صدای اعتراضات خاموش نمی‌شود
دیکتاتوری به جای اصلاح امور
سعید آقایی
روزنامه‌نگار
اعتراض یک کلیدواژه محترم است. یک حق طبیعی که در ذات بشریت نهادینه شده و در معنای دموکراسی تبلور پیدا می‌کند. کلیدواژه‌ای که از حق انتخاب منبعث می‌شود و این حقوق را برای آدمی محفوظ نگه می‌دارد. حقی که میزان دموکراسی در جهان را با آن سنجش می‌کنند و متری برای کیفیت زندگی به شمار می‌رود. معمولاً نهادهای اجتماعی حق انتخاب را دارای بالاترین جایگاه در جوامع بشری می‌دانند و آن را بر هر پارامتر دیگری ارجحیت می‌دهند. در مقابل جوامع دیکتاتوری دقیقاً نقطه مقابل هستند و حق انتخاب و اعتراضی را برای ملت قائل نیستند. این همان آفتی بود که جوامع کمونیستی را متلاشی کرد و واژه کمونیست را از سپهر سیاسی جهان حذف نمود.
حالا و پس از گذشت چند دهه در فوتبال ایران جنس دیگری از دیکتاتوری را به عینه لمس می‌کنیم. آنجا که فدراسیون فوتبال تصمیم گرفته در فصل جدید هر اعتراضی را در نطفه بخشکاند و هر اعتراضی را در گلو خفه کند. آیین‌نامه جدید فدراسیون فوتبال و اخطار شدیداللحن و اولتیماتوم درباره اعتراض تیم‌ها درست مصداق بارز دیکتاتوری است. آنجا که می‌خواهند صدای اعتراضات را خاموش کنند تا کسی اشتباهات را آگراندیسمان نکند و روی نقاط تاریک نور نتاباند. اعتراضاتی که اغلب آنها در حوزه داوری و اشتباهات فاحش داوران مطرح شده. رئیس کمیته داوران اعتراف می‌کند که نتیجه 30 بازی در فصل گذشته با اشتباهات فاحش داوری رقم خورده، در حالی که این آمار حتی دو برابر هم می‌تواند باشد و این یک فاجعه بزرگ است که به اعتراضات مسلسل‌وار مربیان و بازیکنان در فصل گذشته مشروعیت می‌بخشد. فدراسیون فوتبال به جای اصلاح امور می‌کوشد فریادها را خاموش کند؛ فدراسیونی که مهمترین وظیفه‌اش در این روزها باید آوردن VAR باشد تا قدمی بزرگ برای اصلاح امور داوری بردارد؛ فدراسیونی که حتی از کشور فقیر و لیگ درجه چهارم تاجیکستان در این زمینه عقب افتاده اما به جای اصلاح امور، دیکتاتوری را پیشه کرده.