والیبال بعد از حضور نوبرانه در المپیک ریو 2016، برای المپیک 2020 برنامه‌های فراوانی داشت و یکی از کاندیداهای اصلی حضور در توکیو بود اما حدفاصل این 4 سال اتفاقات عجیب و غریب و ریز و درشت از تغییر سرمربی گرفته تا نابسامانی در مدیریت فدراسیون سبب شد از هدف خود دور بماند و سرانجام به زحمت جواز صعود به المپیک را بگیرد. شاگردان ایگور کولاکوویچ برای حضور در میدان بزرگی به نام المپیک دو تورنمنت پیش‌روی خود داشتند؛ اولی در روسیه و دومی در چین. والیبالیست‌ها در شرایطی راهی انتخابی المپیک در روسیه شدند که افراد زیادی به المپیکی شدن این تیم در روسیه خوش‌بین نبودند، چراکه همه تیم میزبان را شانس اول صعود می‌دانستند. رقابت‌های گروه - انتخابی المپیک در شهر سن‌پترزبورگ با حضور ایران، کوبا، مکزیک و روسیه برگزار شد. روس‌ها که چند هفته پیش از آن بدون حضور ستاره‌های خود به عنوان قهرمانی لیگ ملت‌ها و جایزه یک میلیون دلاری این تورنمنت رسیده بودند، با توجه به اضافه شدن نفراتی چون دیمیتری موزرسکی، ماکسیم میخائیلوف، الکساندر بوتکو و... بخت نخست صعود به المپیک بودند. بازی نخست مقابل کوبا سخت و دشوار بود و ترکیب اصلی تیم ملی به زحمت توانست از سد کوبای جوان بگذرد. در بازی دوم مقابل مکزیک تیم دوم ایران به سادگی موفق شد از پس این تیم بر بیاید. دیدار آخر ایران برای رسیدن به المپیک مقابل روسیه میزبان بود و روس‌ها که با تمام قوا وارد میدان شدند با غلبه بر ایران بلیت توکیو را برای خود رزرو کردند. اگرچه ایران با وجود شکست مقابل این تیم بازی خوب و چشم نوازی را ارائه کرد اما این پایان کار برای والیبال ایران نبود، چراکه شاگردان کولاکوویچ یک شانس دیگر داشتند. سروقامتان ایران با قهرمانی در رقابت‌های قهرمانی آسیا به پیکارهای انتخابی المپیک در قاره کهن راه پیدا کردند؛ رقابت‌هایی که به میزبانی جیانگمن چین برگزار شد.
ایران در مرحله مقدماتی این رقابت‌ها با تیم‌های چین‌تایپه، قزاقستان و چین همگروه بود و مسابقات آرام آغاز کرد. ملی‌پوشان والیبال ایران با وجود اینکه هیچ بازی تدارکاتی پیش از حضور در این مسابقات نداشتند اما در همان دو بازی اول مقابل چین تایپه و قزاقستان به هماهنگی رسیدند و با پیروزی قاطعانه برابر چین میزبان بدون واگذاری حتی یک ست به مرحله نیمه‌نهایی صعود کردند. اتفاقی که البته قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسید اما در نیمه نهایی ورق برگشت. حریف ایران در مرحله نیمه‌نهایی کره‌جنوبی بود که بالاتر از استرالیا صعود کرده و حریف ایران شده بود. کار در بازی نیمه‌نهایی برای ایران گره خورد و چیزی نمانده بود که تمام تلاش‌های ریز و درشت اهالی این رشته از بین برود. چشم‌بادامی‌ها ایران را تحت فشار قرار دادند و چه بسا اگر مصدومیت مصلحتی کاپیتان تیم ملی و ایجاد وقفه در جریان بازی نبود، حالا باید به دنبال دلایل ناکامی تیم ملی می‌گشتیم اما در نهایت ورق برگشت و ایران در یک دیدار نفسگیر و فرسایشی با نتیجه 3-2 بر کره‌جنوبی غلبه کرد و راهی فینال شد. اتفاقاتی که پیش از فینال رخ داد، سبب شد تا ملی‌پوشان با انگیزه مضاعف وارد میدان شوند. شاگردان کولاکوویچ در فینال مقتدرانه ظاهر شدند و اجازه خودنمایی به حریف ندادند و 3 بر صفر چین را مقابل چشم هوادارانش شکست دادند. دیوار چین در جیانگمن فرو ریخت و همای سعادت روی شانه ملی‌پوشان ایران نشست؛ به این ترتیب بلندقامتان ایران بلیت پرواز به المپیک 2020 توکیو را قطعی کردند و حالا خود را در جمع مدعیان می‌بینند.
با وجود این صعود نفسگیر حالا همه از والیبال انتظار درخشش در توکیو را دارند. تجربه گرانقیمت حضور در المپیک قبلی و تیمی که استخوان‌بندی اصلی‌اش تغییر نکرده و با چند جوان بااستعداد تجهیز شده، این توقع را به‌وجود آورده که والیبال در المپیک بتواند طلسم‌شکن شده و روی سکو برود؛ آنچه یکی از اهداف رئیس فدراسیون نیز محسوب می‌شود. اهالی این رشته هنوز تابلوی داخل اتاق داورزنی را فراموش نکرده‌اند؛ تابلویی که در بخش اهداف مدنظر فدراسیون، حضور روی سکوی المپیک نوشته شده بود. هدفی که البته تحقق آن دشوار است؛ یک مأموریت غیرممکن.
 

بسکتبال برای صعود به المپیک مسیر دشواری را پیش‌رو داشت. مسیر سهمیه المپیک از جام‌جهانی چین و مصاف با غول‌ها می‌گذشت. بسکتبال ایران در چند سال اخیر در تورنمنت‌های مختلف عملکردی را از خود به‌جای گذاشته بود که با استناد به آن رسیدن به المپیک رویایی دوردست به‌نظر می‌رسید.
ایران در چند وقت اخیر تورنمنت‌های مهمی از بازی‌های آسیایی گرفته تا انتخابی جام‌جهانی از مشکل کوچینگ در بازی‌های حساس رنج می‌برد. تیمی که در بازی‌های کلیدی و سرنوشت‌ساز همیشه از رقبا جلو می‌افتاد، ناگهان برتری خود را از دست می‌داد و با شکست به رختکن می‌رفت؛ اتفاقی که توالی آن در تورنمنت‌های مهم و بازی‌های سرنوشت‌ساز ثابت می‌کرد که از ضعف فنی رنج می‌بریم و همین نقیصه رویای صعود به المپیک را مبهم و غیرقابل باور نشان می‌داد.
ایران در مرحله گروهی جام‌جهانی با پورتوریکو، تونس و اسپانیا همگروه بود و این معضل کلیشه‌ای دوباره گریبان ما را گرفت. در بازی نخست برابر پورتوریکو عالی آغاز کردیم و حتی از حریف نزدیک به 20 امتیاز پیش افتادیم اما بسان تمام بازی‌های مهم اخیر در ثانیه‌های پایانی کم آوردیم و با نتیجه 81 به 83 باختیم. بازی دوم برابر تونس نماینده آفریقا آسان‌ترین بازی آسمانخراش‌ها محسوب می‌شد اما زیر سایه سنگین شکست ایران در بازی نخست، تیم بی‌روحیه ایران بازی را با نتیجه 67 بر 79 باخت تا شانس صعود ایران به مرحله دوم از بین برود. در بازی آخر گروهی اسپانیا یکی از مدعیان جام که صعود خود را قطعی ساخته بود، تیم دوم خود را به زمین فرستاد و ایران نیز بازی را بهتر آغاز کرد تا جایی که حریف شوکه شد و این ایران بود که نیمه نخست را با برتری به رختکن رفت اما مثل همیشه در پایان بازی بازنده بود و با نتیجه 65 بر 73 بازی را واگذار کرد تا با 3 شکست تلخ و بدون برد مرحله گروهی را به پایان ببرد.
بعد از ناکامی در صعود به مرحله دوم جام‌جهانی، امید خیلی‌ها برای المپیکی شدن دوباره تیم ملی بسکتبال به مو بند شده بود. باید خیلی از عوامل دست به دست هم می‌داد تا این مهم برای بسکتبال ایران محقق می‌شد. ایران نخستین پیروزی خود را در جام‌جهانی بسکتبال در این مرحله با نتیجه 71 بر 62 برابر آنگولا کسب کرد اما برای صعود نیاز به یک معجزه بود بخصوص که رقیب اصلی ایران یعنی چین میزبان هم در بدترین حالت، شرایط بهتری داشت اما در حساس‌ترین روز جام‌جهانی برای بسکتبال ایران، همه اتفاقات به نفع ما رقم خورد؛ تونس مقابل آنگولا پیروز شد، نیجریه که با توجه به برد تونس شانس صعود به المپیک را داشت، برای غلبه بر چین انگیزه بیشتری گرفت و در عین ناباوری میزبان را در خانه خود زمینگیر کرد و در نهایت ایران هم با اختلاف امتیازی بالاتر از آنچه نیاز داشت، با نتیجه 95 بر 75 فیلیپین را شکست داد تا معجزه رقم خورده و ایران به المپیک صعود کند و سومین حضور ایران در فستیوال 5 حلقه‌ای رقم بخورد.
المپیک 1948 انگلستان اولین حضور بسکتبال در میادین المپیک بود که با سهمیه وایلدکارت انجام شد اما تیم ملی اولین حضور المپیکی با کسب سهمیه را در المپیک 2008 پکن تجربه کرد و بعد از 12 سال در همین شهر و برای دومین‌بار سهمیه المپیک را گرفت تا پکن به‌نوعی شهر آرزوهای بسکتبال باشد.
برای توکیو 2020 بسکتبال ایران شانسی برای حضور به مرحله پایانی و احیاناً سکو ندارد اما هدف‌گذاری فدراسیون برای تیم ملی صعود از مرحله گروهی و حضور در دور دوم است؛ اتفاقی که اگر شکست در ثانیه‌های پایانی دست از سر ایران بردارد می‌تواند محقق شود و یک نتیجه ایده‌آل برای آسمانخراش‌ها در المپیک رقم بخورد. آنچه نسل طلایی بسکتبال ایران استحقاق آن را دارد؛ تیمی پرستاره با یک پایان‌بندی جذاب.
 

برای رشته‌ای که تا کنون حضور در المپیک را تجربه نکرده، رویای صعود به توکیو 2020 با توجه به شرایط موجود دوردست‌تر از حد تصور به‌نظر می‌رسید. رشته‌ای که در سال‌های اخیر رنگ ثبات و آرامش را به خود ندیده و از منظر سازماندهی و لجستیکی و حتی توجه و حمایت با بقیه رشته‌های توپی از جمله بسکتبال و والیبال فاصله بعیدی دارد، برای رسیدن به المپیک راه درازی را پیش‌روی خود می‌دید. هندبال از منظر نیروی انسانی بی‌تردید بهترین وضعیت را داراست. حضور یک دو جین ملی‌پوش در تیم‌های اروپایی ثابت می‌کند که هندبال از منظر کیفی و کمی از شرایط فوق‌العاده‌ای سود می‌برد اما در طول این سال‌ها هرگز از این پتانسیل بی‌نظیر و باکیفیت استفاده نشده و هندبال به‌جای موفقیت تنها ناکامی را تجربه کرده.
تغییر پیاپی مدیران و عدم ثابت مدیریتی بی‌تردید بزرگترین لطمه را به هندبال زده؛ رشته‌ای که همیشه بدترین مدیران بر آن ریاست کرده‌اند و نتیجه همین رویکرد غلط، عقب‌ماندگی هندبال است.
هندبال بعد از یک دور باطل با مربیان خارجی نه‌چندان بزرگ و متوسطی چون عرفان، رافائل و ماچک دست آخر روی به مربی ایرانی آورد و علیرضا حبیبی به‌عنوان سرمربی این تیم برای حضور در رقابت‌های انتخابی المپیک در قطر انتخاب شد. با توجه به این انتخاب ضرب‌الاجلی، هندبال تقریباً هیچ تدارک ویژه‌ای نیز برای رقابت‌ها نداشت. از سوی دیگر مثل همیشه حضور لژیونرها برای این رقابت‌ها با مشکل روبه‌رو بود تا هندبال با یک تیم جوان و کم‌تجربه نسبت به همه سال‌های اخیر به قطر برود.
ایران در انتخابی قطر در سخت‌ترین گروه رقابت‌ها با حضور کره‌جنوبی، بحرین و کویت قرار داشت اما در دوحه ایران بازی‌ها را امیدوارکننده و با یک برد بزرگ آغاز کرد و در آخرین ثانیه‌ها توانست با نتیجه 28 بر 27 کره‌جنوبی مدعی را شکست دهد تا با امیدواری بیشتری به مصاف بحرین، سخت‌ترین حریف این گروه و مدعی جدی صعود برود. در این بازی شاگردان حبیبی پابه‌پای حریف مدعی پیش آمدند اما کم‌تجربگی و چند اشتباه کوچک و بزرگ آنها را از حریف عقب انداخت تا در نهایت بحرین با نتیجه نزدیک 29 بر 26 پیروز شود.
سه تیم ایران، بحرین و کره‌جنوبی شانس صعود به مرحله بعد را داشتند اما در روز پایانی اتفاقات عجیبی رخ داد. با توجه به نتایج قبلی این گروه، اگر بحرین، کره‌جنوبی را شکست می‌داد سرگروه می‌شد و همراه ایران به دور بعد صعود می‌کرد. اگر کره‌جنوبی با تفاضل بیشتر از 2 گل برابر بحرین پیروز می‌شد، بحرین شانس صعود را از دست می‌داد و ایران و کره‌جنوبی راهی دور بعد می‌شدند. بهترین حالت برای بحرین شکست با اختلاف یک گل بود، چراکه نه‌تنها از گروه دوم صعود می‌کرد بلکه به‌عنوان سرگروه در دور بعد برابر قطر مدعی قرار نمی‌گرفت و عجیب اینکه دقیقاً همین نتیجه ثبت شد! کره‌جنوبی با حساب 31 بر 30 بحرین را شکست داد تا هر دو تیم به‌همراه هم به دور بعد صعود کنند و ایران در عین ناباوری با تساوی 36 بر 36 مقابل کویت از صعود به مرحله بعد بازبماند. در پایان این رقابت‌ها هندبال ایران پنجم شد و همانند ادوار قبلی از صعود به المپیک بازماند. نتایج این رقابت‌ها نشان داد ایران از گردونه مدعیان جدی و طراز اول هندبال آسیا مدت‌هاست فاصله گرفته و عقبگرد محسوسی داشته. تیمی که با لشکر ستاره‌هایش می‌تواند همانند والیبال تیمی بی‌رقیب در قاره پهناور باشد که حتی قطر چندملیتی نیز نتواند به گردش برسد اما ضعف مدیریتی و تشکیلاتی هندبال را چنان عقب انداخته که حتی راهی به جمع 4 تیم برتر آسیا ندارد. حقیقتی که چند هفته بعد این‌بار در رقابت‌های قهرمانی آسیا و انتخابی جهانی در تایلند بار دیگر به‌عینه اثبات شد تا دیگر همه باور کنند که هندبال ایران برای رسیدن به موفقیت راه درازی را در پیش دارد؛ مسیری که شرط موفقیت در آن یک مدیریت موفق و مقتدر است.