قلبم در اسپانیا همراه تیم ملی در تاتامی بود
پورشیب: هنوز هروی استعفای کتبی نداده است
فائزه زمانی
روزنامه‌نگار
تیم ملی کاراته در تاتامی جام جهانی اسپانیا بار دیگر قدرت خود را به رخ دنیا کشید و با نقره این مسابقات بازگشتی باشکوه به اوج داشت. در حالی که کاراته‌کاها چند ماه پیش در مسابقات قهرمانی آسیا عملکرد خوبی نداشتند با انتقام از ژاپن و نمایشی مقتدرانه در تاتامی اسپانیا از شأن کاراته ایران دفاع کردند. ذبیح‌الله پورشیب دبیر تیم ملی که خود زمانی در بطن تیم حضور داشت و مدال‌های زیادی برگردن آویخته است، نقره تیم ملی را راضی کننده می‌داند و معتقد است در فینال می‌شد ورق به نفع تیم ملی برگردد، اگر ملی‌پوشان تمرکز کافی داشتند.
نایب قهرمانی تیم ملی در جام جهانی راضی کننده بود؟
عملکرد تیم ملی تا قبل از فینال مسابقات عالی بود. ملی‌پوشان اگر در فینال هم مثل مبارزات قبلی خود عمل می‌کردند می‌توانستند مقابل مصر هم برنده شده و طلا را بر گردن بیندازند. به هرجهت اولین دوره مسابقات جام جهانی تجربه خوبی بود و بار دیگر قدرت کاراته ایران به چشم همه آمد.
انتقام از تیم ملی ژاپن چقدر مزه داد؟
انتقام فقط مختص داخل تاتامی است. شرایط تیم ملی در مسابقات قهرمانی آسیا از نظر روحی و روانی متفاوت بود و ملی‌پوشان در آن مسابقات نتوانستند عملکرد خوبی داشته باشند اما بعد از آن مسابقات با جلسات فنی و آنالیزی که کادرفنی داشتند شرایط بهتر شد. همچنین طی جلساتی روی مسائل روحی و روانی ملی‌پوشان کار کردیم تا به خودباوری و تمرکز لازم رسیده و به داشته‌هایشان اعتماد کنند، همین هم باعث شد تیم ملی باخت مقابل ژاپن در مسابقات قهرمانی آسیا را در اسپانیا جبران کرده و فینالیست شود.
برخلاف همیشه که عضوی از تیم بودید، این بار از کنار زمین شاهد مسابقات بودید، این موضوع باعث نشد دلتان برای تاتامی تنگ شود؟
سال‌ها در قالب ورزشکار در کنار این تیم بودم و افتخارات و مدال‌های زیادی کسب کردم، بالاخره هر ورزشکاری یک روزی باید با دنیای قهرمانی خداحافظی کند. در اسپانیا بیرون از تاتامی شاهد مبارزات بچه‌ها بودم اما قلبم با ملی‌پوشان بود و انگار خودم مسابقه می‌دادم. برای من فرقی نمی‌کند بازیکن باشم یا دبیر فدراسیون، در وهله اول این موفقیت تیم ملی است که برایم مهم است و همشه سعی می‌کنم اقداماتم در راستای ارتقا شأن و منزلت کاراته ایران باشد.
روی کاغذ شانس تیم ملی از مصر بیشتر بود، در فینال چه اتفاقی افتاد که نشد رنگ مدال طلایی شود؟
در رابطه با مسائل فنی بهتر است که سرمربی تیم پاسخگو باشد اما چون خودم کنار تیم حضور داشتم و سال‌ها ملی‌پوش بودم، حس می‌کنم بچه‌ها در بازی فینال تمرکز لازم را نداشتند و حتی می‌توانم بگویم اگر روز ماقبل فینال مبارزه نهایی را انجام می‌دادند نتیجه برعکس می‌شد و طلا بر گردن ملی‌پوشان ما بود. اما به هرحال فرصتی بود که از دست رفت و حالا باید نگاهمان رو به جلو باشد تا این موفقیت ادامه داشته باشد.
این مدال می‌تواند نوید بازگشت کاراته به روزهای اوج را بدهد؟
ورزش بالا و پایین‌های زیادی دارد. افت هم جزئی از مسیر حرفه‌ای است و یک تیم نمی‌تواند قهرمان ابدی باشد. ممکن است تیمی یک دهه در صدر دنیا باشد و مدتی هم افت کند که این موضوع کاملاً طبیعی است، دلیل اینکه افت ما اینقدر زیادی به چشم آمد این است که انتظارات از کاراته ایران بالا است اما باید ببینیم چه اتفاقی باعث شده تا عملکرد کاراته پایین بیاید. حتی در همین مسابقات شاهد بودیم تیم اردنی که سال قبل قهرمان جهان شده بود این دوره هیچ عنوانی به دست نیاورد. چیزی که مشخص است این است که سطح فنی تیم ملی ایران بالا است و شکی در این موضع نیست. قطعاً خود ما هم همیشه دوست داریم بهترین عملکرد را داشته باشیم اما موضوعات زیادی باید دست به ست هم بدهد تا ثبات برقرار شده و سال‌ها شاهد نتیجه مطلوب باشیم.
ماجرای استعفای کاراته به کجا رسید، او واقعاً رفتنی است؟
این موضوع تصمیمی بود که خود هروی از مدتی قبل گرفته بود و این مدلی نبود که بعد از نقره جام جهانی به یکباره این تصمیم را بگیرد. او هنوز دلیل این تصمیم را اعلام نکرده و چیزی به صورت کتبی به ما نرسیده است. باید با هروی جلسه‌ای گذاشت و بیشتر صحبت کرد. او پرافتخارترین سرمربی کاراته بوده و این رشته مدیون او است.