دومی کاروان «فرزندان ایران» در پاراآسیایی هانگژو
مسیری که روشن است
سید‌مهدی خادم‌نبی
روزنامه نگار
بدون شک دومی ایران در هانگژو اتفاق بزرگی است و تمام ورزش ایران باید از این افتخارآفرینی به بچه‌های کاروان فرزندان ایران ببالند اما نباید برخی از دلایل خارجی و غیرمستقیم دوم شدن ایران را نادیده بگیریم. برای مثال حضور چین به عنوان میزبان در این بازی‌ها باعث شد تا برخی از مدال‌های قطعی طلا به ژاپن و کره جنوبی نرسد و چین همه این مدال‌ها را درو کند. البته در سوی دیگر، در این تاریخ‌سازی نکته بسیار مثبتی نیز وجود داشت که ما را به آینده امیدوار کرد. برای مثال خیلی از مدال‌آوران طلایی هانگژو، ورزشکاران ناشناخته و جوانی بودند که توانستند با کسب طلا، خیال همه را از آینده راحت کنند. طلاهای ارزشمند افرادی چون علیرضا زارع، سینا ضیغمی‌نژاد، فاطمه امیرزادگانی، هاجر صفرزاده، یاسین خسروی، سعید حسین‌پور و... نشان از این دارد که چشمه جوشان ورزش ایران همچنان در حال جوشیدن است و تنها نیاز به استعدادیابی‌های گسترده و اصولی دارد.
در طرف دیگر هم به اصطلاح خوابیدن در باد دوم شدن، تهدید بزرگی برای ورزش کشورمان است. البته غفور کارگری رئیس کمیته ملی پارالمپیک پیش از بازی‌های پاراآسیایی هانگژو اعلام کرده بود که بعد از هر فعالیت مهم باید نقاط قوت را نوشت و آن را تقویت کرد. کارگری بارها در گفت‌وگوهای خود از آسیب‌شناسی آینده‌نگرانه صحبت کرده و حالا این موضوع به صورت جدی باید پیگیری شود. بدون شک مسئولان کمیته ملی پارالمپیک به خوبی می‌دانند که برای بازی‌های پاراآسیایی بعدی کار دشواری دارند و باید بیش از بازی‌های هانگژو تلاش کنند تا جایگاه فعلی ایران از دست نرود.
یکی از برنامه‌های راهبردی می‌تواند اضافه کردن ورزشکاران جوان به لیست‌های اعزامی باشد. در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو برخی از نفرات جوان توانستند نشان دهند که می‌توانند مدال‌آوران طلایی ایران در دوره‌های آینده باشند. برای مثال ابوالفضل ظریف‌پور با ۱۶ سال سن در شنا توانست مدال نقره بگیرد تا خودش را به عنوان ستاره جدید پاراشنای ایران معرفی کند. جوانگرایی همیشه هزینه زیادی دارد اما اگر نباشد، می‌تواند ضررهایی به مراتب بدتری برای ورزش کشورمان داشته باشد.
کاروان فرزندان ایران این شایستگی را دارد که با توجه به افتخارآفرینی و تاریخ‌سازی در هانگژو، با امکانات به مراتب بهتری خود را برای مسابقات آینده آماده کند. بدون شک با اضافه کردن امکانات به‌روز و تهیه دستگاه‌های جدید تمرینی، پیشرفت بسیار قابل توجهی در ورزشکاران به وجود می‌آید و زیرساخت‌های موجود نیز از کیفیت بیشتری برخوردار خواهد شد. کمیته ملی پارالمپیک، فدراسیون جانبازان و توان‌یابان و فدراسیون‌هایی که ورزشکار پارالمپین دارند، در مجموع نمره قابل قبولی گرفته‌اند و این نمره شایسته تقدیر است. تاریخ‌سازی در هانگژو و توجه به این ورزشکاران در سطح کلان و خرد، باعث شده تا بذر امید در دل جانبازان، توان‌یابان، نابینایان و کم‌بینایان کاشته شود و چه چیزی شیرین‌تر از این اتفاق.