در حافظه موقت ذخیره شد...
بازگشت به استرس‌های کشنده
خبر‌نگار
تیم ملی فوتبال ایران اولین آزمون خودش را با امیر قلعه‌نویی سرمربی جدید تیم ملی که پس از 16 سال بار دیگر به نیمکت مهم‌ترین تیم ورزشی ایران رسیده، در نوروز مقابل روسیه و کنیا برگزار کرد. مسابقاتی که جدا از انتقاداتی که از سوی هواداران و کارشناسان فوتبال به فدراسیون فوتبال برای انتخاب حریفان شده بود، بار دیگر به جامعه فوتبال ثابت کرد که سرمربی تیم ملی کماکان به همان کلیشه‌های قدیمی پایبند است و چندان اعتقادی به نوآوری‌های جدید به تیم‌های تحت هدایتش ندارد. نحوه بازی تیم تحت هدایت پرافتخارترین مربی تاریخ لیگ برتر فوتبال ایران این انگاره را دوباره تداعی کرد. تیمی که در دو بازی اولش با قلعه نویی در دقایقی از بازی سردرگم بود و نمی‌دانست از بازی مقابل روسیه و کنیا چه می‌خواهد. کنایه‌آمیز اینکه سبک بازی تیم ملی در دو مصاف فیفادی مارس 2023 با وجود تمام لژیونرهایی که در اختیار داشت، چندان چنگی به دل نزد و با ادعاهای آقای سرمربی مبنی بر فوتبال چشم‌نواز و تماشاگرپسند فاصله بعیدی داشت.
اگرچه این بخش از ایرادات و نقایص تیم ملی را باید به حساب آغاز دوران تازه گذاشت و اینکه امیر هنوز تیم خودش را نساخته و فرصتی برای تغییرات نداشته اما باید پذیرفت که تیم ملی تا تیم شدن راه طولانی در پیش دارد. بی‌تردید اگر تیم ملی در ماه‌های آینده هم با قلعه‌نویی نمایش‌هایی مانند آنچه در بازی روسیه و کنیا از آنها شاهد بودیم، ارائه دهد، هیچ شانسی برای موفقیت نخواهد داشت. تداوم مسیر فعلی تنها بازگشت به عصر اما و اگر است. دورانی که استرس‌های کشنده جزء لاینفک بازی‌های ملی بود و بار دیگر میهمان هواداران فوتبال می‌شود.
تیم ملی در دو بازی برای روسیه و کنیا نقشه و برنامه مدونی نداشت و بیشتر به کیفیت انفرادی ستاره‌ها برای گلزنی دل بسته بود و در نهایت همین کیفیت انفرادی ستاره‌ها دروازه حریفان را باز کرد. این تیم ملی باید تغییر کند. از تغییر گریزی نیست.