تیم ملی والیبال سال قبل، لیگ ملت‌ها را بدون توجه به دو مطلب امتیاز رنکینگ جهانی و انتخابی المپیک شروع کرد. نتیجه‌اش هم باخت‌های زیاد در لیگ ملت‌ها بود. هرچند با قهرمانی در بازی‌های آسیایی بدون ارزش در رنکینگ جهانی جبران کرد، اما بدتر از آن، حضور در در انتخابی المپیک بلافاصله بعداز بازی‌های آسیایی بود که حتی با باخت به تیم‌های نه‌چندان قدر مثل اوکراین و کوبا امتیازات زیادی در رنکنیگ جهانی از دست داد. باخت‌هایی که برای بازیکنان عادت شد و ذهن برنده را از آنها گرفت. انتخاب دیرهنگام و شاید مربی بی‌کیفیت کار را خراب‌تر کرد، انگار لیگ ملت‌های 2024 برای تیم ملی حکم آخرین فرصت انتخابی المپیک را نداشت و با چند باخت دچار بحران شد. اتفاقاتی که شاید نتیجه تصمیم‌گیری‌های نادرست بود و به بازیکنان فشار زیادی آورد تا جایی که دربازی مثل بلغارستان می‌توانست برنده باشد هم باخت. با این حال برکناری سرمربی تیم بعداز 7 باخت تصمیم درست فدراسیون بود و اگر این تصمیم سال قبل گرفته می‌شد حالا بحران گریبان تیم را نمی‌گرفت. شاید تنها تفاوت در تیم در سال قبل به حضور بازیکنان باتجربه برمی‌گردد که کنترل بیشتری داشتند اما حالا بازیکنان به رغم داشتن تجربه، جوان هستند و خیلی زود تحت تأثیر بحران قرار می‌گیرند. بازیکنان می‌خواهند با بازی خوب برنده باشند اما شرایط بد حاکم بر تیم اجازه نمی‌دهد با فراغ بال بازی کنند. به نظر می‌رسد بین مقصران ناکامی تیم ملی والیبال، بازیکنان آخرین گروه هستند.
