پروسه جوانگرایی تیم ملی؛ کی و تا چه میزان؟

افسانه‌سازی زودهنگام ممنوع

بکارگیری چند جوان توسط امیر قلعه‌نویی در بازی روز پنجشنبه گذشته تیم ملی فوتبال ایران مقابل هنگ‌کنگ در ادامه رقابت‌های گروه پنجم از مرحله دوم انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ در قاره آسیا که با نتیجه ۲-۴ به سود ما تمام شد، این باور را برای اولین بار قوت بخشیده که سرمربی «یوزها» واقعاً می‌خواهد خونی تازه را در رگ‌های تیم ملی جاری کند.
ارجح دانستن سیدپیام نیازمند نسبتاً جوان بر علیرضا بیرانوند پرتجربه و حضور محمدامین حزباوی، آریا یوسفی، ابوالفضل جلالی و محمد قربانی در ترکیب فیکس ایران در ظاهر سند صریحی در این خصوص بود و با اینکه مهدی قایدی بیش از ۲۰ بار پیراهن ملی را به تن کرده اما فراموش نکنیم که او هم با ۲۵ سال سن به قشر جوانی تعلق دارد که باید دیر یا زود تیم ملی را در دست بگیرد ولی در ۶-۵ سال اخیر معمولاً این حق از وی ستانده شده است. اگر تا اینجای کار باید ژنرال را به خاطر شهامت در تصمیم‌گیری‌اش درخصوص استفاده از جوان‌ترها تحسین کرد، بلافاصله باید این را هم متذکر شویم که شهامت مربیان در انجام چنین مهمی فقط زمانی کامل و واقعی می‌شود که نه پس از قطعی شدن صعود تیم ملی به مراحل بعدی انتخابی جام جهانی بلکه در دیدارهای سخت، مهم‌ و سرنوشت‌ساز صورت پذیرد. اگر این کار تنها در مواقعی انجام شود که شکست احتمالی هم صعود ما را به خطر نمی‌اندازد، ارزش و عمق این کار تنزل می‌یابد و اهمیتش را تا حدی از دست می‌دهد. کافی است یادآوری کنیم که در دیدار اواخر هفته گذشته تیم ملی با هنگ‌کنگ با وجود به بازی گرفته شدن جوانانی که نام‌شان آمد، قلعه‌نویی امثال شجاع خلیل‌زاده، علیرضا جهانبخش، سردار آزمون، سامان قدوس و البته مهدی طارمی را هم در آرایش ثابت قرار داد تا مطمئن باشد این مردان کارآزموده که همگی بالای ۳۰ سال سن دارند (البته منهای آزمون که ۳۰ ساله است و نه بیشتر از آن) بازی را به اصطلاح برای تیم او درمی‌آورند که همین طور هم شد و یکی از همین نفرات (طارمی) بود که با زدن سه گل این کار را انجام داد و به روایتی یک‌تنه تیم پیشرفت کرده هنگ‌کنگ را در خاک این کشور از ریل خارج کرد و سه امتیاز تازه را به حساب یوزها ریخت. سوابق به ما می‌گوید قلعه‌نویی در دور سوم مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ که تیم‌ها به ۳گروه ۶ تیمی تقسیم می‌شوند و از هر گروه دو تیم نخست راهی مرحله نهایی جام جهانی بیست و دوم می‌شوند، از این قبیل دست و دل‌بازی‌ها در زمینه میدان دادن به جوان‌ترها از خود بروز نخواهد داد و یکبار دیگر با «پیران دیر» و شاید یکی دو جوان به میدان خواهد آمد. پس از صعود به جام جهانی هم بعید است که ژنرال با اندیشه و نوع برخوردی بجز این به مرحله نهایی این جام پای بگذارد زیرا این استدلال همیشگی وجود دارد که این مرحله مختص پرتجربه‌هاست. بنابراین بهتر است برای پروسه جوانگرایی‌ای که هنوز نه به دار است و نه به بار، زودتر از حد و بیش از این، دست به تقدیر و افسانه‌سازی نزنیم و به انتظار زمانی بنشینیم که تیم ملی واقعاً جوان شده و در عین داشتن چند باتجربه به معدل سنی‌ای حدود ۲۶ تا ۵/۲۶ سال و یا حداکثر ۲۷ سال نائل شود.
 
جستجو
آرشیو تاریخی