در حافظه موقت ذخیره شد...
علم در خدمت قهرمانان المپیک
پیشرفت رکورد دوندگان در یک قرن اخیر
کفش‌های ورزشکاران یکی از عوامل کلیدی در سریع‌تر شدن دوندگان دوی 100 متر است. دوندگان در المپیک 1924 پاریس از کفش‌هایی با رویه پوست بز استفاده می‌کردند که تنفس‌پذیر نبوده و داغی پا را موجب می‌شد. کفی کفش نیز از جنس چرم و فاقد قابلیت بازگشت انرژی بود. در زیر کفش نیز از میخ‌های آهنی سنگین استفاده می‌شد.
در مقابل، کفش‌های مدرن دارای رویه پارچه‌ای تنفس‌پذیر هستند. کفی کفش از فوم حرفه‌ای با قابلیت بازگشت انرژی ساخته می‌شود. زیره کفش نیز از جنس کربن و نایلون است که در عین سفت و محکم بودن، سبک نیز هست.
پیست مسابقات نیز طی 100 سال گذشته شاهد پیشرفت‌های قابل توجهی بوده است. در سال 1924 پیست مسابقات دو سرعت از سیندر (ترکیبی از خاکستر، خاک رس، سنگ) ساخته می‌شد. از ویژگی‌های این پیست می‌توان به ناهموار بودن، کشش و گیرش ضعیف و عدم بازگشت انرژی اشاره کرد.
اما در پیست‌های دوی امروزی از موندو (لاستیک ولکانیده پیش ساخته) استفاده می‌شود که از ویژگی‌هایی آن می‌توان به بازگشت انرژی و مقاوم بودن در برابر لیز خوردن اشاره کرد. پیست‌های مدرن برای کسب بیشینه سرعت طراحی شده‌اند.