والیبال بعد از حضور نوبرانه در المپیک ریو 2016، برای المپیک 2020 برنامه‌های فراوانی داشت و یکی از کاندیداهای اصلی حضور در توکیو بود اما حدفاصل این 4 سال اتفاقات عجیب و غریب و ریز و درشت از تغییر سرمربی گرفته تا نابسامانی در مدیریت فدراسیون سبب شد از هدف خود دور بماند و سرانجام به زحمت جواز صعود به المپیک را بگیرد. شاگردان ایگور کولاکوویچ برای حضور در میدان بزرگی به نام المپیک دو تورنمنت پیش‌روی خود داشتند؛ اولی در روسیه و دومی در چین. والیبالیست‌ها در شرایطی راهی انتخابی المپیک در روسیه شدند که افراد زیادی به المپیکی شدن این تیم در روسیه خوش‌بین نبودند، چراکه همه تیم میزبان را شانس اول صعود می‌دانستند. رقابت‌های گروه - انتخابی المپیک در شهر سن‌پترزبورگ با حضور ایران، کوبا، مکزیک و روسیه برگزار شد. روس‌ها که چند هفته پیش از آن بدون حضور ستاره‌های خود به عنوان قهرمانی لیگ ملت‌ها و جایزه یک میلیون دلاری این تورنمنت رسیده بودند، با توجه به اضافه شدن نفراتی چون دیمیتری موزرسکی، ماکسیم میخائیلوف، الکساندر بوتکو و... بخت نخست صعود به المپیک بودند. بازی نخست مقابل کوبا سخت و دشوار بود و ترکیب اصلی تیم ملی به زحمت توانست از سد کوبای جوان بگذرد. در بازی دوم مقابل مکزیک تیم دوم ایران به سادگی موفق شد از پس این تیم بر بیاید. دیدار آخر ایران برای رسیدن به المپیک مقابل روسیه میزبان بود و روس‌ها که با تمام قوا وارد میدان شدند با غلبه بر ایران بلیت توکیو را برای خود رزرو کردند. اگرچه ایران با وجود شکست مقابل این تیم بازی خوب و چشم نوازی را ارائه کرد اما این پایان کار برای والیبال ایران نبود، چراکه شاگردان کولاکوویچ یک شانس دیگر داشتند. سروقامتان ایران با قهرمانی در رقابت‌های قهرمانی آسیا به پیکارهای انتخابی المپیک در قاره کهن راه پیدا کردند؛ رقابت‌هایی که به میزبانی جیانگمن چین برگزار شد.
ایران در مرحله مقدماتی این رقابت‌ها با تیم‌های چین‌تایپه، قزاقستان و چین همگروه بود و مسابقات آرام آغاز کرد. ملی‌پوشان والیبال ایران با وجود اینکه هیچ بازی تدارکاتی پیش از حضور در این مسابقات نداشتند اما در همان دو بازی اول مقابل چین تایپه و قزاقستان به هماهنگی رسیدند و با پیروزی قاطعانه برابر چین میزبان بدون واگذاری حتی یک ست به مرحله نیمه‌نهایی صعود کردند. اتفاقی که البته قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسید اما در نیمه نهایی ورق برگشت. حریف ایران در مرحله نیمه‌نهایی کره‌جنوبی بود که بالاتر از استرالیا صعود کرده و حریف ایران شده بود. کار در بازی نیمه‌نهایی برای ایران گره خورد و چیزی نمانده بود که تمام تلاش‌های ریز و درشت اهالی این رشته از بین برود. چشم‌بادامی‌ها ایران را تحت فشار قرار دادند و چه بسا اگر مصدومیت مصلحتی کاپیتان تیم ملی و ایجاد وقفه در جریان بازی نبود، حالا باید به دنبال دلایل ناکامی تیم ملی می‌گشتیم اما در نهایت ورق برگشت و ایران در یک دیدار نفسگیر و فرسایشی با نتیجه 3-2 بر کره‌جنوبی غلبه کرد و راهی فینال شد. اتفاقاتی که پیش از فینال رخ داد، سبب شد تا ملی‌پوشان با انگیزه مضاعف وارد میدان شوند. شاگردان کولاکوویچ در فینال مقتدرانه ظاهر شدند و اجازه خودنمایی به حریف ندادند و 3 بر صفر چین را مقابل چشم هوادارانش شکست دادند. دیوار چین در جیانگمن فرو ریخت و همای سعادت روی شانه ملی‌پوشان ایران نشست؛ به این ترتیب بلندقامتان ایران بلیت پرواز به المپیک 2020 توکیو را قطعی کردند و حالا خود را در جمع مدعیان می‌بینند.
با وجود این صعود نفسگیر حالا همه از والیبال انتظار درخشش در توکیو را دارند. تجربه گرانقیمت حضور در المپیک قبلی و تیمی که استخوان‌بندی اصلی‌اش تغییر نکرده و با چند جوان بااستعداد تجهیز شده، این توقع را به‌وجود آورده که والیبال در المپیک بتواند طلسم‌شکن شده و روی سکو برود؛ آنچه یکی از اهداف رئیس فدراسیون نیز محسوب می‌شود. اهالی این رشته هنوز تابلوی داخل اتاق داورزنی را فراموش نکرده‌اند؛ تابلویی که در بخش اهداف مدنظر فدراسیون، حضور روی سکوی المپیک نوشته شده بود. هدفی که البته تحقق آن دشوار است؛ یک مأموریت غیرممکن.