اینتزاگی و اینتر متخصص بازی‌های حذفی
آلگری خسته و بی‌انگیزه
یوونتوس شب سختی داشت، بیانکونری در سه بازی قبلی‌اش با اینترمیلان در این فصل شکست نخورده اما در بازی تعیین‌کننده فینالیست جام حذفی باخت در حالی که تنها پنج ضربه در چهارچوب داشت. ترکیب اصلی ماسیمیلیانو آلگری بحث‌برانگیز بود، با مصدومیت دوشان ولاهوویچ و مویزه کین، آرکادیوش میلیک تنها مهاجم نوک در دسترس بود اما بازیکن تیم ملی لهستان روی نیمکت بود و آنخل دی‌ماریا و فدریکو کیزا در خط حمله قرار گرفتند.
برنامه آلگری مشخص بود، فرستادن توپ‌های بلند، استفاده از توپ‌های برگشتی و ضربه زدن به اینتر در ضدحمله، اتفاقی که هرگز نیفتاد. یوونتوس در طول 90 دقیقه ناهماهنگ و پرخلل بود به خصوص در نیمه اول که فیلیپ کاستیچ تنها ضربه در چهارچوب میهمان را زد. اوضاع در نیمه دوم با آمدن میلیک تغییر نکرد و او مقابل دفاع سه نفره اینتر کارایی لازم را نداشت. دی‌ماریا و کیزا از دروازه میزبان فاصله زیادی داشتند، مانوئل لوکاتلی در میانه زمین سرگردان بود و خط دفاع با وجود بازگشت لئوناردو بونوچی قابل اعتماد نبود برای همین ماتیا پرین، دروازه‌بان یووه بهترین بازیکن تیم شد.
هواداران یووه و روزنامه‌ها آلگری را مقصر دانستند برای اینکه نتوانسته به تیمش هویت مشخصی بدهد. بازی با اینتر ناامیدکننده بود به خصوص بعد از سه باخت پیاپی در لیگ که برای اولین بار بعد از سال 2010 رخ داد. قطعاً آلگری مسئول پیشرفت نکردن تیم است، مثلاً ولاهوویچ بعد از انتقال 80 میلیونی از فیورنتینا در سال 2022 افت کرده، لوکاتلی نمی‌تواند از همه استعدادش بهره بگیرد، کیزا بعد از مصدومیت زانو که البته تقصیر آلگری نیست، در پست‌های مختلف به کار گرفته شده اما ناکارآمده بوده.
نگران‌کننده‌تر اینکه آلگری خسته به نظر می‌رسد، در سن‌سیرو بیانکونری اصلاً انگار به دنبال پیروزی نبود و گویا بعد از آنکه 15 امتیاز این تیم برگردانده شده، انگیزه‌شان را از دست داده‌اند.
از طرف دیگر، اینتر از ابتدا تا انتها بر بازی مسلط بود. هرگز مشکلی بروز ندادند و مهم‌تر اینکه در زمان نزدیک شدن به دروازه پرین خطرناک بودند. خط میانی در اختیار نراتزوری بود، جایی که نیکولو بارلا، هنریخ مخیتاریان و هاکان چالهان اوغلو بسیار از لوکاتلی، آدرین ربیو و فابیو میرتی سر بودند. تیم سیمونه اینتزاگی در همه جای زمین نسبت به میهمان برتری عددی داشت و حتی در تقابل‌های تک به تک حریف مستقیم را از پیش رو بر می‌داشتند. لوتارو مارتینس مقابل گلیسون برمر، فدریکو دی مارکو برابر ماتیا دی شیلیو و بقیه.
اینتر حالا برای دومین سال پیاپی زیر نظر اینتزاگی به فینال جام حذفی راه یافته و تاکتیسین ایتالیایی به دنبال سومین قهرمانی خود در این جام است. هواداران متعصب اینتر در جایگاه مخصوص نام او را صدا می‌زدند، درست است که تیمش از 31 بازی در سری آ 11 باخت داشته اما در رقابت‌های حذفی عالی بوده، هم کوپا ایتالیا و هم لیگ قهرمانان. هفته آینده بازی رفت نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان را برابر میلان برگزار می‌کنند و کاملاً آماده هستند.
اینتزاگی در کنفرانس خبری برای میلان هم خط و نشان کشید: «ما به یک فینال دیگر رسیدیم و می‌خواهیم این روند را ادامه دهیم.» اینتر در سه بازی این فصل مقابل روسونری دو برد و یک باخت داشته (دو تا در لیگ و یکی در سوپرجام ایتالیا) و مربی‌اش متخصص بازی‌های حذفی است، تیم‌های اینتزاگی در 26 تا از 34 بازی‌اش در رقابت‌های حذفی پیروز شده از جمله در شش فینال.
اوضاع اینتر البته عالی نیست و این تیم از شش بازی آخرش در لیگ تنها یک برد به دست آورده و به فراز و نشیب عادت کرده مثل همه تیم‌های ایتالیایی دیگر. تا استانبول راه زیادی است اما اینتر بلیت رم خود را اوکی کرده و می‌تواند چهارمین قهرمانی‌اش در این دو سال را به دست آورد.