در حافظه موقت ذخیره شد...
کار سختی که بسیار آسان است!
در عین حال این نباید بهانه‌ای برای کامل نبودن کادر فنی تیم ملی حتی در مصاف با برخی رقبای متوسط ما برشمرده شود. یک نمونه این ضعف در بازی برگشت با ترکمنستان رؤیت شد که اگرچه ایران طی آن فرصت‌های متعددی را از دست داد، اما اکتفا به نتیجه‌ای این‌قدر خفیف (برد 0-1) مقابل رقیبی که فقط پنج روز پیش‌تر پنج گل از ایران خورده و با اقبالی خوش از پذیرش سه - چهار گل دیگر رهایی یافته بود، نشان از این داشت که اولاً ایران در مسابقات خانگی و دور از خانه دو متاع کاملاً متفاوت است و ثانیاً از تحمیل قدرت خود به رقبای متوسط‌‌‌اش نیز گاه به گاه عاجز می‌ماند.
افزایش سهمیه آسیا برای ادوار نهایی جام‌های جهانی و رسیدن تعداد کل تیم‌های حاضر به 48 تیم (به‌جای 32 تیم که از 2002 به بعد مرسوم بوده است) چنان فرصت فراخ و میدان وسیعی را فراروی آسیایی‌ها قرار داده که در گذشته هرگز وجود نداشت. تا سال 2022 فقط چهار و نیم سهمیه برای آسیایی‌ها وجود داشت اما اینک 8 تیم به‌طور قطعی به مرحله پایانی راه می‌یابند و یک سهمیه مشروط هم وجود دارد و در صورتی که تیم نهم آسیا در مرحله پلی‌آف بر نماینده امریکای شمالی و مرکزی فایق آید، قاره کهن در جام بیست‌و‌سوم 9 نماینده خواهد داشت. قرعه‌کشی مرحله بعدی انتخابی به هر شکلی که باشد، توان رقبا برای پس زدن قدرت فراوان یوزها کافی نخواهد بود و چون در این مرحله تیم‌ها به 3 گروه شش تیمی تقسیم می‌شوند و از هر دسته دو تیم بالا می‌روند، بسیار بعید است که ایران یکی از صعود‌کننده‌ها نباشد. تأکیدهای مکرر کادر فنی تیم ملی ایران بر سخت بودن کار صعود، آسان بودن این فرایند را نفی نمی‌کند و فقط این شائبه را به‌وجود می‌آورد که مربیان این تیم حتی در یک چرخه ساده‌تر از همیشه فاقد اعتماد به نفسی هستند که هر تیم مدعی صعود به داشتن آن بسیار محتاج است و بدون آن از مسیر توفیق دور خواهد ماند.