قانون جدید فدراسیون قیمت بازیکنان را می‌شکند؟
جذب 6 بازیکن خارجی، فراتر از توان باشگاه‌های لیگ برتری
آرمن ساروخانیان
روزنامه نگار
فدراسیون فوتبال سرانجام خبر افزایش تعداد بازیکنان خارجی را اعلام کرد و سهمیه تیم‌ها در لیگ بیست و سوم 1+5 بازیکن خواهد بود. مهدی تاج در مصاحبه‌اش اعلام کرد که این تصمیم به خاطر جلوگیری از افزایش بی‌رویه قیمت بازیکنان داخلی است و فدراسیون انتظار دارد که با بالا رفتن حق انتخاب باشگاه‌ها حباب قیمت بازیکنان داخلی بشکند. البته افزایش نسبت بازیکنان خارجی در هماهنگی با لیگ قهرمانان آسیا است که سهمیه تیم‌ها از فصل آینده به 1+5 می‌رسد، هرچند فدراسیون فوتبال به این موضوع اشاره‌ای نکرده است. نمی‌توان با قطعیت گفت که افزایش سهمیه بازیکنان خارجی به معنی کاهش قیمت بازیکنان داخلی تمام می‌شود. در فوتبال ایران سیستم بازیکن‌یابی پیشرفته‌ای برای بازیکنان بین‌المللی وجود ندارد و بازیکنان خارجی باکیفیت هم برای بازی در لیگ برتر تردید دارند. باشگاه‌ها در این شرایط بازیکن ایرانی را ترجیح می‌دهند، چرا که کیفیت و شرایط آمادگی‌شان مشهود است و مشکلات تطبیق‌پذیری ندارند. جذب بازیکنان خارجی با دردسرهایی که بعد از تحریم‌های بانکی به وجود آمده کار آسانی نیست و شاید خیلی از تیم‌ها سراغ حداکثر سهمیه نروند. در لیگ بیست و دوم که سهمیه تیم‌ها 1+3 بود، بیشتر تیم‌های میانه و پایین جدول یک یا دو بازیکن خارجی بیشتر نداشتند. با نرخ فعلی دلار بازیکنان خارجی باکیفیت هم معادل قیمت ریالی بالایی دارند و به علاوه بدهی به آنها می‌‌تواند پیامدهای حقوقی خطرناکی مثل کسر امتیاز و محرومیت داشته باشد. هر تیمی حاضر نیست این دردسرها را به جان بخرد، مگر اینکه بازیکنی با شرایط مناسب پیدا کند.
در لیگ بیست و دوم پرسپولیس، تراکتور، سپاهان، استقلال، گل گهر، فولاد، مس رفسنجان و صنعت نفت نسبت به دیگران بازیکنان خارجی بیشتری داشتند، هر چند حضور تعدادی از این بازیکنان کوتاه بود و فقط بخشی از آنها تمام فصل در ترکیب اصلی بودند. آلومینیوم اراک، پیکان، ذوب‌آهن و مس کرمان دو بازیکن خارجی داشتند و نساجی فقط یک بازیکن خارجی داشت. به نظر می‌رسد که این قانون بیشتر به نفع تیم‌های ثروتمند و مدعی لیگ برتر باشد و فقط آنها ممکن است از حداکثر این سهمیه استفاده کنند. قیمت بالای بازیکنان داخلی که فدراسیون فوتبال به آن اشاره کرده معمولاً متعلق به بازیکنان همین پنج، شش تیم بالای جدول است و فقط آنها هستند که ممکن است برای پر کردن خلأهای تیم‌شان سراغ بازیکنان خوب خارجی بروند. در شرایط عادی افزایش سهمیه بازیکنان خارجی می‌توانست تحول بزرگی در لیگ برتر به وجود آورد و چهره تیم‌ها را دگرگون کند، ولی در وضعیتی که اکثر تیم‌ها بدهکارند و بودجه محدودی دارند، گرفتن 6 بازیکن خارجی تعهد سنگینی محسوب می‌شود که فراتر از توان مالی آنهاست. البته این قانون در درازمدت ممکن است چهره لیگ را تغییر بدهد و تیم‌ها سراغ بازیکنان جوان و ارزانقیمت خارجی بروند که در درازمدت بتوانند از آنها بهره فنی ببرند یا با فروش‌شان درآمدزایی کنند.