الهه منصوریان در سالی که گذشت نتوانست حسرت طلای بازی‌های آسیایی را از قلب خود پاک کند. هانگژو آخرین ایستگاه ستاره این سال‌های تیم ملی ووشو بود. او با وجود ماه‌ها تلاش و تمرین در کمپ تیم‌های ملی چین، در فینال بازی‌های آسیایی نتوانست از دیوار چین عبور کند تا نقره آخرین غنیمت او از دوران قهرمانی‌اش باشد. الهه با عبور از دل سختی‌های دوران کودکی، آسمان زندگی‌اش را آبی کرد، زندگی تبرهای زیادی به او زد اما او زخم نشد که با افتخارآفرینی‌هایش جوانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه شد و حالا الهام‌بخش بسیاری از دختران. او امسال در تصمیمی سخت بعد از کلکسیونی از مدال‌ها و افتخارات، تیم ملی را کنار گذاشت اما این پایان ماجراجویی‌هایش نبود، ستاره سالیان سال تیم دختران حالا مأموریتش را تمام نکرده، مأموریت جدیدی را برعهده گرفت و سرمربی تیم ملی زنان شد تا این بار در قامت مربی رویاهایش را دنبال کند. الهه حالا معتقد است بر خلاف سالیان قبل تیم ملی دختران برای ایستادن بر بام دنیا نیازی به مربی چینی ندارد و زنان با تکیه بر ظرفیت‌های خود می‌توانند به دل مسیر زده و در آینده‌ای نزدیک چین اصلی‌ترین رقیب‌شان را هم کنـــــــــــــــــــــــار بزنند.
