وقتی قلعه‌نویی عجله کرد
امیررضا همایون
خبر‌نگار
امیر قلعه‌نویی پس از 16 سال دوری از تیم ملی فوتبال ایران در اسفند ماه سال گذشته با یک وعده بزرگ به نیمکت تیم ملی کشورمان بازگشت؛ وعده بزرگی به نام فوتبال ایرانی که پس از چند سال بازی با سبک تدافعی، بسیار بزرگ به نظر می‌رسد. وعده قلعه‌نویی پس از برگزاری اولین بازی‌های تیم ملی را می‌توان بهتر مورد ارزیابی قرار داد. بررسی این موضوع دو پرسش اساسی را از ابتدا پیش روی ما قرار می‌دهد. اول اینکه قلعه‌نویی برای پیشبرد و جاانداختن برنامه مورد ادعایش در تیم ملی نیاز به زمان دارد و نمی‌توان با یک یا دو مسابقه آن را جا انداخت. البته باید گفت تیم ملی در این دو بازی رگه‌هایی از سبک فوتبال ایران را در خود داشت؛ آنچه باعث افزایش امید‌های هواداران فوتبال ایران مبنی بر جا افتادن این شکل و جنس بازی در تیم ملی طی ماه‌های آینده است.
دوم اینکه شرایط تیم ملی با مسابقات باشگاهی تفاوت زیادی دارد. کادر فنی تیم ملی بازیکنان را برای مدت زمان زیادی در اختیار ندارد، موضوعی که کار مربیان را برای جا انداختن سیستم مورد نظرشان سخت و طولانی می‌کند. بخصوص اینکه تیم تحت هدایت امیر قلعه‌نویی چند ماه دیگر تورنمنت مهم جام ملت‌های آسیا را در پیش دارد؛ تورنمنتی که فوتبال ایران در آن یک مدعی سنتی است و باید برای جام بجنگد. به نظر می‌رسد سرمربی تیم ملی باتوجه به نزدیکی این رویداد مهم و همچنین فشار‌های فدراسیون، رسانه‌ها و طرفداران فوتبال برنامه خودش برای تغییر سبک را به بازه زمانی پس از اتمام جام ملت‌های آسیا موکول کند. به عبارت دیگر می‌توان گفت قلعه‌نویی در دادن وعده تغییر سبک تیم ملی عجله کرده است.