عقب افتادن از قطر پیش از سوت آغاز
حمله از دقیقه صفر
سعید آقایی
روزنامه نگار
برنامه ایران در بازی برابر قطر چیست؟ بحث با کادر فنی تیم ملی با این پرسش کلیدی آغاز می‌شود. اینکه ایران در بازی نیمه نهایی برابر قطر با چه پلن و برنامه‌ای بازی کند. امیر قلعه‌نویی در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی مقابل قطر کوشید با کلی‌گویی مشت خود را بسته نگه دارد و برنامه تیمش را لو ندهد اما تیم ملی در برابر قطر یک راه بیشتر ندارد؛ حمله از دقیقه صفر به دروازه حریف.
صد البته که حمله کردن برای گل زدن و بردن بدیهی است اما در این بازی حمله باید از همان دقیقه صفر در دستور کار باشد، به گونه‌ای که به حریف اجازه فکر کردن و خود را پیدا کردن را ندهد.
پشت این پلن البته که رازی نهفته است، آنچه که ریشه در تفاوت بازی با قطر در نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا با سایر بازی‌ها دارد.
چالش تیم ملی در این بازی از اینجا آغاز می‌شود: در الثمامه قرار است تنها هزار تماشاگر ایرانی مجوز ورود به ورزشگاه را پیدا کنند. کشور قطر در یک تصمیم ناعادلانه ابتدا درخواست تغییر ورزشگاه میزبان نیمه نهایی را داد و از AFC خواست که به جای ورزشگاه الثمامه در جنوب قطر، ورزشگاه البیت در شمال این کشور میزبان باشد که ظرفیت ۶۰ هزار نفری را داراست، در حالی که الثمامه تنها ۴۴ هزار ظرفیت دارد. درخواستی که منوط به موافقت ایران بود اما با مخالفت فدراسیون این گزینه منتفی شد. برای ما که بازی یک هشتم را در ورزشگاه محقر و کوچک عبدالله بن خلیفه با ظرفیت ۱۰ هزار نفری برگزار کرده و نیم بیشتر هواداران ایران پشت درهای بسته مانده بودند، این اتفاق چندان عجیب نیست. در آن بازی درخواست فدراسیون برای تغییر ورزشگاه با مخالفت AFC روبه‌رو شده که این مخالفت بدیهی بود. این بار نوبت ما بود که مخالفت کنیم و خواستار اجرای دقیق قانون باشیم.
میزبان اما مسیر دیگری را در پیش گرفت؛ خرید تمامی بلیت‌های استادیوم الثمامه! قطری‌ها در یک تصمیم عجیب، غیرحرفه‌ای و ناعادلانه تنها هزار قطعه بلیت برای هواداران ایران در نظر گرفتند و این برای تیم ما که عادت کرده در تمام بازی‌ها جو ورزشگاه به سودش باشد، یک چالش بزرگ و جدی است.
در حقیقت تیم ملی برای نخستین و شاید آخرین بار در طول جام در ورزشگاهی به میدان خواهد رفت که تقریباً هیچ هواداری ندارد و اتمسفر استادیوم کاملاً به سود حریف است.
در کنار این شرایط ویژه امتیاز میزبانی و چربش داوری آن هم با قضاوت یک داور کویتی را نباید فراموش کرد که فضای بازی را کاملاً به سود میزبان خواهد کرد.
از همین رو برای این بازی باید تیم ملی به شکلی دیگر بازی کند. گویی در دقیقه صفر با یک گل از حریف عقب است و باید از همان سوت آغاز بازی حریف را در منگنه قرار دهد. این احساس باید تا پایان بازی همراه ملی‌پوشان باشد و حتی در صورت پیش افتادن از حریف با همین برنامه بازی کنند. تیمی که حتی با وجود برد، احساس کند از حریف عقب است، با یک بازی برتر و حساب شده به میزبان اجازه خودنمایی ندهد. این تنها راه رستگاری و صعود به فینال است. مسیری که قطعاً تیم ملی آن را با موفقیت طی خواهد کرد.