مرضیه جعفری: ملیکا همیشه هوای مرا داشت
مرضیه جعفری، پرافتخارترین سرمربی فوتبال زنان ایران هرگز مدعی این عنوان نبوده است. او نه اینستاگرام پر زرق و برقی دارد و نه اصلاً علاقه‌مند به دیده شدن است. او داغ دیده است. زلزله بم، از دست دادن پسر نوجوانش بر اثر نارسایی قلبی و مبتلا شدن به کرونا و سپس مرگ افشین، برادر جوانش که نقش غم را روی صورت مرضیه جعفری ابدی کرده است. حالا اما بار دیگر یک مصیبت بسیار بزرگی به سراغ مرضیه جعفری و اردوی خاتون آمده. این‌بار مرگ دلخراش بازیکنی که شب و روزش را با او گذرانده است می‌تواند دراماتیک‌ترین قصه‌ای باشد که بتوان از یک مربی خواند. او سعی می‌کند سرپا بایستد ولی با اندوهی فراوان از ملیکایش صحبت کند: «به نظر من ملیکا جانش را بخاطر تیم ملی کشورش و وطنش داد. او می‌توانست زندگی بهتری را در آمریکا داشته باشد ولی برگشت و در ایران ماند و برای تیم ملی بازی کرد و حق اوست که شماره 18 را فدراسیون فوتبال به نام او بایگانی کند. اکنون پیراهن او در بم بایگانی است.» او در ادامه با توجه به جملاتی که درخصوص هم بازی شدن ثائر (پسرش) و ملیکا در پی‌اس4 نوشته بود، اشاره می‌کند: «ملیکا خیلی خوب بود و کنار من می‌آمد و به من می‌گفت فکر کنید پسرتان هستم و بدانید در کنارتان می‌مانم. بارها پی‌اس را به او و گرایلی می‌دادم تا بازی کنند. او خیلی از اخلاق‌های مهربانی‌اش شبیه ثائرم بود و همیشه بدون اینکه حرفی بزند هوایم را داشت. من مطمئنم هم اکنون پیش هم هستند.»