بالاخره شمارش معکوس برای انتخابات فدراسیون آغاز شد؛ اتفاقی که از سال گذشته (همین مواقع) منتظر رخ‌دادنش بودیم؛ بی‌آن‌که بدانیم سرنوشت فوتبالمان مدت درازی با مدیرانی با برچسب موقت و بدون برنامه گره خواهدخورد. ماجرای اساسنامه دروغین و کشمکش چندماهه برای اصلاح آن، هرچند معادلات انتخابات را برهم زد و فرصت را به چهره‌های نوظهوری داد، اما نشان‌داد که سردمداران اصلی فوتبال کشور و تعیین‌کنندگان پیروز انتخابات، تا چه اندازه نسبت به تغییرات سازنده که به متخصصین این حوزه فرصت مشارکت می‌دهند، بی‌تمایل هستند. علی کریمی با وجود عدم بهره‌وری از تجربه کافی در زمینه باشگاه‌داری و مدیریت ورزشی، که به یک دوران سیاه در سپیدرود خلاصه می‌گردد، جذاب‌ترین کاندیدا برای پیروزی در انتخابات به‌شمار می‌رود. اما در اختیار داشتن ۱۵ رأی از ورزشی‌های مجمع، به‌تنهایی پای او را به ساختمان شیخ‌بهایی باز نمی‌کند. حقیقت تلخی که با آن روبه‌رو هستیم این است که رئیس آینده فدراسیون فوتبال ایران، به‌دست افرادی تعیین می‌شود که اکثریتشان جزئی از بازیگران داستان‌های سیاه چند سال اخیر مدیریت ورزشی کشور بوده‌اند. از میان سایر گزینه‌ها، حیدر بهاروند که فاجعه خروج تیم ملی بانوان ایران از رنکینگ فیفا و پلمپ ساختمانی که برای صندلی ریاستش می‌جنگد، دستاوردهای یکساله مدیریت موقتش بوده‌اند، با شهاب‌الدین عزیزی خادم در یک جبهه قرار گرفته‌اند. نائب‌رئیس مصطفی آجرلو که در دوران تاریک مدیریتش در استیل‌آذین و تراکتور، تیغ انتقادات متوالی حتی روی صندلی خالی‌اش نیز گرفته می‌شد، سعید فتاحی‌ای است که عملکرد فجیعش در تأمین امنیت بازی‌های لیگ حکم محرومیت خورد. کیومرث هاشمی که 15 سال قبل با ورودش به فدراسیون، فرآیند تعلیق فوتبالمان را کلید زد، با غلامرضا بهروانی که ریاست سابق سازمان لیگ بود، به عرصه انتخابات پای گذاشته‌است.به غیر از علی کریمی و ستار عبدی‌پور روحانی ناشناس، در کارنامه باقی نمایندگان برای اتخاذ صندلی‌های ساختمانی که شاید به‌زودی مالکی جدید پیدا کند، سابقه ریاست یا مدیریت سازمان لیگ ویا فدراسیون دیده می‌شود؛ دو رکن فوتبال ملی و باشگاهی کشور که سال‌به‌سال شاهد افت و حتی فروپاشی آنها هستیم.

در شرایط فعلی، رأی‌آوردن علی کریمی و قدم نهادن او در راهی که داوور شوکر، کاپیتان سابق و رئیس فدراسیون فعلی فوتبال کرواسی طی‌کرده، یک راه دشوار، ولی تنها راه امیدواری ممکن برای آینده مدیرتی و ساختاری فوتبال ایران به‌نظر می‌رسد.