کارنامه غیر قابل دفاع پاروزنان در پاریس
فائزه زمانی/ قایق قایقرانان در آب‌های المپیک پاریس به ساحل نرسید. فاطمه مجلل در انتخابی المپیک روئینگ سهمیه تک‌نفره گرفت و مهسا جاور و زینب نوروزی با سهمیه قایق دونفره، برای اولین بار در تاریخ این رشته با تاریخ‌سازی راهی پاریس شدند. علی آقامیرزایی در کایاک و محمدنبی رضایی در کانوی 1000متر هم دو سهمیه آب‌های آرام را تصاحب کردند و برای اولین بار قایقرانی ایران با 5 قایقران راهی المپیک شد. درحالی‌که انتظار می‌رفت، تاریخ‌سازی‌ها در المپیک ادامه‌دار باشد اما این اتفاق نیفتاد که هیچ، حتی قایقرانی انتظارات را هم برآورده نکرد. هرچند علیرضا سهرابیان رئیس فدراسیون به روی خودش نیاورد و حتی از نتیجه پاروزنانش راضی بود. درست است که زور قایقرانی به مدال المپیک نمی‌رسد و این موضوع نیازمند یک برنامه‌ریزی بلندمدت است اما به‌رغم اینکه قایقرانی ایران در آسیا حرف اول را می‌زند، نتایج به دست آمده نشان می‌دهد در سطح جهانی هنوز هیچ حرفی برای گفتن ندارد. 3 سال پیش نازنین ملایی در روئینگ تک‌نفره المپیک توکیو با یازدهمی تاریخ‌سازی کرد و کمی امیدوارمان کرد اما این دوره جاور و نوروزی با قرار گرفتن در جایگاه آخر و فاطمه مجلل با بیست‌ویکمی امیدها را ناامید کردند تا نشان دهند روئینگ ایران به جای پیشرفت، پسرفت داشته است. البته که حواشی هم در این نتایج بی‌تأثیر نبود و مهسا جاور با حاشیه‌سازی و ورود بی‌جا به جریان لباس‌های کاروان ایران و واکنش‌های تندش تمرکز تیم را بهم زد که این موضوع خود جای بررسی دارد و نشان می‌دهد مسئولان فدراسیون نتوانستند به درستی تیم را قبل از رویداد بزرگی مثل المپیک مدیریت کنند.
از نتایج روئینگ که بگذریم قایقرانان آب‌های آرام حتی به نیمه‌نهایی هم صعود نکردند تا ناکامی قایقرانی در پاریس تکمیل شود. برخلاف روئینگی‌ها که سر فرصت یک ماهی در روسیه اردو زدند، ملی‌پوشان آب‌های آرام به‌خاطر عدم صدور ویزا حدود دو هفته مانده به المپیک، در ایتالیا اردو زدند و کنار قایقرانان این کشور تمرین کردند که عملاً با اعزام نشدن فرقی نمی‌کرد و شاید اگر مسئولان فدراسیون برنامه‌ریزی بهتری داشتند و شرایط حضور آنها در اردوی برون‌مرزی زودتر فراهم می‌شد، نتایج بهتری هم به دست می‌آمد. شاید معضل اصلی قایقرانان در تمام این سال‌ها جدا از تجهیزات و قایق‌های به‌روز نشده، نبود اردوهای برون‌مرزی و رقابت با قایقرانان دنیا در کاپ‌های مختلف جهانی، اروپایی و قرار نگرفتن سر خط رقابت‌های جهانی بود که اجازه نداد قایقرانان خودشان را محک بزنند. یعنی عملاً قایقرانان در سال‌های قبل فقط تمرین کرده و بجز مسابقات رسمی آسیایی با هیچ قایقران دیگری رقابت نکرده بودند و همین موضوع باعث شد تا آنها در سطح جهانی درجا بزنند. شاید وقتش رسیده مسئولان ورزش به جای تمرکز روی رشته‌های خاص سر کیسه را شل کرده و به رشته‌هایی مثل قایقرانی بودجه بهتری بدهند تا با سرمایه‌گذاری در رشته‌های پرمدال مثل قایقرانی، در المپیک‌های بعد مدال‌هایی خوشرنگ را برداشت کنند.