالای جدول داشت. آنها یک امتیاز از رئال گرفتند و با برد در سه دیدار پایانی خود، به قهرمانی لیگ رسیدند. اما حالا مردان دیه‌گو سیمئونه 20 امتیاز کمتر از رئال مادرید دارند و کارشان برای راهیابی به لیگ قهرمانان آسان نیست.

اتلتیکو در چهار بازی قبلی خود هشت امتیاز از دست داده و دو بازی اخیر خارج از خانه خود را باخته است. آنها دیدارهای سختی برابر سویا و رئال سوسیه‌داد هم پیش رو دارند و مردان سیمئونه باید تلاش زیادی داشته باشند تا در کورس سهمیه لیگ قهرمانان بمانند.

اتلتیکو در 12 بازی اخیر مقابل رئال در لیگ پیروز نشده است. آنها آخرین بار در فوریه 2016 در سانتیاگو برنابئو با نتیجه یک بر صفر دربی را بردند.

رئال پیش از پیروزی دراماتیک برابر منچستر سیتی، توانسته بود با برد چهار بر صفر مقابل اسپانیول قهرمانی لیگ را قطعی کند. برای رئال، چهار بازی باقی‌مانده اهمیتی از نظر جایگاه ندارد، اما آنها می‌خواهند رقیب دیرین خود را ببرند.

رئال بازی رفت را دو بر صفر برده است و در این فصل لالیگا، بهترین عملکرد را در خارج از خانه داشته است. آنها در 17 بازی خارج از خانه، 13 برد و دو تساوی کسب کرده‌اند.

ژوائو فلیکس و توماس لمار از اتلتیکو مادرید مشکل همسترینگ دارند، اما فلیکس بهبود یافته و امیدوار است در روزهای پیش رو به آمادگی کامل هم برسد. ماریو ارموسو و رینیلدو هم به‌دلیل کارت‌های زردی که دریافت کردند، این بازی را از دست داده‌اند، اما استفان ساویچ از محرومیت برمی‌گردد و در کنار خوسه خیمنس و فلیپه در مرکز دفاع می‌ایستد.

جفری کوندوگبیا و هکتور اررا در بازی قبل در مرکز خط میانی قرار گرفتند، اما انتظار می‌رود که کوکه و رودریگو دی‌پل جای آنها را در این مسابقه بگیرند.

آنتوان گریزمان، لوییس سوارس، آنخل کوریا، ماتئوس کنیا و یانیک کاراسکو رقابت سختی برای حضور در خط حمله دارند. از بین این بازیکنان، سه نفر در میدان حاضر خواهند شد.

در رئال مادرید، ادن آزار همچنان مصدومیت از ناحیه پا دارد و داوید آلابا، ادر میلیتائو و گرت بیل هم آسیب دیده‌اند و پیش از مسابقه معاینه خواهند شد.

در برد مقابل اسپانیول، کاسمیرو در مرکز دفاع قرار گرفت و اگر آلابا و میلیتائو نرسند، این بار یا این بازیکن یا خسوس وایخو در کنار ناچو فرناندس به میدان خواهند رفت.

بعید است که کارلو آنچلوتی تغییرات زیادی در خط میانی و حمله بدهد، اما اگر کاسمیرو به دفاع برود، فدریکو والورده یا ادواردو کاماوینگا در مرکز خط میانی حضور می‌یابند.

رودریگو که در بازی مقابل سیتی دو گل حیاتی زد و در شش بازی اخیر خود شش گل زده است، امیدوار است که در کنار بنزما و وینیسیوس در خط حمله قرار بگیرد.

 

با وجود پنج بازی باقیمانده، از جمله فینال لیگ قهرمانان، رئالی‌ها در شادی کامل به سر می‌بردند. آنها چهار هفته به پایان، قهرمان لالیگا شدند و در اروپا هم مسیری را که با غلبه بر پاری 

سن ژرمن و چلسی آغاز کرده بودند، با حذف منچسترسیتی و صعود به فینال ادامه دادند. از الان به بعد تداوم سرخوشی تا فرارسیدن فینال لیگ قهرمانان برای کسب دوگانه است. زمانی برای استراحت وجود ندارد و کارلو آنچلوتی و مردانش این را می‌دانند.

در چند روز گذشته، بسیاری از آنچلوتی راز موفقیتش در رئال مادرید فراتر از کار روزانه و کیفیت بازیکنانش را پرسیدند و او به نکاتی اشاره داشت که خیلی‌ها آنها را نادیده می‌گیرند و حتی آنها را زیر سؤال می‌برند. آنچلوتی گفت:«هیچ رازی وجود ندارد. آنچه وجود دارد فروتنی تک تک بازیکنان است. در این تیم هیچ بازیکنی فکر نمی‌کند که بهتر از دیگری است.»

همه به جز بیل خوشحالند

اگرچه برخی از بازیکنان، مانند خسوس وایخو در این فصل فرصت زیادی برای بازی نداشته‌اند اما تنها بازیکنی که در رختکن رئال مادرید ابراز نارضایتی کرده است، گرت بیل از طریق مدیر برنامه‌هایش بوده است. بارزترین نمونه فروتنی در میان بازیکنان و این طرز تفکر که هیچ کس بالاتر از تیم نیست، چهارشنبه شب و در اوایل بازی مقابل سیتی در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو رخ داد. کریم بنزما در وقت‌های اضافه پنالتی که خودش گرفته بود را با سخاوتی مثال زدنی به زننده دو گل اول رئال مادرید، رودریگو تعارف زد تا به او فرصت هت‌تریک بدهد، هر چند که بازیکن برزیلی قبول نکرد و بنزما خودش گلزنی کرد.

راز موفقیت رئال مادرید چیزی جز احترام و اعتماد متقابل میان بازیکنان نیست و همان‌طور که آنچلوتی هم گفت «اینجا موفقیت تیم بر موفقیت بازیکن مقدم است.»

چهارشنبه شب در سانتیاگو برنابئو اتفاق عجیبی رخ داد و رئال مادرید توانست بدون هافبک‌های اصلی خود بازگشت شگفت‌انگیزش برابر منچسترسیتی را کامل کند.

کاسمیرو، تونی کروس و لوکا مودریچ هر سه تعویض شده بودند وقتی سفیدها یک گل سیتی را با دو گل پاسخ دادند تا کار به وقت اضافه کشیده شود و در نهایت به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیدند.

 

والورده و کاماوینگا

دو بازیکن شاخص تیم در این پیروزی عالی فدریکو والورده و ادواردو کاماوینگا بودند که هیچ یک در برابر فشار اواخر بازی تسلیم نشدند. البته داستان آنها متفاوت است چون والورده در ترکیب اصلی رئال قرار گرفت و بیش از 120 دقیقه برابر آبی آسمانی پوشان بازی کرد. قدرت او و بازی فیزیکی‌اش به همراه توانایی در کار با توپ برای رئال کلیدی بود تا بتواند بازی را به وقت اضافه بکشاند و به خواسته‌اش برسد.

کاماوینگا اما 15 دقیقه مانده به پایان وقت عادی مسابقه توسط کارلو آنچلوتی به زمین فرستاده شد. او به جای کاسمیرو و مودریچ در خط میانی بازی کرد و با پای چپش جادو کرد. این فرانسوی شخصیت اصلی پشت گل سوم رئال مادرید بود که حدود 40 متر توپ را حمل کرد قبل از آنکه توپ را به رودریگو گوئز بدهد و این برزیلی که دو گل اول رئال را زده بود، به کریم بنزما پاس داد. بنزما پنالتی گرفت و با گل کردن آن بازی را 3 بر یک به نفع میزبان کرد.

 

پیدایش سبایوس

بعد نوبت دنی سبایوس بود که خودش را نشان دهد. این بازیکن اسپانیایی به خاطر مصدومیتی که در المپیک توکیو برایش به وجود آمد چندین ماه از بخش اول فصل را از دست داد. به نظر نمی‌رسید بعد از خلاصی از مصدومیت هم در برنامه‌های کارلو آنچلوتی جایی داشته باشد و به ندرت به او فرصت بازی رسید.

در عین حال، در چند بازی اخیر توانایی او برای حفظ و حمل توپ به رئال مادرید کمک زیادی کرد برای اینکه مسابقاتش را کنترل کند و به پیروزی برسد. واقعیت این است که کاسمیرو، کروس و مودریچ از روی نیمکت بازگشت رویایی رئال مادرید را تماشا کردند و والورده و کاماوینگا تیم را به فینال بردند.

تغییردهنده فوتبال. هیچ عبارتی بهتر از این برای توصیف مینو رایولا و اثرگذاری او در دنیای جنون‌آمیز و غیرقابل پیش‌بینی نقل و انتقالات وجود ندارد؛ جایی که به طور کامل با آن منطبق شده بود. اگر بخواهم درباره این سوپرایجنت فوتبال و جهانی که پیرامون خود ساخته بود، حرف بزنم، چیزی بهتر از اتفاقاتی که ۱۷ جولای ۲۰۱۹ در تورین مقابل چشمم رخ داد، نیست.

قرار بود ماتیس دلیخت به استادیوم یوونتوس بیاید و تعداد زیادی هوادار پرشور برای استقبال از او آمده بودند. بعد از کریستیانو رونالدو در سال ۲۰۱۸، خرید دیگری در کلاس جهانی برای یوونتوس انجام شده بود و در این راه تیم‌هایی مثل بارسلونا و پاری‌سن‌ژرمن را کنار زده بودند. مرد پشت این قرارداد رایولا بود که رابطه عالی‌اش با پاول ندود، نایب رئیس یوونتوس و یکی از موکلان سابقش، به تسهیل این انتقال از آژاکس کمک کرده بود.

وقتی ماشین متوقف شد و رایولا اول پیاده شد، هواداران یوونتوس شروع کردند و برای او فریاد کشیدند. باورنکردنی بود اما حقیقت داشت. مطمئناً برای نخستین بار در تاریخ فوتبال، هواداران نام یک ایجنت را سر دادند:«مینو، مینو، مینو». صدا کاملاً واضح بود و رایولا با لبخند به لب با هواداران خوش و بش می‌کرد قبل از اینکه به سؤالات اجتناب‌ناپذیر خبرنگارها درباره کمیسیونش پاسخ می‌داد.

این برشی از نقش رایولا در صنعت فوتبال بود؛ مرد باهوشی که آماده حل تمام مسائل لاینحل دنیای نقل و انتقالات بود و شنبه گذشته در ۵۴ سالگی درگذشت. برای هواداران و مربیان رایولا هم رؤیا بود هم کابوس. عده‌ای نام او را فریاد می‌زدند برای اینکه یک بازیکن طراز اول را به تیمشان اضافه کنند و عده‌ای از او متنفر بودند برای اینکه با وحشت از دست دادن ستاره‌شان روبه‌رو شده یا از خواسته‌های مالی او ناراحت بودند.

در جولای ۲۰۱۶ در مرکز میلان او را به همراه پسرعمو و دست راستش، وینچنزو دیدم. مذاکرات برای بازگشت پل پوگبا به منچستریونایتد از یوونتوس بخوبی پیش می‌رفت. رایولا رسیده بود تا ملاقاتی مخفی با یوونتوس داشته باشد و تا من را دید کنار در هتلی که قرار بود مذاکرات صورت بگیرد، پنهان شد. کمی بعد با لبخند معمول به سراغم آمد و گفت:«فعلاً نه عکس بگیر نه فیلم. به کمی صبر نیاز داریم تا یک قرارداد تاریخی ببندیم.»

سه هفته بعد او قرارداد را تکمیل کرد و بازیکنی که چهار سال قبل به‌صورت آزاد به یووه رفته بود، با ۱۰۰ میلیون یورو برگشت. یک شاهکار بود. رابطه برایش اولویت داشت و اینکه بتواند اعتماد موکلانش را جلب کند. اتفاقی نیست که سال‌ها برخی از بهترین فوتبالیست‌های جهان او را انتخاب کردند چون می‌دانستند آماده مبارزه با باشگاه‌ها برای دفاع از منافعشان است.

کلید بعدی نگاه درست بود. او با آنکه به‌شدت بیمار بود، ماه‌ها در تدارک یک استراتژی صحیح برای آینده ارلینگ هالند بود. او هالند را یکی از بهترین دارایی‌هایش به‌عنوان یک ایجنت می‌دانست و افتخار می‌کرد به اینکه در زمان بازی او برای سالزبورگ، همکاری با او را آغاز کرده قبل از اینکه دنیا او را بشناسد. رایولا می‌خواست به قولی که به هالند و پدرش داده، عمل کند؛ اینکه بهترین پیشنهادهای ممکن از باشگاه‌های طراز اول اروپا را برای او بگیرد و می‌خواست موکلش را در شرایط انتخاب قرار دهد. رابطه رایولا با پپ گواردیولا از دوران زلاتان ابراهیموویچ در بارسلونا خوب نبود اما می‌خواست هالند خودش مقصد بعدی‌اش را که شامل منچسترسیتی هم می‌شد، انتخاب کند.

یادآوری تمام قهرمان‌هایی که مدیر برنامه‌هایشان رایولا بود، ممکن نیست اما شاید یکی از آنها که بیشترین ضربه را از مرگ او می‌خورد، زلاتان باشد. این سوئدی روزها در رختکن میلان ساکت بود و از معدود کسانی بود که اجازه یافت به بیمارستان برود و با رایولا وداع کند. همیشه یادم هست که رایولا را بعد از ملاقات با هیأت مدیره میلان برای بازگشت زلاتان از لس‌آنجلس گلکسی دیدم و پرسیدم آیا مذاکرات پیشرفتی داشته. گفت:«ما همیشه در مذاکرات پیشرفت داریم. محال است که من به عقب برگردم ضمن اینکه ابراهیموویچ می‌تواند کارهایی بکند که آدم حتی نمی‌تواند تصور کند.» حرف آخر را با لبخند زد.

اساس استراتژی رایولا برای همه روشن بود و بر حسب فرصت یا تهدیدی که می‌توانست برای باشگاه ایجاد کند، مورد عشق و نفرت قرار می‌گرفت. دور و برش را ستاره‌ها گرفته بودند و کمیسیون‌های چند میلیون دلاری مطالبه می‌کرد بنابراین هر کسی می‌خواست از طریق او مذاکره کند می‌دانست باید پول زیادی خرج کند. آنهایی که او را می‌شناختند می‌گفتند بزرگترین حسرتش این بود که ماریو بالوتلی نتوانست به توپ طلا برسد. رایولا بارها به دوستانش گفته بود:«ماریو می‌توانست حتی دو یا سه توپ طلا بگیرد فقط اگر می‌خواست.»

رایولا آدم جوک‌ها، حمله‌های خشن و مقابله‌های معمول با افکار عمومی و باشگاه‌ها بود اما توانست روابطی عالی در فوتبال و زندگی ایجاد کند و همیشه یک هدف داشت:«بهترین استراتژی ممکن برای موکلان و خودش». این مینو رایولا بود، او یک قدیس نبود اما قطعاً دنیای فوتبال را تغییر داد.

 دورتموند موکوکو را می‌فروشد

بوروسیا دورتموند حاضر است یوسوفا موکوکو را در تابستان به فروش برساند. این باشگاه آلمانی به‌دنبال انتقال قرضی این بازیکن نیست، چرا که قرارداد او در سال 2023 به پایان می‌رسد و این بازیکن قصد ندارد آن را تمدید کند. به این ترتیب دورتموند او را می‌فروشد و بند خرید مجددش را هم در قراردادش خواهد گنجاند.

  

ناپولی خواهان بلوتی

ناپولی قصد دارد آندره‌آ بلوتی را از تورینو جذب کند. این مهاجم در تابستان آزاد می‌شود و ناپولی هم یک جانشین برای ویکتور اوسیمن می‌خواهد. بلوتی 28 ساله 100 گل برای تورینو و 12 گل برای تیم ملی ایتالیا به ثمر رسانده است و می‌تواند در ناپولی فصل جدیدی از فوتبال خود را تجربه کند.

 

فشار رافینیا برای رفتن 

به بارسلونا

رافینیا، ستاره لیدز، سرسختانه به‌دنبال پیوستن به بارسلونا است. او قصد دارد تیمش، لیدز را از خطر سقوط نجات دهد و بعد از آن باشگاه را تحت فشار بگذارد تا او را به بارسلونا بفروشند. این بازیکن برزیلی مدتها است که مد نظر بارسا قرار دارد و نمی‌خواهد فرصت پیوستن به این تیم را از دست بدهد.

 

میلان خواهان آسنسیو

میلان امیدوار است که مارکو آسنسیو را از رئال مادرید جذب کند. این باشگاه ایتالیایی به‌دنبال انتقال این بازیکن در تابستان است، اما مادرید می‌خواهد او را متقاعد کند که قرارداد جدیدی امضا کند. آنها پیشنهاد خوبی هم به این بازیکن داده‌اند. آسنسیو می‌خواهد 7 میلیون یورو در سال دستمزد داشته باشد، اما میلان تنها 5 میلیون یورو در سال (با در نظر گرفتن پاداش) می‌تواند به او بپردازد. با این حال میلانی‌ها بر این باورند که بخت جذب او را دارند.