برای رشته‌ای که تا کنون حضور در المپیک را تجربه نکرده، رویای صعود به توکیو 2020 با توجه به شرایط موجود دوردست‌تر از حد تصور به‌نظر می‌رسید. رشته‌ای که در سال‌های اخیر رنگ ثبات و آرامش را به خود ندیده و از منظر سازماندهی و لجستیکی و حتی توجه و حمایت با بقیه رشته‌های توپی از جمله بسکتبال و والیبال فاصله بعیدی دارد، برای رسیدن به المپیک راه درازی را پیش‌روی خود می‌دید. هندبال از منظر نیروی انسانی بی‌تردید بهترین وضعیت را داراست. حضور یک دو جین ملی‌پوش در تیم‌های اروپایی ثابت می‌کند که هندبال از منظر کیفی و کمی از شرایط فوق‌العاده‌ای سود می‌برد اما در طول این سال‌ها هرگز از این پتانسیل بی‌نظیر و باکیفیت استفاده نشده و هندبال به‌جای موفقیت تنها ناکامی را تجربه کرده.
تغییر پیاپی مدیران و عدم ثابت مدیریتی بی‌تردید بزرگترین لطمه را به هندبال زده؛ رشته‌ای که همیشه بدترین مدیران بر آن ریاست کرده‌اند و نتیجه همین رویکرد غلط، عقب‌ماندگی هندبال است.
هندبال بعد از یک دور باطل با مربیان خارجی نه‌چندان بزرگ و متوسطی چون عرفان، رافائل و ماچک دست آخر روی به مربی ایرانی آورد و علیرضا حبیبی به‌عنوان سرمربی این تیم برای حضور در رقابت‌های انتخابی المپیک در قطر انتخاب شد. با توجه به این انتخاب ضرب‌الاجلی، هندبال تقریباً هیچ تدارک ویژه‌ای نیز برای رقابت‌ها نداشت. از سوی دیگر مثل همیشه حضور لژیونرها برای این رقابت‌ها با مشکل روبه‌رو بود تا هندبال با یک تیم جوان و کم‌تجربه نسبت به همه سال‌های اخیر به قطر برود.
ایران در انتخابی قطر در سخت‌ترین گروه رقابت‌ها با حضور کره‌جنوبی، بحرین و کویت قرار داشت اما در دوحه ایران بازی‌ها را امیدوارکننده و با یک برد بزرگ آغاز کرد و در آخرین ثانیه‌ها توانست با نتیجه 28 بر 27 کره‌جنوبی مدعی را شکست دهد تا با امیدواری بیشتری به مصاف بحرین، سخت‌ترین حریف این گروه و مدعی جدی صعود برود. در این بازی شاگردان حبیبی پابه‌پای حریف مدعی پیش آمدند اما کم‌تجربگی و چند اشتباه کوچک و بزرگ آنها را از حریف عقب انداخت تا در نهایت بحرین با نتیجه نزدیک 29 بر 26 پیروز شود.
سه تیم ایران، بحرین و کره‌جنوبی شانس صعود به مرحله بعد را داشتند اما در روز پایانی اتفاقات عجیبی رخ داد. با توجه به نتایج قبلی این گروه، اگر بحرین، کره‌جنوبی را شکست می‌داد سرگروه می‌شد و همراه ایران به دور بعد صعود می‌کرد. اگر کره‌جنوبی با تفاضل بیشتر از 2 گل برابر بحرین پیروز می‌شد، بحرین شانس صعود را از دست می‌داد و ایران و کره‌جنوبی راهی دور بعد می‌شدند. بهترین حالت برای بحرین شکست با اختلاف یک گل بود، چراکه نه‌تنها از گروه دوم صعود می‌کرد بلکه به‌عنوان سرگروه در دور بعد برابر قطر مدعی قرار نمی‌گرفت و عجیب اینکه دقیقاً همین نتیجه ثبت شد! کره‌جنوبی با حساب 31 بر 30 بحرین را شکست داد تا هر دو تیم به‌همراه هم به دور بعد صعود کنند و ایران در عین ناباوری با تساوی 36 بر 36 مقابل کویت از صعود به مرحله بعد بازبماند. در پایان این رقابت‌ها هندبال ایران پنجم شد و همانند ادوار قبلی از صعود به المپیک بازماند. نتایج این رقابت‌ها نشان داد ایران از گردونه مدعیان جدی و طراز اول هندبال آسیا مدت‌هاست فاصله گرفته و عقبگرد محسوسی داشته. تیمی که با لشکر ستاره‌هایش می‌تواند همانند والیبال تیمی بی‌رقیب در قاره پهناور باشد که حتی قطر چندملیتی نیز نتواند به گردش برسد اما ضعف مدیریتی و تشکیلاتی هندبال را چنان عقب انداخته که حتی راهی به جمع 4 تیم برتر آسیا ندارد. حقیقتی که چند هفته بعد این‌بار در رقابت‌های قهرمانی آسیا و انتخابی جهانی در تایلند بار دیگر به‌عینه اثبات شد تا دیگر همه باور کنند که هندبال ایران برای رسیدن به موفقیت راه درازی را در پیش دارد؛ مسیری که شرط موفقیت در آن یک مدیریت موفق و مقتدر است.