آقامیرزایی: 4 ماه با دستگاه اکسیژن می‌خوابیدم
علی آقامیرزایی این روزها سخت پارو می‌زند تا بتواند در آب‌های پاریس نتیجه‌ای در خور شأن قایقرانی ایران بگیرد. او که بعد از پارگی رباط دستش خیلی زود به قایقرانی برگشت حالا به گفته خود علاوه برجراحی دستش اخیراً یک عمل دیگر را هم پشت سر گذاشته است. او برای اولین بار از مشکلی پرده برمی‌دارد که 15-10 سال یقه او را چسبیده بوده و حالا با تشخیص پزشکان برطرف شده است؛ موضوعی که پزشکان معتقد هستند زندگی آقامیرزایی را بشدت تحت‌الشعاع قرار داده و زنده ماندن او تا به امروز یک معجزه است.
حمایت‌ها بعد از کسب سهمیه در حد المپیک بود؟
در این 10-15 سالی که در تیم ملی بوده‌ام همیشه مشکلاتی بوده که با آن دست‌وپنجه نرم کرده‌ایم اما اگر بخواهیم روی مشکلات متمرکز شویم، توانی برای جنگیدن نخواهیم داشت. دغدغه اصلی ما عدم اعزام به مسابقات است، متأسفانه به کاپ‌های جهانی اعزام نشدیم و من از المپیک قبلی تا این المپیک سر خط هیچ مسابقه جهانی نرفته‌ام که همین موضوع باعث عقب ماندن ما از رقبا شده است.
گلایه‌ای ندارم و می‌دانم که بودجه فدراسیون محدود است اما بعد از سهمیه انگار همه چیز تمام شد. مسئولان استان و فدراسیون تا حد توان حمایت کردند اما از لحاظ فنی مشکلاتی وجود داشته و جو المپیکی نیست.
اوضاع این‌طور نیست که بگوییم برای بهترین نتیجه آماده می‌شویم اما همیشه با غیرتی که داشتیم خودمان مشکلات را حل کردیم و برای بهترین نتیجه به آب زدیم، حالا هم تمام توان‌مان را در آب‌های پاریس خواهیم گذاشت.
از شرایط رقبا خبر داری؟
شرایط ما حتی با قایقرانان آسیایی متفاوت است. ازبک‌ها در بلغارستان اردو زده‌اند و بقیه تیم‌ها هم اردوهای خوبی پشت سر گذاشته‌اند. بنابراین پیش‌بینی اینکه به فینال A بروم سخت است. 3-4 سالی است که به مسابقات جهانی نرفته‌ایم و این از لحاظ روانی خیلی تأثیرات بدی روی ما دارد.
ویژگی مهمی که از تو چنین قایقرانی ساخته، چه بوده است؟
من اصولاً خیلی کمال‌گرا هستم و دوست دارم در هر کاری که شروع می‌کنم بهترین باشم. شاید هر کس دیگری رباط دستش پاره شده بود، به این زودی برنمی‌گشت اما من هنوز مصدومیتم کامل برطرف نشده بود که به تمرینات برگشتم. شاید این دست هیچ وقت مثل قبل نشود اما من اهمیت نمی‌دهم و از نظر ذهنی روی این دو انگشتی که ضعیف شده است، تمرکز نمی‌کنم. همیشه اول به هدفم فکر کرده‌ام و سلامتی در درجه دوم بوده است، شاید عده‌ای فکر کنند این دیوانگی است اما من اهمیت نمی‌دهم و تا نفس آخر پای هدفم می‌ایستم.
اولین المپیک شیرین‌تر بود یا حالا تکرار حضورت؟
هر کدام به نوبه خود تجربه خوبی است. قبل از المپیک توکیو درگیر کرونا بودیم و من تقریباً 7-8 ماه تنها تمرین می‌کردم. در انتخابی المپیک توکیو با طلا سهمیه گرفتم اما امسال در انتخابی پاریس به رغم اینکه برای اولی رفته بودم سوم شدم. من تنها قایقران آب‌های آرام هستم که دوبار سهمیه المپیک گرفته است و از این بابت خوشحال هستم.
در این مدت موضوعی بوده است که بابت پشت سر گذاشتنش و ایستادگی در مسیر قهرمانی به خودت افتخار کنی؟
در این مدت دوبار جراحی داشته‌ام؛ یک بار برای دستم و یکبار دیگر هم به دلیل مشکلات تنفسی. سال‌ها بود که یک نوع بی‌حالی را تجربه می‌کردم و فشار زیاد تمرینات باعث می‌شد که بیهوش شوم و گاهاً دچار خفگی. حتی 3-4 ماه با دستگاه اکسیژن می‌خوابیدم و دیگر این موضوع را پذیرفته بودم. من 10-15 سال با عذاب و شرایط سخت تمرین می‌کردم اما دم نمی‌زدم و کمتر کسی از مشکل من با خبر بود. به پزشکان زیادی مراجعه کردم اما هیچ کس تشخیص نمی‌داد که مشکل از کجاست تا اینکه به‌خاطر مصدومیت دستم به اتاق جراحی رفتم و تازه آنجا فهمیدم که حکمت آسیب دستم چه بوده است. زمانی که در اتاق جراحی بودم پزشکان حین عمل متوجه شدند که حفره قلبم در حال بزرگ شدن است. بعد از این تشخیص پزشکان در یک عمل سخت از انحراف بینی تا نای، زبان کوچک و کام دهانم مورد جراحی قرار گرفت تا مشکل تنفسی‌ام برطرف شود. بعد از این عمل تقریباً 50 تا 60 درصد توانم بیشتر شده است و تازه می‌فهمم زندگی چیست. پزشکان زنده ماندنم را معجزه می‌دانند و تعجب می‌کنند که تا قبل از این جراحی چگونه زنده بودم.
آمادگی‌ات را برای حضور در المپیک چطور می‌بینی؟
در ایران فاصله نفر دوم کایاک 1000 متر با من زیاد است و نداشتن رقیب جلوی پیشرفتم را گرفته است. من اینجا خودم با خودم تمرین می‌کنم اما با تمام کم و کاستی‌ها به دور از هر حاشیه‌ای سخت در حال تلاش هستم. در المپیک قبلی با کم کاری بعضی از دوستان نتوانستم قایقم را به المپیک ببرم و قایقی که به من دادند اصلاً خوب نبود اما در این دوره تلاشم را بهتر کرده‌ام و حالا سعی می‌کنم حداقل هدفی که در ذهن دارم را تیک بزنم و خودم از عملکرد خودم راضی باشم.