ابهام‌ها درباره میزبانی جام جهانی 2030
اروپا یا امریکای لاتین مسأله این است
علی بابازاده
خبرنگار
وقتی قرار شد جام جهانی 2002 را دو کشور همزمان برگزار کنند، داد خیلی‌ها در آمد. این برای اولین بار بود که این رخداد بوسیله دو کشور میزبانی می‌شد. با این همه بنظر می‌رسد جام جهانی قطر آخرین جامی بوده که یک کشور به تنهایی آن را میزبانی کرده. با 48 تیمی شدن رقابت‌ها علناً یک کشور نمی‌تواند به تنهایی میزبان جام جهانی باشد.
روز جمعه خبر آمد که ماجرای میزبانی مشترک عربستان، مصر و یونان به پایان رسیده و آنها از این پیشنهاد منصرف شده‌اند. شاید بعد از شنیدن پیشنهاد جواد خیابانی که می‌خواست با حضور ایران و این کشورها جام تمدن‌ها را برگزار کند، آنها از این ایده منصرف شده باشند. ولی جدای از شوخی و این حرف‌ها، مسئولان ورزش سعودی هنوز در این باره اظهارنظر قطعی و رسمی نکرده‌اند و مشخص نیست رویای بلندپروازانه عربستان به جام جهانی ۲۰۳۴ موکول می‌شود یا بعدتر از آن. فعلاً تنها رسانه‌های یونانی خبر داده‌اند که یونان و مصر، عربستان را در این میزبانی همراهی نمی‌کنند.
اما سرنوشت میزبانی جام جهانی 2030 چه خواهد شد؟
شانس بالای امریکای لاتین
یکی از شانس‌های اصلی، اتحاد ۴ ملیتی کشورهای امریکای جنوبی است. نخستین دوره جام جهانی در سال ۱۹۳۰ در اروگوئه برگزار شد و مسئولان فوتبال در امریکای لاتین دوست دارند جام جهانی 2030 که درواقع در صدمین سال تأسیس جام‌جهانی برگزار می‌شود، دوباره به اروگوئه برگردد. ورزشگاه سنتناریو اروگوئه می‌تواند درست مانند فینال نخستین دوره جام، میزبان مسابقه افتتاحیه و فینال جام بیست وچهارم باشد. علاوه بر اروگوئه، کشورهای آرژانتین، شیلی و پاراگوئه در این طرح میزبانی مشترک حضور دارند. آلخاندرو دومینگس، رئیس کنفدراسیون فوتبال امریکای جنوبی، سال گذشته هنگام اعلام آمادگی کانمبول برای میزبانی در کنار ورزشگاه سنتناریو گفت: «ما در مکان نمادینی قرار داریم که تاریخ از آنجا شروع شد.» او در مورد میزبانی ۴ کشور عضو کانمبول در جام‌جهانی گفته بود: «این پروژه یک دولت نیست. این رویای تمام قاره است. جام‌های جهانی بیشتری برگزار خواهد شد اما این جام فقط یک بار صدساله می‌شود و لازم است به خانه برگردد.» رئیس فدراسیون فوتبال اروگوئه از بدهی اخلاقی اعضای فیفا به بنیانگذاران جام جهانی ۲۰۳۰ سخن گفته بود و این که فارغ از جنبه عاطفی، این کشورها تمام تلاش خود را برای آماده‌سازی ورزشگاه‌ها و زیرساخت‌ها به کار خواهند گرفت. فیفا فارغ از اینکه میزبانی جام به امریکای جنوبی برسد یا نه، برای جام جهانی سده برنامه‌‌ها دارد: «گفت‌وگوهای بیشتری با تمام شرکای کلیدی در راه برگزاری جام جهانی ۲۰۳۰ انجام شد که قرار است صد سالگی تورنمنت مردان را جشن بگیرد.» رسانه ورزشی معتبر ESPN از امریکا می‌گوید که حتی اگر میزبانی جام جهانی به کشورهای واقع در امریکای جنوبی نرسد، بازهم بعید نیست ورزشگاه سنتناریو در شهر مونته ویدیو میزبانی تعدادی از ۱۰۴ مسابقه جام شماره ۲۴ را به عهده بگیرد.
ائتلاف اروپایی-آفریقایی
اسپانیا، پرتغال و مراکش هم با همدیگر برای میزبانی ائتلاف کرده‌اند و دیگر شانس برگزاری جام جهانی 2030 هستند. اسپانیا آخرین بار میزبانی مسابقات جام‌جهانی ۱۹۸۲ را به دست آورد و پرتغال ۱۹ سال پیش از رقابت‌های جام ملت‌های اروپا میزبانی کرد. این 2 کشور در راه رقابت بر سر میزبانی جام جهانی ۲۰۱۸ با ۷ رأی در مقابل ۱۳ رأی روسیه شکست خوردند. با توجه به رویکرد چرخشی فیفا و برگزاری جام‌های جهانی ۲۰۲۲ و ۲۰۲۶ در آسیا و امریکای شمالی، شانس کشورهای اروپایی و کانمبول برای کسب میزبانی بیشتر است و حضور مراکش در پیشنهاد مشترک اسپانیا و پرتغال به جذب رأی کشورهای آفریقایی کمک خواهد کرد؛ این همان نکته‌ای بود که عربستان را به جلب دوستی مصر واداشت. مراکش پیش از این چند دوره متوالی در رأی‌گیری برای انتخاب میزبان حضور داشت و هرگز به رأی کافی نزدیک نشد. غرب اروپا بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ هیچ‌وقت میزبان جام جهانی نشده و این حسرت طولانی در صورت شکست اسپانیا و پرتغال به ۲۸ سال خواهد رسید و در تاریخ جام جهانی بی‌سابقه است. بد نیست بدانید در ۲۴ سال منتهی به جام ۲۰۰۶ آلمان، ۴ جام جهانی در غرب اروپا برگزار شد. برخی می‌گویند اوکراین هم در پیشنهاد رسمی و نهایی پرتغال، اسپانیا و مراکش حضور خواهد داشت تا اینگونه آنها ترحم سیاسی رای‌دهنده‌ها را هم بخرند!