راه طولانی
سعید آقایی
روزنامه‌نگار
همیشه نخستین بازی در یک تورنمنت سخت‌ترین بازی است. یک خوان دشوار که برای جا افتادن و به اصطلاح گرفتن زهر تیم بسیار اهمیت دارد. شاید به همین دلیل است که بزرگترین شگفتی‌های دنیای ورزش همیشه در تقابل نخست رخ می‌دهد. آنجا که یک مدعی و یک غول در برابر یک حریف گمنام و ناشناس سپر می‌اندازد و به زمین سفت می‌خورد و تسلیم می‌شود. چه آنکه در نخستین بازی که هنوز بدن‌ها راه نیفتاده، تیم جا نیفتاده، بازیکنان در شرایط بازی قرار ندارند و آگاهی محیطی در پایین‌ترین وضعیت خود قرار دارد، معمولاً مدعیان و غول‌ها آسیب‌پذیرتر از همیشه‌اند و گاه زمینگیر می‌شوند. شاید دم‌دست‌ترین مثال درباره این انگاره بازی افتتاحیه بازی جام جهانی 90 باشد. آرژانتین برابر کامرون. آرژانتین رؤیایی با مارادونا که در جام جهانی 86 مکزیک همه تیم‌ها را درو کرده بود و با مارادونای افسانه‌ای سر به آسمان می‌سایید اما در افتتاحیه در عین ناباوری مغلوب کامرونی شد که دومین حضورش در جام جهانی را تجربه می‌کرد.
آنچه در بازی افتتاحیه لیگ میان پرسپولیس و آلومینیوم رخ داد، برتافته از همین قانون نانوشته در فوتبال و ورزش بود؛ اینکه بازی نخست همیشه دشوارترین بازی در یک تورنمنت است. پرسپولیس بعد از یک فصل باشکوه و رؤیایی و دبل جام با کمترین تلفات و حفظ استخوانبندی اصلی و تمامی ستاره‌های تأثیرگذار فصل گذشته به زمین رفت اما تیمی که دست بالا را داشت، آلومینیوم بود. میهمان در طول 90 دقیقه هرگز پا پس نکشید و نه تنها مقهور پرسپولیس نشد، بلکه در اغلب دقایق بازی توپ و میدان را در اختیار داشت. به گونه‌ای که موقعیت‌های گل آلومینیوم بیشتر و خطرناکتر از پرسپولیس بود اما در نهایت خوش‌شانسی سرخ‌ها و تجربه بیشتر آنها سبب شد تا حق به حقدار نرسد. پرسپولیس در روز نخست با بخت بالا از مهلکه گریخت اما این ثابت کرد تا تیم شدن راه طولانی در پیش دارد.