اتکا به دو بازیکن با 13 دقیقه تجربه بازی در لالیگا
ضعف بزرگ بارسلونا
محمدرضا رحیم‌پور
خبرنگار
در پایان فصل گذشته، بارسلونا احساس کرد در یک پست به تقویت نیاز دارد، هافبک وسط. با احترام به اوریول رومئو، انتظار پرکردن جای سرخیو بوسکتس از او غیرواقعی بود و وقتی خط میانی بارسلونا در سه بازی مقابل رئال مادرید کم آورد، هیچ کس نمی‌توانست مشکل تیم را حل کند.
گفته می‌شود می‌خواستند آمادو اونانا را از اورتون بگیرند که با قیمت بالایش عقب کشیدند، امید به جذب یاشوا کیمیش از بایرن مونیخ هم به همین دلیل به یأس مبدل شد. وقتی زمان تلاش برای جذب میکل مرینو رسید، اولویت تیم روی نیکو ویلیامز بود. واقعیت این است که برای به دست آوردن بازیکن ایده‌آل خود برای این پست، یعنی رودری باید در بزرگترین شرط‌بندی‌های اروپا برنده می‌شدند!
ویلیامز فصلی عالی در اتلتیک‌بیلبائو داشت و در یورو درخشان بود، تمام تابستان دنبالش بودند و به نظر می‌رسد تلاششان در نهایت بی‌ثمر باشد. اینکه آیا اونانا، کیمیش یا مرینو برای این پست مناسب بودند، حرف دیگری است اما دنی اولمو خیلی مشتاق بازگشت به تیم اصلی خود بود و دکو، مدیر ورزشی تیم بی‌اندازه از اینکه از آلمان با دست پر برگشته، خوشحال بود.
شوق خریدن اولمو خیلی زود از بین رفت وقتی موناکو در جام خوان گامپر 3 بر صفر پیروز شد که سنگین‌ترین شکست 30 سال گذشته بارسا در بازی شروع فصل بود. دو تا از گل‌های موناکو با برتری در وسط زمین به دست آمد.
مارک کاسادو و مارک برنال در حال یادگیری هستند و شاید ستاره‌هایی شوند که هانسی فلیک می‌خواهد اما شروع فصل با اتکا به دو بازیکنی که روی هم 13 دقیقه در لالیگا بازی کرده‌اند، بی‌رحمی در حق خود این بازیکنان است.
جایگزین، استفاده از ایلکای گوندوغان و فرانکی دیونگ است که قبلاً در امتحان خود در این پست مردود شده‌اند یا بردن آندریاس کریستنسن به وسط زمین است. او مقابل رقبای متوسط فصل قبل در لالیگا خوب بود اما نه برابر تیم‌های بهتر.
بارسلونا می‌داند بعد از بوسکتس به یک رهبر در خط میانی نیاز دارد. اما به راحتی از نیازی که ژاوی در شش ماه آخرش روی آن تأکید داشت، می‌گذرد. هیچ چیز در فوتبال قطعی نیست و شاید بارسلونا فصل خوبی داشته باشد اما اگر این اتفاق بیفتد، به خاطر برنامه‌ریزی تیم نبوده و باید گفت نمونه‌های چنین موفقیتی در فوتبال امروز نادر هستند.