تیم ملی فوتبال ایران سومین دیدار خود در چارچوب رقابت‌های مقدماتی جام جهانی 2014 برزیل را با برتری قاطع 6 بر صفر برابر بحرین به پایان رساند تا با اقتدار صدرنشین گروه E شود.

به گزارش ایرنا، ملی‌پوشان فوتبال کشورمان در حضور بیش از هشتاد هزار تماشاگر ورزشگاه آزادی با 6 گل تیم ملی بحرین را با شکست بدرقه کرده تا با هفت امتیاز، صدرنشین گروه E مرحله مقدماتی جام جهانی در منطقه آسیا لقب بگیرد.

این دیدار در حالی برگزار شد که تیم ملی ایران از همان ابتدا با حمایت تماشاگر پرتعداد خودی به دنبال گشودن دروازه بحرین بود و اخراج راشد خلیف ابراهیم در دقیقه نخست سبب شد تا شرایط برای پیروزی ملی‌پوشان کشورمان آسان شود.

بازیکنان ایران با وجود اینکه بحرینی‌ها به طور مداوم در حال اتلاف وقت بودند با ارائه یک بازی منطقی توانستند حملات مختلفی را طراحی کرده تا اینکه در دقیقه 22 پرتاب اوت بلند تیموریان در یک رفت و برگشت با ضربه سیدجلال حسینی به گل نخست تبدیل شود.

در دقیقه 34 مجتبی جباری کار تیمی زیبای ملی‌پوشان ایران را با یک ضربه فنی به گل دوم تبدیل کرد.

در دقیقه 42 ضربه کرنر آندرانیک تیموریان با ضربه زیبای هادی عقیلی برای سومین مرتبه ملی‌پوشان ایران را به گل رساند.

بازیکنان بحرین در تلاش بودند تا با استفاده از ضربات ایستگاهی فرصتی را برای گلزنی کسب کنند که مدافعان ایران اجازه خودنمایی را ندادند.

در نیمه دوم بحرین به دنبال دفاع از دروازه خودی بود تا با گل‌های بیشتری ورزشگاه آزادی را ترک نکند و از سوی دیگر تیم ایران حملات خود را ادامه داد و فرصت‌های مناسبی توسط عقیلی و خلعتبری از دست رفت.

در دقیقه 61، آندرانیک تیموریان با شوتی زیبا و مهار نشدنی از فاصله 25 متری برای چهارمین مرتبه تیم ایران را در این دیدار به گل رساند.

حملات تیم کشورمان همچنان ادامه یافت و بازهم ضربات ایستگاهی ملی‌پوشان کشورمان برای حریف مشکل‌ساز شد و در این راستا در دقیقه 75 کریم انصاری‌فرد که چند دقیقه از حضورش در زمین می‌گذشت تیم ایران را پنج گله کرد.

در دقیقه 83 غلامرضا رضایی مهاجم تیم ایران با یک ضربه سر زیبا گل ششم را به ارمغان آورد تا تیم ملی کشورمان با نتیجه خیره کننده 6 بر صفر به برتری دست یابد.

 

بیست و یکمین دوره رقابت‌های لیگ برتر فوتبال در حالی از ۲۷ مهرماه سال جاری آغاز می‌شود که ۱۶ باشگاه پس از کش و قوس‌های زیاد بالاخره تکلیف نیمکت خود را مشخص کردند.

سرمربیان لیگ برتری در حالی انتخاب شدند که تغییراتی را در بین باشگاه‌های میانه جدول شاهد بودیم اما باشگاه‌های پرسپولیس، استقلال تهران و سپاهان اصفهان که رتبه‌های اول تا سوم لیگ برتر بیستم را از آن خود کرده بودند دست به سرمربی نزدند.

تیم‌های هوادار تهران و فجر شهید سپاسی شیراز نیز با صعود به لیگ برتر، تصمیم گرفتند سرمربیان خود را حفظ کنند تا رضا عنایتی و علی‌اصغر کلانتری در جمع مربیان برتر فوتبال باشگاهی ایران قرار بگیرند.

ثبات در تیم‌های بالای جدول به احتمال زیاد در کسب نتایج موفق در لیگ برتر بیست و یکم برای این تیم‌ها تأثیر خواهد داشت. با این حال برخی تیم‌ها نیز روندی کاملاً متفاوت در پیش گرفتند.

تیم‌هایی نظیر نفت مسجد سلیمان، آلومینیوم اراک، تراکتور تبریز و صنعت نفت آبادان بعد از تغییراتی که در کادر فنی داشتند، سرمربی خود را انتخاب کردند تا هر هفته اسم یک نفر برای سرمربیگری در این تیم به چشم بخورد.

این باشگاه‌ها در حالی برای انتخاب سرمربیان خود با شک و تردید رفتار کردند که گزینه‌هایی همچون جواد نکونام، محمود فکری، ابراهیم صادقی، سیروس پورموسوی و مجید جلالی پشت خط ماندند.

نکونام با وجود داشتن پیشنهاد رسمی از سه تیم لیگ برتری به توافق نهایی با آنها نرسید؛ در حالی که با فولاد خوزستان در فصل گذشته موفق به قهرمانی در جام حذفی و کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا برای این تیم اهوازی شد. نکونام که گزینه آلترناتیو فرهاد مجیدی در استقلال محسوب می‌شد فعلاً درباره بیرون ماندن خود از جمع مربیان لیگ برتری سکوت کرده است تا شاید با کوچکترین اتفاقات لیگ برتری تبدیل به بمب خبری مربیان در لیگ بیست و یکم شود.

محمود فکری نیز پس از حضور چند روزه در قامت سرمربی نفت مسجدسلیمان جای خود را به سیروس پورموسوی داد. پورموسوی نیز تنها یک هفته شماره یک بودن روی نیمکت این تیم را در مقابل اسم خود به یدک کشید تا بدون برگزاری حتی یک تمرین با مسجدسلیمانی‌ها جایش را به فراز کمالوند بدهد.

فراز کمالوند که از او به عنوان مارکوپولوی مربیان لیگ برتر ایران یاد می‌شود، پس از ترک باشگاه استقلال و جدایی از جمع دستیاران فرهاد مجیدی سرمربی سایپا شد. او پس از چند هفته از جمع نارنجی‌پوشان استعفا داد تا سرمربی تراکتور تبریز در روزهای ابتدایی نقل و انتقالات تابستانی شود.

اتفاقات رخ داده در تبریز با تراکتوری‌ها سبب شد تا او بار دیگر از سمت خود استعفا داده و مربیگری را این بار در مسجدسلیمان ادامه دهد.باید دید پشت خط مانده‌های فوتبال باشگاهی ایران چه زمانی برای هدایت تیم‌های باشگاهی فرصت خودنمایی پیدا می‌کنند یا اینکه شخصی تازه در بین مربیان برای خودش اسم و رسم پیدا می‌کند و فوتبال ایران را از چرخه فعلی اسم‌ها خارج می‌کند.

(این مطلب پیش‌تر در خبرگزاری مهر منتشر شده است.)

 

هومن جعفری

 

جدی جدی رسیدیم به شروع لیگ برتر؟ کسی باورش می‌شود؟ واقعاً رسیدیم به آغاز مسابقات لیگ برتر؟ یک هفته دیگر لیگ داریم و مهم‌تر اینکه امسال قهرمان از قبل از مسابقات مشخص نیست؟ باید باور کنیم؟ زمان زود می‌گذرد...

*

این کارهایی که محمدعلی گرایی روی تشک با حریفانش می‌کند را هیتلر با مدافعان اروپا نکرد! مرد مؤمن! وقتی بچه بودی تام و جری زیاد نگاه کرده‌ای که حریفانت را گره می‌زنی؟

 من اصلاً اهل کشتی نیستم و نمی‌فهمم چه فنونی دارد. حتی فرق فرنگی و آزاد را هم نمی‌دانم. ولی قصه این نیست که من نمی‌دانم شما داری چه فنی را روی آن حرفی مادرمرده‌ات پیاده می‌کنی! قصه اینجاست که آن بدبخت هم نمی‌داند! یعنی وقتی طرف دارد در نهایت بی‌رحمی فن می‌خورد، نمی‌داند باید چطوری از خودش دفاع کند چون نمی‌داند چه فنی را دارد میل می‌کند! آدمی که نمی‌داند دقیقاً به چه صورت در حال نابود شدن است، چطوری می‌خواهد از خودش دفاع کند؟ شما چطور بدل می‌زنید وقتی نمی‌دانید فنی که مشغول سرویس شدن با آن هستید اسمش

 چیست! 

نکته خنده‌دارتر! حتی داور هم نمی‌داند باید به این فن چند امتیاز بدهد! دوبار فن خورد و داور نمی‌دانست دو امتیاز بدهد یا سه امتیاز!

 مرد مؤمن! کشتی‌ات را بگیر و طرفت را خاک کن! یک فکری هم به حال کشتی‌گیرهای رقیب کن که طفلکی‌ها نمی‌دانند با چه فنی کیش و مات شدند!

 

میعاد نیک

 

صیادان ماهر و زبردست کشتی آزاد ایران از دریای خروشان مسابقات جهانی اسلو به شکار ماهی‌های ریز و درشتی پرداختند که آنها را از نظر کیفیت و تعداد شاید باید در زمره برترین نتایج تاریخ چندین ساله کشتی ایران قرار داد. کسب ۳ مدال طلا، ۳ مدال نقره و ۳ مدال برنز یعنی حداقل ۶ کشتی‌گیر آزادکار ایرانی در حد و اندازه‌های کسب کمربند قهرمانی معتبرترین رقابت کشتی جهانی نشان دادند و ۳ نفر از آنها هم به بهترین شکل ممکن این مهم را تحقق بخشیدند. شاید اگر کمی چاشنی تجربه در نمایش آزادکاران سبک‌ وزن ایرانی وجود داشت و یا معدود اشتباهاتی رخ نمی‌داد، اکنون این تیم ملی کشتی آزاد ایران بود که با سبقت از فدراسیون روسیه و ایالات متحده آمریکا، طعنه‌ زنان بر بام قهرمانی دنیا می‌ایستاد و به سردارهای درخشان‌اش می‌بالید. نقش پوست‌اندازی در پیکره تیم ملی کشتی آزاد و استفاده از آزادکاران جوان را نمی‌توان در این قهرمانی نادیده گرفت. به‌طور حتم که فاکتور تجربه در کسب ۲ مدال طلا از مجموع ۳ مدال زرین تیم ملی کشتی آزاد ایران نقش پررنگی ایفا کرد اما نباید این موضوع را به دست فراموشی سپرد که مسن‌ترین کشتی‌گیر ایرانی در اسلو، حسن یزدانی با ۲۶ سال سن بود و امیرمحمد یزدانی هم با ۲۰ سال سن به عنوان نایب‌ قهرمانی دنیا رسید. ترکیبی که پژمان درستکار توانست تا ۸۰ درصد بهره را از آن در آوردگاه رقابت‌های جهانی کسب کند، ماحصل تیمی بود که سال‌ها با وی، غلام‌رضا محمدی و چندین مربی سازنده دیگر ساخته و پرداخته شده و به منصه ظهور رسیده بود.

کادرفنی جدید تیم ملی کشتی آزاد قطعاً در مدت ۴۵ روز پس از پایان بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو نمی‌توانست از منظر تمرینی و فنی چیزی به ستاره‌های کشتی بیفزاید؛ بنابراین تیم جدید مدیریتی و فنی ملی‌پوشان بیش از پیش به بهبود شرایط روحی-روانی آزادکاران و البته افزایش تمرینات بدنسازی و تأکید بر آنالیز دقیق از رقبای نامداری مانند دیوید تیلور، گنو پتریاشویلی، جی‌دن کاکس و امثالهم پرداخت تا نتیجه کوتاه‌مدت آن را در اطراف سرزمین‌های قطب شمال ببیند. ناتوانی آزادکاران ایرانی در دقایق پایانی کشتی و عدم تسلط بر موارد آنالیزی که در بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ به چشم آمد، در اسلو برطرف شد تا ایران مقتدرانه بر سومین سکوی جهان تکیه بزند و با نیم‌نگاهی به ستاره‌های جوان خود، سکوی نخست دنیا را در آوردگاه‌های آتی متصور شود.

حلاوت این بازگشت ریمونتاداگونه آنجایی بیشتر شد که ۲ ستاره پرفروغ کشتی آزاد ایران یعنی حسن یزدانی و کامران قاسم‌پور، گربه‌های سیاه و شوم آمریکایی خود را مقتدرانه شکست دادند تا در قهرمانی‌های‌شان هیچ حرف و حدیثی باقی نماند. فصل جدید کشتی آزاد ایران با ترکیبی جوان آغاز شده و این تیم به شرط حمایت و تلاش مضاعف، حرف‌های زیادی در جهان خواهد داشت.

 

سامان موحدی راد

 

مسابقات جهانی کشتی در نروژ بار دیگر کشتی‌دوستان ایرانی را امیدوار کرد. امیدوار به کشتی ایرانی و نسلی تازه که در این کشتی شکل گرفته است. آن هم درست دو ماه بعد از ناامیدی در المپیک و اینکه کشتی آزاد نتوانست در رقابت‌های المپیک مدال طلایی کسب کند. خیلی‌ها از راز این اتفاق می‌پرسند. اینکه چه شد که تیم ناامید توکیو چنین امیدوارانه در اسلو ظاهر شد و چند مدال طلا و نقره و برنز کسب کرد و حتی می‌توانست ایران را به مقام قهرمانی هم برساند که با بدشانسی آن را از دست داد. این اتفاق مهم در پی چند رویداد درست اتفاق افتاد.

نخست تغییر کادر فنی تیم ملی ایران بود. رفتن غلام محمدی و آمدن پژمان درستکار یکی از تغییرات مثبت فنی تیم ملی بود. کوچ‌ ملی‌پوشان در المپیک بسیار بحث‌برانگیز بود و خیلی‌ها برخی شکست‌ها را به ضعف تیم ملی در کوچ کردن کشتی‌گیرها نسبت می‌دادند. همچنین در مصاحبه‌های برخی ملی‌پوشان بعد از رقابت‌های المپیک این نارضایتی دیده می‌شد که از کمک‌های فنی کنار زمین شکایت داشتند. حداقل پژمان درستکار در همین فرصت کوتاه توانست این مسأله را حل کند و ترکیب خوبی را کنار تشک برای کشتی‌گیرهای ایرانی آماده کرد. نکته دیگر و بسیار مهم‌تر اما در تزریق خون جوان در رگ‌های تیم ملی بود. مسابقات قهرمانی جوانان جهان در اوفای روسیه کمی قبل از رقابت‌های جهانی نروژ دست مربی‌های ایرانی را برای انتخاب جوانان باز گذاشته بود و آنها هم با ریسک‌پذیری بالا ترکیب تیم ملی را کاملاً جوان کردند. بسیاری از مدال‌آوران آن تیم از مسابقات روسیه و تیم ملی جوانان بلافاصله به تیم ملی بزرگسالان تزریق شدند و دیدیم که چه کردند. امیرحسین زارع 20 ساله حالا قهرمان سنگین وزن جهان است و کامران قاسم‌پور و نخودی عنواندارهای جهانی. در واقع یک پشتیبانی خوب از جوانان در کنار جسارت کادر فنی برای تزریق این جوانان موجب شد تا خیلی زود چهره تیم ملی تغییر کند اما یک مسأله دیگر هم موجب این نتایج درخشان شد. چیزی که می‌شد آن را در مدال طلای حسن یزدانی به خوبی دید. آن هم تسلط روانی و حفظ آرامش درونی بود. فشاری که روی ملی‌پوشان به ویژه حسن یزدانی در رقابت‌هالی المپیک بود وصف ناشدنی است. این فشار و انتظار مدال از او و سایر ملی‌پوش‌ها در این رقابت‌ها کمتر بود و دیدیم که وقتی تیم از لحاظ روانی روی خودش مسلط بود چه نتایج خوبی گرفت.

 

سام ستارزاده

 

برای پادشاه جویباری کشتی ایران، فاصله ناکامی تا قهرمانی بیشتر از ۵۹ روز نبود. در جذاب‌ترین دو قطبی تاریخ معاصر کشتی، دیری نپایید که حسن یزدانی انتقام از دست رفتن طلای المپیک توکیو را در اسلو از دیوید تیلور گرفت تا افسوس اندوهناک‌ترین ۱۶ ثانیه دوران ورزشی خود را با کشاندن یک جویبار و یک ایران به جشن قهرمانی‌اش التیام‌ بخشد. از روزی که پلنگ جویبار روی سکوی نخست مسابقات جهانی ۲۰۲۱ غرید، صحنه‌های بسیار زیادی بر جای مانده‌اند اما هیچ‌یک به اندازه عکسی که نمایی بسته از سمت راست ریش وی را به تصویر کشانده‌ بود، جامعه ورزش را تحت تأثیر قرار نداد.

به روایت این عکس، در همین دو ماه گذشته، قسمتی از ریش‌های پهلوان محبوب کشتی آزاد کشورمان ریخته‌ بود. این ریزش، نشانه عارضه‌ای به اسم آلوپشیا آره‌آتا است که یزدانی بر اثر تحمل استرس و فشار سنگین پس از شکست در فینال توکیو دچار آن شده.

اگر به روز فینال توکیو عقبگرد بزنیم و واکنش یزدانی پس از قبول باخت به تیلور را در مصاحبه پس از فینال وی کنکاش کنیم، هیچ کلیدواژه‌ای پررنگ‌تر از کلمه مردم نمی‌توانیم بیابیم. قهرمان جویباری کشتی ایران در آن مصاحبه ۷ بار از کلمه مردم استفاده کرده بود که ۴ مرتبه، آن را در عبارت شاد کردن دل مردم به کار برده بود. شاه‌جمله آن مصاحبه، این جمله از یزدانی بود: «مردم بدانند که من کم‌ فروشی نکرده‌ام.»

ما به درست یا غلط، در زمانی قرار داریم که شبکه‌های اجتماعی، راندن سخنان زیبا و شکیل را برای هر شخص مشهوری به‌ شدت آسان ساخته‌اند. هر ورزشکاری که تحت قرارداد یک باشگاه پرهوادار است، می‌تواند امروز یک متن خداحافظی احساسی در صفحه اینستاگرامش منتشر کند و چمدانش را به هر مقصدی که دلش با آن است ببندد و فردا آن متن را پاک کرده و با نگارش یک متن احساسی دیگر، احساسات مخاطبانش را بیش از پیش جلب‌ کند. آزمودن صداقت در چنین متون و کلمه‌هایی دشوارتر از هر زمانی شده‌اند. با این حال، در اسلو ریش‌های ریخته حسن یزدانی بیش از طلای خوشرنگی که برای کشتی ایران به ارمغان آورد صداقت کلام وی را به تصویر کشید.

برای این پرسش که حسن یزدانی چگونه مسیر شکست تا پیروزی را در ۵۹ روز به این سرعت و زیبایی پیمود، پاسخ‌های بسیاری می‌توان یافت اما بی‌تردید مهم‌ترین این پاسخ‌ها به شخصیت یزدانی بازمی‌گردد؛ به اراده، پشتکار، صداقت و جنگندگی وی؛ به همین دست ویژگی‌هایی که باعث شده‌ است ما ورزشدوستان حتی بدون آنکه به رنگ و تعداد مدال‌هایی که از گردن وی آویخته‌ شده نگاهی بیفکنیم، او را در پس ذهن خود یک قهرمان ملی بدانیم. فارغ از تکنیک ناب و جسارتش در اجرای فنون تماشاگرپسند، حسن یزدانی از نظر اخلاقی الگویی برای ورزشکاران هم‌نسل خود حتی در سایر رشته‌هاست. 

پلنگ جویبار به‌جای جبران طلای از دست رفته‌اش با پست‌های احساسی، با دوری از فضای مجازی و در میدان عمل ممارست و همیت خود برای شاد کردن دل مردم را به رخ کشید. البته بی‌شک چنین ویژگی‌هایی در هر ورزشکار برجسته‌ ایرانی در هر رشته ورزشی دیده می‌شوند ولی داستان حماسی یزدانی به گونه‌‌ای متفاوت و دل‌انگیز بود که آرزو می‌کنیم کاش در هر رشته ورزشی، یک حسن یزدانی داشتیم.

 

مازیار گیلکان

 

تیم ملی کشتی آزاد و فرنگی ایران رقابتی داخلی را با هم تجربه می‌کنند که اگرچه رودررو نیست اما جذاب و انگیزه‌بخش است. بعد از درخشش تیم آزاد ایران در اسلو ۲۰۲۱، تیم ملی کشتی فرنگی هدفش فقط درخشش نبود، بلکه می‌خواست از آزاد سبقت بگیرد و البته چنین کرد. نایب‌ قهرمانی تیم کشتی فرنگی در مقابل مقام سوم تیم آزاد و این رقابت درون کشتی ایران، حتی کری‌های خصوصی‌اش بخشی از جذابیت کشتی ایران است.

اما این باعث نمی‌شود شاهکار کشتی آزاد را فراموش کنیم. درخشان‌ترین کشتی ایران در اسلوی نروژ، رقابت حسن یزدانی و تیلور بود، رقابتی جانانه و نزدیک که به کشتی وزن داد.

تیم آزاد ایران با چهره‌های جوان و درخشانش نه فقط در اسلو موفق بود، بلکه می‌تواند به آینده امیدوار باشد و بیش از همه به المپیک پاریس فکر کند، به آوردگاهی که کشتی ایران شاید بتواند درخشان‌ترین عملکردش را به تصویر بکشد، اما به شرط آنکه این تیم لحظه‌ای رها نشود.

تیم ملی کشتی آزاد ایران به معنایی بهتر از سالیان اخیر تیم بود، کشتی‌گیرهایی درخشان و جوان داشت که از سالیان پیش در فدراسیون کشتی در دوران رسول خادم و سپس علیرضا دبیر، روی آنها سرمایه‌گذاری شده بود و نتیجه‌اش را در قهرمانی جهان اسلو ۲۰۲۱ گرفتیم، نتیجه‌ای دلنشین که به یادمان خواهد ماند و بخشی از تاریخ پرافتخار کشتی ایران خواهد بود.

المپیک بی‌شک عرصه سخت‌تر و بزرگتری است و این تیم باید پی‌درپی در هر میدان بدرخشد تا کشتی آزاد ایران در المپیک عملکردی درخشان داشته باشد.

در میان حرف‌های مسئولان فدراسیون کشتی بارها شنیده‌ایم که از واژه المپیک‌ محور استفاده می‌کنند و می‌خواهند مسیری را طی کنند تا به موفقیت اصلی در پاریس برسند. این یک هدفگذاری جذاب است و این تیم پتانسیل ایجاد امیدهای بزرگ و طلاهای پرشمار در المپیک را دارد.تیم کشتی آزاد ایران می‌تواند به دلیل جوانی‌اش امیدوار به آینده باشد و چه بسا در وزن‌هایی از این جوان‌تر شود و تا المپیک هنوز فرصت‌های زیادی برای بازبینی وجود دارد.

تصور کنید که یزدانی و تیلور در المپیک آینده نیز وعده دیدار دارند و در آن رقابت بزرگ شاید طلایی دیگر بر گردن یزدانی ببینیم که بیشتر می‌درخشد.