ازبک‌ها از سانتر می‌ترسیدند، ما دنبال نفوذ از زمین بودیم
نبود تمرکز در دفاع؛ بی‌برنامه در حمله
ناصر قراگزلو
روزنامه‌نگار
بعد از دربی هم استقلال و هم پرسپولیس ریکاوری خوبی نداشتند به همین دلیل هر دو تیم عملکرد موفقی در دومین بازی لیگ نخبگان خود ارائه ندادند و از حیث کسب نتیجه هم ضعیف بودند. آفت دربی همیشه این‌گونه بوده که تیم برنده به نوعی خالی می‌شود و انگیزه‌هایش خواه‌ناخواه کمتر می‌شود. هر چند پرسپولیس در دقیقه اول بازی مقابل پاختاکور به گل رسید اما به لحاظ روانی و بدنی و جزئیات فنی آمادگی لازم را برای این بازی مهم نداشت ضمن اینکه باید این را هم در نظر بگیریم که تیم‌های ازبکستانی با دل و جان بازی می‌کنند.
فوتبال ازبکستان، فوتبال رو به رشدی دارد و برخلاف تیم‌های عربی با وجود بازیکنان قدرتمندش فقط به ستاره‌هایش متکی نیست و ازبک‌ها برخلاف تیم‌های عربی فوتبال را از روی شکم سیری بازی نمی‌کنند.
پرسپولیس خیلی زود به گل رسید که این مسأله به لحاظ روانی نکته بسیار خوبی بود اما در ادامه این تیم برنامه مشخصی برای رسیدن به گل‌های بیشتر نداشت و بازیکنان در امور تهاجمی موفق عمل نکردند. نمونه‌اش هم ضربه وحید امیری در موقعیت تک به تک بود که آن موقعیت را به دست دروازه‌بان پاختاکور زد. البته فرشاد احمد‌زاده و بقیه هافبک‌ها نیز پشت سر مهاجم تیم حرکت می‌کردند اما هیچ برنامه‌ای در این حملات دیده نشد و گلی هم که به ثمر رسید با یک ضربه ایستگاهی به دست آمد. متأسفانه در تیم پرسپولیس برنامه‌ای برای صاحب توپ کردن هافبک‌ها و مهاجمان دیده نمی‌شد و بازی مستقیم و بی‌برنامه هم در بعضی از دقایق، عملاً به جایی نرسید و در نهایت نتیجه‌ای بهتر از تساوی در برنداشت.
در خط میانی مسعود ریگی وظایف هافبک دفاعی را خوب انجام داد اما بازیکنان کناری وظایف خود را درست انجام ندادند. نکته تعجب برانگیز اینکه پرسپولیس موقعیت گل زیادی به حریفش داد و انگار بازیکنان در تمام صحنه‌ها یک بدن از حریف عقب بودند. در این مسابقه بازیکنان پرسپولیس همیشه به دنبال پر کردن فضا بودند و در دفاع تمرکز کافی نداشتند. نمونه مهم آن در صحنه گل پاختاکور بود؛ در مقابل 5 پرسپولیسی دو بازیکن حریف در محل حضور داشتند اما بازیکن باتجربه صربستانی با شوتی بسیار خوب تیمش را به گل تساوی رساند.
وحید امیری به عنوان یک بازیکن زحمتکش در ارنج پرسپولیس یکی از بهترین نمایش‌های خود را ارائه داد اما غیبت یک لیدر در ترکیب که تیم را به خوبی ساماندهی کند واقعاً خالی بود. این نقیصه در ساماندهی خط هافبک و خط حمله کاملاً دیده می‌شد. به همین خاطردر مرکز زمین جای یک هماهنگ کننده بین خط هافبک و حمله خالی بود تا خواسته‌های مربی را در زمین پیاده کند.
از طرفی تعویض‌های گاریدو و حضور بازیکنان بلندقامت مثل ژوائو و عیسی آل‌کثیر خوب بود اما با وجود این و در کمال تعجب می‌دیدیم بازیکنان پرسپولیس بیشتر دنبال کارهای زمینی و نفوذ از عمق بودند، در حالی که عمق دفاع تیم ازبکستانی بسیار شلوغ بود و پرسپولیس با وجود دو بازیکن بلندقد و سرزن که در نیمه دوم به تیم اضافه شدند در عمل سانتر زیادی انجام نداد آن هم در حالی که حریف از سانترهای بلند پرسپولیس می‌ترسید که البته بازیکنان در این خصوص اصلاً خوب عمل نکردند.