سامان موحدی راد

 

مسابقات جهانی کشتی در نروژ بار دیگر کشتی‌دوستان ایرانی را امیدوار کرد. امیدوار به کشتی ایرانی و نسلی تازه که در این کشتی شکل گرفته است. آن هم درست دو ماه بعد از ناامیدی در المپیک و اینکه کشتی آزاد نتوانست در رقابت‌های المپیک مدال طلایی کسب کند. خیلی‌ها از راز این اتفاق می‌پرسند. اینکه چه شد که تیم ناامید توکیو چنین امیدوارانه در اسلو ظاهر شد و چند مدال طلا و نقره و برنز کسب کرد و حتی می‌توانست ایران را به مقام قهرمانی هم برساند که با بدشانسی آن را از دست داد. این اتفاق مهم در پی چند رویداد درست اتفاق افتاد.

نخست تغییر کادر فنی تیم ملی ایران بود. رفتن غلام محمدی و آمدن پژمان درستکار یکی از تغییرات مثبت فنی تیم ملی بود. کوچ‌ ملی‌پوشان در المپیک بسیار بحث‌برانگیز بود و خیلی‌ها برخی شکست‌ها را به ضعف تیم ملی در کوچ کردن کشتی‌گیرها نسبت می‌دادند. همچنین در مصاحبه‌های برخی ملی‌پوشان بعد از رقابت‌های المپیک این نارضایتی دیده می‌شد که از کمک‌های فنی کنار زمین شکایت داشتند. حداقل پژمان درستکار در همین فرصت کوتاه توانست این مسأله را حل کند و ترکیب خوبی را کنار تشک برای کشتی‌گیرهای ایرانی آماده کرد. نکته دیگر و بسیار مهم‌تر اما در تزریق خون جوان در رگ‌های تیم ملی بود. مسابقات قهرمانی جوانان جهان در اوفای روسیه کمی قبل از رقابت‌های جهانی نروژ دست مربی‌های ایرانی را برای انتخاب جوانان باز گذاشته بود و آنها هم با ریسک‌پذیری بالا ترکیب تیم ملی را کاملاً جوان کردند. بسیاری از مدال‌آوران آن تیم از مسابقات روسیه و تیم ملی جوانان بلافاصله به تیم ملی بزرگسالان تزریق شدند و دیدیم که چه کردند. امیرحسین زارع 20 ساله حالا قهرمان سنگین وزن جهان است و کامران قاسم‌پور و نخودی عنواندارهای جهانی. در واقع یک پشتیبانی خوب از جوانان در کنار جسارت کادر فنی برای تزریق این جوانان موجب شد تا خیلی زود چهره تیم ملی تغییر کند اما یک مسأله دیگر هم موجب این نتایج درخشان شد. چیزی که می‌شد آن را در مدال طلای حسن یزدانی به خوبی دید. آن هم تسلط روانی و حفظ آرامش درونی بود. فشاری که روی ملی‌پوشان به ویژه حسن یزدانی در رقابت‌هالی المپیک بود وصف ناشدنی است. این فشار و انتظار مدال از او و سایر ملی‌پوش‌ها در این رقابت‌ها کمتر بود و دیدیم که وقتی تیم از لحاظ روانی روی خودش مسلط بود چه نتایج خوبی گرفت.