عاقبت اجبار و اعتماد
شهرستان‌ها برنده هفته اول
جواد رستم زاده
خبرنگار
سرانجام سوت آغاز بیست و چهارمین لیگ برتر هم به صدا درآمد و هفته اول آن با تمام اما و اگرهایی که در پیش بود به خوبی تمام شد. تیم‌ها با آرایش جدید رخ نمودند و بازی‌ها با کمترین حاشیه‌ها به اتمام رسیدند. تهران البته در شروع دوباره لیگ سوت و کور بود و در آزادی همیشه جوشان خاک مرگ پاشیده بودند و حالا علاوه بر ایران آسیا هم برای تماشای تن‌پوش جدید این استادیوم لحظه‌شماری می‌کند و غر می‌زند. بدون آزادی بازی‌های سوگولی‌های پایتخت به شهرستان‌ها رفته است. پرسپولیس هفته اول را در اراک میزبانی کرد و استقلال هم هفته دوم را در خارج از تهران به استقبال میهمان خواهد رفت. برنده این نقل مکان‌ها البته که شهرستان‌ها بودند. اراک و قزوین نشان دادند که چه پتانسیل خوبی در شهرستان‌ها برای میزبانی‌های بزرگ وجود دارد. آنها حتی «وی ای آر» را هم در دل خود جای دادند تا نشان دهند اگر عزم جدی برای تجهیز استادیوم‌ها وجود داشته باشد حتی شهرهای کوچک‌تر از تهران هم می‌توانند به محفلی برای برگزاری بازی‌های بزرگ و دائمی تبدیل شود. خرابی آزادی و درست نشدن استادیوم تختی هر بدی که داشته‌اند باعث تمرکززدایی از پایتخت شده و حالا فدراسیون می‌تواند روی برگزاری بازی‌های ملی در شهرهای کوچک‌تر هم حساب کند. واقعیت این است که تیم ملی متعلق به همه ایران است و تماشای بازی‌های این تیم سهم همه شهرستان‌هاست. این هفته اراک و قزوین نشان دادند که میزبانان قابلی هستند و هفته‌های بعد هم احتمالاً شهرهایی چون اهواز و انزلی و قائمشهر می‌توانند رخ بنمایند. اتفاقاً نکته مهم همین جاست که اگر به شهرستان‌ها اطمینان شود در همین راستا مسئولان شهری هم برای تجهیز استادیوم‌ها و تکمیل زیرساخت‌ها آستین بالا می‌زنند و این یک بازی دو سر برد است. بعد از میزبانی اراکی‌ها از بازی پرسپولیس حالا این شهر و مسئولانش با اعتماد به نفس بیشتری می‌توانند میزبانی‌های بزرگ‌تر را بپزیرند. این مسأله حتی در مورد بالا رفتن کیفیت پخش تلویزیونی هم قابل تسری است. یعنی می‌توان با اعتماد و انتقال میزبانی‌ها به شهرستان‌ها کیفیت فنی پخش تلویزیونی و تجهیزات ویدیویی را هم بهبود بخشید و AFC را مجاب نمود که برای دادن میزبانی‌های بین‌المللی به ما اعتماد کنند. به هرحال اینجا ایران است تا کار به جبر روزگار نرسد قدمی عاجل برداشته نخواهد شد. اگر پای AFC و فشارهای FIFA در میان نبود باز هم درب در لیگ برتر بر همان پاشنه شلختگی و بی‌امکاناتی سابق می‌چرخید.