درو کردن چیزی که نکاشته‌اند!
هومن جعفری
روزنامه نگار
«ما مربی ایرانی نمی‌خواهیم!»
طرفدار هر تیمی باشید می‌توانید این جمله را از زبان بقیه طرفداران آن تیم بشنوید. مهم نیست تیم ملی باشد یا استقلال یا پرسپولیس یا تراکتور یا هر تیم دیگری! مربیان ایرانی خاصه نسل سنتی‌تر هر روز کم طرفدارتر می‌شوند و مربیان خارجی خاصه جوانترها، هر روز تعداد بیشتری هوادار پیدا می‌کنند!
دنبال دلیل می‌گردید؟ نگردید! یک نگاه به وضعیت فوتبالی بیندازید که تیم‌های مطرح ما با مربیان داخلی ارائه می‌دهند و یک نگاه به وضعیت فوتبالی بیندازید که مربیان خارجی با تیم‌هایشان ارائه می‌دهند. یک نگاه هم بیندازید به ادبیاتی که مربیان ایرانی دارند و مثلاً قیاسش کنید با صحبت‌هایی که مورایس بعد از باختن مقابل یحیی گل‌‌محمدی به زبان آورد!
صادقانه باید گفت فقط مربی خارجی نیست که مورد پسند قرار می‌گیرد. بازیکن خارجی هم همین طور است. ناز و ادایش کمتر است، برای تیم بیشتر می‌دود و هر طور که حساب کنیم مقرون به صرفه‌تر است. در مورد مربی ایرانی برای تیم ملی و مخالفت مردم هم نیازی اصلاً به نوشتن مطلب نیست! بین این استادانی که اسم‌شان به‌عنوان گزینه مربیگری مطرح شد، شما کدامتان حاضرید تیم ملی را به آنها بسپارید؟ به کدامشان؟ بزرگترین آنها امیر قلعه‌نویی است که آخرین قهرمانی او با دلار زیر پنج هزار تومان رقم خورد! بقیه این نفرات حتی در حد دستیاری مربی خارجی هم نیستند! جواد نکونام هم که میزان تعهد و حرفه‌ای‌گری خودش را همین چند روز پیش تمام و کمال نشان داد!
به همین خاطر اصلاً عجیب نیست اگر افکار عمومی با مربی خارجی بیشتر موافق هستند تا مربی داخلی! مربیان ایرانی در جلب نظر مثبت هواداران تیم‌های خودشان هم ناتوانند چه برسد به هواداران بقیه تیم‌ها!