در ستایش بازنده سربلند فینال لیگ قهرمانان
نترسید، نترسید، ما اینتر هستیم!
سعید آقایی
خبرنگار
«ترس برادر مرگ است» این جمله کلیدی و کلیشه‌ای اشاره به واقعیتی دارد که در همه پدیده‌های بشری کاربرد پیدا می‌کند. یک کالت تمام عیار که حقیقتی کتمان نشدنی است و از دل زندگی منبعث می‌شود. اینکه ترس قرین مرگ است و به مرگ منتهی خواهد شد. شاید مصداق عینی این جمله را می‌توان در محکومین به اعدام جست‌و‌جو کرد. نزدیک به 60 درصد محکومین به اعدام پیش از بالا رفتن از چوبه دار بواسطه ترس سکته می‌کنند و مرگ را در آغوش می‌کشند. یعنی هنگامی که حلقه دار دور گردن یک اعدامی چفت می‌شود و محکوم آخرین ثانیه‌های حیات را تجربه می‌کند، پیش از بالا کشیدن، سکته کرده و مرگ گریبانش را می‌چسبد و دست و پا زدن‌های روی هوا تنها حکم خارج شدن روح از بدن را دارد.
این مصداق تلخ و عینی بهترین نمونه از جمله ابتدایی است. در فوتبال اما این داستان به شکل دیگری روایت می‌شود. آنجا که حریفان معمولاً برابر یک تیم بزرگ و پرستاره پیش از آغاز سوت بازی سپر می‌اندازند و تسلیم می‌شوند. ترس مقابله برابر تیم‌های بزرگ خود عامل اصلی شکست و باخت است. تیمی که در دقیقه صفر با چند گل از رقیب پرستاره و بزرگ عقب افتاده و به پیشواز باخت می‌رود و لاجرم در مستطیل سبز حرفی برای گفتن ندارد. نمونه متعالی این انگاره را می‌توان در منچستریونایتد رؤیایی سرالکس کبیر توصیف کرد. تیمی رویین‌تن و شکست‌ناپذیر که با رهنمودهای سرالکس همیشه پیش از سوت آغاز بازی و در دقیقه صفر از هر حریفی جلو بود و دو دهه و اندی فوتبال جریزه را در تیول خود داشت. داستانی که حالا تیم دوم شهر منچستر یعنی سیتی آن را به گونه‌ای دیگر روایت می‌کند. قهرمان بلامنازع لیگ برتر که به مدد دلارهای نفتی و بریز و بپاش‌های فراوان و جذب ستاره‌های ریز و درشت همه حریفان را له می‌کند و به اندازه‌ای بزرگ شده که ترس را به جان رقیبان انداخته. همان ترسی که رمز اصلی توفیق سیتی در تقابل با حریفان است و آبی‌های منچستر در تقابل با رقبا همیشه پیش از بازی چند گل جلو افتاده‌اند. فینال لیگ قهرمانان اما حکایت دیگری داشت. اینتر در برابر سیتی هرگز تیم از پیش باخته و تسلیم شده نبود و در طول 90 دقیقه یک بازی پایاپای و حتی در دقایقی برتر از حریف بزرگ خود ارائه داد و دست آخر سیتی را جان به لب کرد تا جام را بالای سر برد. تیم اینزاگی برخلاف همه تیم‌ها هرگز مرعوب حریف نشد، هرگز نترسید و با اعتماد به نفس بالا از همان دقیقه صفر مقابل سیتی ایستاد. نتیجه این رویکرد و این نگره همانی بود که در فینال دیدیم. در 45 دقیقه نخست اینتر کاملاً جریان بازی را در دست داشت و حتی موقعیت‌های کم‌شمار بازی بیشتر به سود اینتر بود. اگرچه در نیمه دوم ماشین توقف ناپذیر سیتی با کمک اشتباه مرگبار مدافعان اینتر گل برتری را زد اما دقایقی پیش از این گل مهمترین موقعیت بازی را اینتر خلق کرد که یک موقعیت طلایی و تک به تک را از دست داد. موقعیتی که به اندازه‌ای هولناک بود که پپ در کنار خط طولی از استرس و وحشت زانو زد.
رمز توفیق بازی جانانه اینتر در برابر سیتی نترسیدن بود. تیمی که از سیتی نهراسید و پا به پای حریف پیش آمد. بله، آنها ترسو نبودند.