فوتبال؛ قصه همیشه تکرار!
تیم فوتبال امید انگار از اساس با یتیمی و مشکلات زیرساختی مواجه بوده؛ این بار در حدی که تا چند هفته قبل از مسابقات مقدماتی جام ملت‌های آسیا و همینطور بازی‌های آسیایی، سرپرست و سرمربی فوتبالیست‌های زیر ۲۳ سال کشورمان مشخص نبودند تا این تیم با بدترین حالت ممکن و در میان دعواهای مدیریتی بین کمیته و فدراسیون فوتبال، به رقابت‌ها برسد.
شکست پسران غلامرضا عنایتی در گام نخست راهیابی به المپیک و بر باد رفتن رؤیای المپیکی شدن فوتبال ایران برای آخرین بار، تیم فوتبال امید را با روحیه‌ای شکننده به هانگژو فرستاد تا در غیاب ستاره‌های تأثیرگذاری مانند محمدامین حزباوی و اللهیار صیادمنش (که در ادامه سامان فلاح هم به غایبین اضافه شد)، فوتبالیست‌ها به امید کسب مدال به بازی‌های آسیایی برسند.
صعود از دور گروهی و قرار گرفتن در سمت آسان جدول برای رسیدن به مرحله نیمه‌نهایی، امیدها را به کسب حداقل مدال برنز پس از نزدیک به ۲۰ سال برای فوتبال کشورمان، افزایش داد اما مشکلاتی که بین تیم امید و باشگاه پرسپولیس در بحبوحه لیگ قهرمانان آسیا رخ داد، باعث شد تا پسران عنایتی زیر حاشیه بروند.
با وجود بهره‌مندی از ۳ سهمیه بزرگسال (محمد خدابنده‌لو، سیدحسین حسینی و امیرارسلان مطهری)، تیم امید مقابل هنگ‌کنگی که تاکنون در هیچ رده سنی موفق به کسب پیروزی برابر ملی‌پوشان کشورمان نشده بود، در عین ناباوری و شگفتی شکست را پذیرفت و با حسرت و تحقیر تمام از گردونه رقابت‌ها کنار رفت.
ناهماهنگی بین فدراسیون فوتبال با باشگاه‌ها و کمیته ملی المپیک، اتلاف وقت گسترده، دعواهای مدیریتی و البته ناکامی در رقابت‌های مقدماتی انتخابی المپیک در کنار اشکالات عدیده فنی و تاکتیکی، از علل اصلی این ناکامی بوده‌اند تا این بار هم تیم فوتبال امید، در نقش توریست ظاهر شده و با دست خالی و شرمندگی به ایران برگردد.