مانچو و عملیات غیرممکن
عربستان یا منتخب الهلال و النصر؟
امیر اسدی
روزنامه نگار
بدون شک روبرتو مانچینی جذاب‌ترین و سرشناس‌ترین مربی حاضر در جام ملت‌های آسیا محسوب می‌شود. تفاوت او هم به لحاظ رزومه و هم از نظر تیپیکال، با سایر مربیان از زمین تا آسمان است. سال ۲۰۲۰ با ایتالیا قهرمان یورو شد و تنها ۳ سال بعد به جام ملت‌های آسیا آمده تا با عربستان رؤیاهایی بزرگ را دنبال کند. این ایتالیایی جذاب با آن کت و شلوار سورمه‌ای و کفش‌هایی که برق آن چشم را می‌زند و البته موهایی که از دوران بازی حفظش کرده، اعتبار دیگری به این تورنمنت آسیایی داده؛ اعتباری بس بزرگ و فراموش‌ناشدنی.
مانچو با تمام این تفاسیر اما کار سختی پیش رو دارد. او در گام اول نزدیک بود اسیر عمان شود؛ تیمی سختکوش که اگر کمی باتجربه بود، می‌توانست حداقل یک امتیاز دشت کند و با توقف عربستان از زمین خارج شود. اگر تعویض طلایی مانچو و حضور عبدالرحمان غریب نبود، شاید الان مانچینی به جای خنده و شادی در کنفرانس مطبوعاتی، باید به دنبال جوابی به انتقادها و آرام کردن جو عمومی در فوتبال عربستان می‌گشت.
کمتر پیش آمده بود که بازی عربستان را ببینیم و تنها با چند بازیکن این تیم را بشناسیم. دو دهه قبل، بازیکنان سرشناسی در ترکیب عربستان حضور داشتند. از محمد الدعایه بگیرید و به عبدالله زبرماوی، خالد موالید، یوسف الثنایان، سامی جابر، حسین عبدالغنی، خالد تیماوی و سعید العویران برسید. تمام این بازیکنان برای ما نام‌هایی آشنا بودند. مثلاً هرگز از یاد نمی‌بریم دوئل‌های جذاب مهدی مهدوی‌کیا و حسین عبدالغنی را که در آسیا یگانه بود. یا کری‌های سامی جابر با مدافعان ایرانی که همیشه داغ بود و تماشایی.
در تیم فعلی عربستان، اگر سالم الدوساری، محمد کانو و عبدالرحمان غریب را کنار بگذاریم، نام دهان‌پرکن و آشنای دیگری باقی نمی‌ماند. از آن عربستان پرستاره که به قول قدیمی‌ها نام بازیکنانش را تریلی هم نمی‌کشید هیچ خبری نیست. اعتبار عربستان خلاصه شده در مانچینی و همین دو سه بازیکنی که از آنها نام بردیم.
نگاهی گذرا به ترکیب اصلی عربستان هم یک نکته مهم دیگر را اثبات می‌کند. هفت بازیکن از الهلال، سه بازیکن از النصر و یکی هم از الفیحا ترکیب اصلی را تشکیل می‌دهند. اگر آن اتفاقات برای دروازه‌بان قدیمی تیم ملی عربستان و النصر رخ نمی‌داد، الفیحا هم دیگر نماینده‌ای در ترکیب ثابت نداشت. این یعنی مانچینی تیمش را با تلفیقی از بازیکنان الهلال و النصر وارد مسابقات کرده. اتفاقی که ارتباط مستقیمی با عدم آشنایی فوتبال‌دوستان با بازیکنان عربستانی دارد. الهلال ستاره‌های بسیاری نظیر یاسین بونو، کالیدو کولی‌بالی، الکساندر میتروویچ، مالکوم، نیمار، روبن نوس و ... را دارد و النصر هم آیمریک لاپورت، مارسلو بروزوویچ، تالیسکا، رونالدو، اوتاویو و ... را در اختیار دارد. بنابراین خیلی از بازیکنان عربستانی فرصت بازی در ترکیب الهلال و النصر را به دست نمی‌آورند و با نیمکت‌نشینی راهی تیم ملی می‌شوند. همین مسأله کیفیت تیم ملی عربستان را پایین می‌آورد، اتفاقی که مقابل عمان هم به وضوح مشاهده کردیم.
زمانی که عربستان یک دوجین بازیکن سرشناس داشت، آنها استخوان‌بندی باشگاه‌هایی نظیر الهلال، النصر و الاتحاد را تشکیل می‌دادند اما حالا مانچینی بازیکنانی در اختیار دارد که اغلب در تیم باشگاهی‌شان فرصت اندکی برای عرض اندام به دست می‌آورند. با این اسکواد نمی‌توان از مانچینی انتظار معجزه داشت. او یک عملیات سخت و غیرممکن را پیش رو دارد و البته برای موفقیت باید فشارهای بسیاری را هم تحمل کند.