یادداشت

 

آنچه در نظام باشگاه‌داری فوتبال ایران می‌گذرد، از مناسبات و نحوه اداره و سویه‌ فکری مدیریت تا زیرساخت‌های فیزیکی، نشانی از موفقیت یک تیم در لیگ قهرمانان آسیا ندارد. اما پرسپولیس امروز دومین فینال آسیا را در ۳ سال اخیر تجربه می‌کند و این یک موقعیت ناهمخوان با جریان رایج باشگاه‌داری در ایران است. بی‌شک موفقیت یا ناکامی باشگاهی قاره‌ای در بررسی‌های فنی یا مدیریت فوتبال یک کشور نشانه‌‌ای از وضعیت کلی فوتبال آن کشور است و موفقیت پرسپولیس می‌تواند نشانه امیدوارکننده‌ای از حیات فوتبال در ایران باشد اما فارغ از این نشانه، آنچه زیسته ما در فوتبال ایران است نهیب می‌زند که حتی قهرمانی در آسیا نمی‌تواند تصویر آشفتگی‌های شدید مدیریت باشگاه‌ها در ایران را از ذهن پاک کند. همین باشگاه پرسپولیس به رغم موفقیت‌های پی‌در‌پی سالیان اخیر در لیگ برتر و دو صعود به فینال آسیا، بحران‌های جدی سوءمدیریت را پشت سر گذاشته و تغییر مدیریت‌ها و سوءرفتارهای مدیریت آسیب‌های بزرگی به جریان رشد فنی این تیم وارد کرده است. فراموش نکنیم پروژه موفقیت پرسپولیس که با انتخاب سرمربی توسط نژادفلاح شروع شد (انتخاب برانکو ایوانکوویچ) تا مدیریت سمیعی ادامه دارد و هیچ‌کدام از مدیران پرسپولیس در این سال‌ها مردان صاحب ایده و خوشفکری نبودند که پایه یک دوران موفق را گذاشته باشند. از تمام مدیران در موفق‌ترین باشگاه دهه اخیر ایران جز حرف‌های روزمره‌ای درباره تهیه پول برای بدهی‌ها به روش‌های روزمره نشنیده‌اید. سخنی از ایده، نظری درباره آینده و تصمیمی بزرگ که نشانه رشد اندیشه در باشگاه باشد، به خاطر دارید؟ این وضعیت بهترین باشگاه ایران است و بگذریم از اینکه دیگر باشگاه‌ها تجربه‌های سخت‌تری در این زمینه‌ها دارند. پرسپولیس در سال‌های اخیر البته از متمول‌ترین تیم‌های ایران بود، اما این تمول برای گذران باشگاه با نرخ‌های جدید و گزاف باشگاه‌داری کافی نبود. از یاد نبریم که فینالیست آسیا همین چندی پیش با پنجره بسته نقل و انتقالات به دلیل بدهی‌ها روزگارش می‌گذشت و حتی در اخذ مجوز حرفه‌ای مثل بسیاری دیگر از تیم‌های ایرانی دچار مسائلی پیچیده بود. سوابق فدراسیون نیز هنوز فراموش نشده که با ارائه اطلاعات به ای‌اف‌سی که دقت کافی نداشتند، برای باشگاه‌ها مجوز حرفه‌ای صادر می‌کرد و از سوی کنفدراسیون سرانجام جریمه شد. در اولسان هیوندای هم بحران هست، مسأله هست، حتی کیم دو هون سرمربی اولسان اگر قهرمان آسیا نشود، تا اخراج فاصله‌ای ندارد و مدیر باشگاه درباره سرمربی فینالیست آسیا از تصمیم‌گیری بعد از فینال حرف زده اما مسائل اولسان مسائل بدیهی فوتبال حرفه‌ای است و مسأله پرسپولیس هزار دردسر که فاصله عمیق پرسپولیس با یک باشگاه حرفه‌ای در همین قاره آسیا را جلوه می‌دهد. پیشوند اولسان، هیوندای است. هیوندای بزرگ‌ترین کشتی‌ساز و سازنده تجهیزات دریایی. اما حامی مالی پرسپولیس در اینستاگرام فالوئر می‌فروشد. این تفاوت همه چیز را درباره فاصله‌ها در میان می‌گذارد، فاصله‌ای که فوتبال ایران مثل هر پدیده و جریان دیگری در روز و روزگار ما، با کشورهای پیشروی آسیا دارد. اما فوتبال گاهی قدرت تغییر تمام قواعد را دارد و این جلوه‌اش می‌تواند گاه مبهوت‌کننده باشد و حظ غریبی بسازد. مصداقش هواداران پرسپولیس که در آستانه فینال آسیا منتظر همان حس غریب‌اند. چه از این خوش‌تر در این ساعت‌هایی که مردمانی لذتی را تجربه کنند.

 

سرمقاله

آرمن ساروخانیان  @armen7791

 

پرسپولیس با عبور از مسیری پرماجرا که از دوحه شروع شد، دوباره به این شهر برگشته تا امروز در فینال لیگ قهرمانان آسیا به میدان برود و امیدوار است که بر خلاف فینال دو سال قبل تیم برنده باشد. شیوع کرونا سازمان‌های بین‌المللی فوتبال را مجبور کرد مسابقات‌شان را با فرم متفاوتی برگزار کنند و این درباره کنفدراسیون فوتبال آسیا که لیگ قهرمانانش در حالت عادی هم زمانبندی عجیبی دارد، صدق می‌کند. در این مسیر طولانی سرخ‌پوشان تغییرات زیادی داشتند و بازیکنانی که امروز به زمین می‌روند، سومین تیم پرسپولیس در همین یک سال اخیر است! همین تغییرات اجباری کار پرسپولیس را برای شکست اولسان هیوندای به شدت دشوار کرده است.

پرسپولیس 22 بهمن 98 در اولین بازی لیگ قهرمانان میهمان الدحیل بود که با دو گل شکست خورد. از ترکیب اصلی تیمی که در آن روز به میدان رفت شش بازیکن یعنی بیرانوند، خلیل‌زاده، محمد نادری، ربیع‌خواه، ترابی و علیپور جدا شده‌اند. همچنین از استوکس و اوساگونا که در نیمه دوم به زمین رفتند هم دیگر خبری نیست. پرسپولیس یک هفته بعد در امارات هم مقابل شارجه به تساوی 2-2 رسید و این نگرانی بوجود آمد که مثل فصل 2019 نتواند از مرحله گروهی لیگ قهرمانان صعود کند.

پرسپولیس لیگ نوزدهم را با کالدرون شروع کرد، ولی مربی آرژانتینی در نیم‌فصل جدا شد و یحیی گل‌محمدی مسئولیت سنگین هدایت تیم در ادامه لیگ وهمچنین لیگ قهرمانان را به عهده گرفت. پرسپولیس مثل سه نماینده دیگر ایران به خاطر سلب میزبانی از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا مجبور شد این دو بازی را خارج از خانه به میدان برود. با اعتراض فدراسیون فوتبال ایران گفته می‌شد که نمایندگان لیگ می‌توانند در دور برگشت از حریفان‌شان میزبانی کنند. تیم‌های ایرانی هرگز رنگ این میزبانی را ندیدند، چرا که مسابقات بعد از هفته دوم به دلیل شیوع کرونا لغو و ادامه آن با چند ماه تأخیر به صورت متمرکز در دوحه برگزار شد.

بازی سوم پرسپولیس مقابل التعاون عربستان به اواخر شهریور 99، حدود دو هفته بعد از پایان لیگ نوزدهم موکول شد و دیگر از بیرانوند، ترابی و علیپور، سه بازیکن کلیدی تیم که لژیونر شده بودند خبری نبود. باشگاه پیش از ورود دوباره به لیگ قهرمانان آسیا نقل و انتقالات شلوغی داشت و به ترتیب حامد لک، احسان پهلوان و عیسی آل‌کثیر جایگزین این سه بازیکن شدند. هرچند بازیکنان جدید هنوز کاملاً هماهنگ نشده بودند، ولی پرسپولیس موفق شد با سه برد و یک شکست به عنوان سرگروه صعود کند. آنها در مرحله حذفی هم به ترتیب السد قطر، پاختاکور ازبکستان و النصر عربستان را شکست دادند تا به فینال برسند. بازی‌های غرب آسیا در حالی به پایان رسید که بازی‌های شرق قاره به دلیل تداخل با لیگ‌های داخلی به آذر موکول شد و پرسپولیس برای شناخت حریفش دو ماه انتظار کشید.

فاصله طولانی بازی نیمه‌نهایی تا فینال به نفع گل‌محمدی نبود، چرا که در این مدت خلیل‌زاده هم از تیم جدا شد. در تورنمنت فشرده قطر او یکی از مهره‌های کلیدی پرسپولیس در ساختار دفاعی بود که کمک کرد این تیم در 7 بازی تنها دو گل بخورد و البته دو گل حساس مقابل التعاون و شارجه زد که نقش حیاتی در صعود از گروه داشت. در فینال قرار است پرسپولیس به جای شجاع از جلال حسینی استفاده ‌کند، ولی این مدافع باتجربه چابکی گذشته را ندارد.

قلب دفاع تنها دغدغه گل‌محمدی برای فینال نیست و او در فاز حمله نمی‌تواند از امیری، پهلوان و آل‌کثیر به دلیل محرومیت استفاده کند. امیری هم مثل خلیل‌زاده از بازی اول در ترکیب بود و نقش کلیدی در تیم دارد. پهلوان و آل‌کثیر هرچند در مرحله دوم به پرسپولیس اضافه شدند، ولی در بازی‌های متمرکز قطر نمایش خیلی خوبی داشتند. مهاجم خوزستانی در دو بازی مرحله حذفی مقابل السد و پاختاکور ستاره تیم بود و با گل‌هایش پرسپولیس را به نیمه‌نهایی رساند، ولی به خاطر شادی گل جنجالی‌اش فرصت حضور در نیمه‌نهایی و فینال را از دست داد. یحیی در فینال امروز مقابل اولسان 4 تغییر اجباری نسبت به تورنمنت قطر دارد و در واقع این سومین و شاید ضعیف‌ترین تیم پرسپولیس است که در لیگ قهرمانان آسیای این فصل به میدان می‌رود.

گل‌محمدی در چند بازی شروع لیگ بیستم با نیمکت‌نشین کردن امیری و پهلوان تلاش کرد ترکیب فینال را شبیه‌سازی کند. او در 19 روز اخیر فرصت داشته که روی هماهنگی بیشتر این ترکیب کار کند. با این حال هواداران همچنان نگران خط حمله تیم هستند که بعد از جدایی‌ها و محرومیت‌ها گلزن قابل اعتمادی ندارد.

پرسپولیس در شروع تورنمنت برای باز کردن دروازه حریفان روی ترابی و علیپور حساب می‌کرد و در مرحله دوم آل‌کثیر توانست به خوبی جای خالی آنها را پر کند، ولی حالا امید پرسپولیس به عبدی و آرمان رمضانی است که بدون محرومیت‌ها بعید بود جایی در ترکیب تیم داشته باشند. عبدی در دقایق پایانی بازی با الشارجه زننده گل چهارم بود و در بازی حساس نیمه‌نهایی مقابل النصر هم تک گل تیمش را زد، ولی رمضانی هنوز نتوانسته گلی برای تیم جدیدش بزند. پرسپولیس در 4 بازی لیگ بیستم هم 4 گل زده که مهاجمان سهمی در آن نداشتند.

با آنچه از پرسپولیس در بازی‌های اخیر دیده‌ایم، یحیی در فینال می‌خواهد از چیدمان 1-3-2-4 استفاده کند. تک مهاجم تیم از بین عبدی و رمضانی انتخاب خواهد شد، ولی به نظر می‌رسد امید کادر فنی برای باز کردن دروازه اولسان بیشتر به بازیکنان سایر خطوط باشد که در جریان بازی یا روی ضربات ایستگاهی بتوانند به حریف ضربه بزنند. پرسپولیس با این شرایط تیم حمله‌ کننده نخواهد بود و انتظار می‌رود به دنبال کنترل اولسان و استفاده از تک‌ موقعیت‌ها باشد.

تفاوت عمده این فینال با فینال سال 2018 تک بازی بودن آن است. پرسپولیس دو سال قبل بازی رفت را در ژاپن با دو گل به کاشیما باخت و در بازی برگشت نتوانست گل‌های خورده را جبران کند. این بار قرار است همه چیز در این تک بازی مشخص شود و هر اشتباهی برای هر کدام از دو تیم ممکن است جبران‌ ناپذیر باشد. کاشیما تکیه زیادی به دو برزیلی تیمش لئو سیلوا و سرجینیو داشت و همان دو نفر توانستند گلزنان این تیم باشند. اولسان هم مثل کاشیما یک مهاجم برزیلی خطرناک به نام نگرائو دارد که در مسیر فینال 5 گل برای تیمش زده است. دست سرمربی تیم کره‌ای بر خلاف گل‌محمدی در خط حمله پر است و در صورت گره خوردن بازی می‌تواند روی بیورن یانسن، مهاجم بلندقد نروژی‌اش هم حساب کند. یانسن هر چند معمولاً در نیمه دوم به زمین می‌رود، ولی مثل نگرائو توانسته 5 گل بزند و روی هوا مهاجم خطرناکی است.

اولسان هم مثل پرسپولیس با چیدمان 1-3-2-4 بازی می‌کند و پشت نگرائو سه هافبک کره‌ای حضور دارند که با سرعت زیاد به خط حمله اضافه می‌شوند و می‌توانند مدافعان پرسپولیس را به دردسر بیندازند. امید پرسپولیس در این شرایط به ساختار دفاعی منسجم تیم است که در 7 بازی تورنمنت قطر تنها دو گل خورد و در 4 بازی لیگ بیستم هنوز گلی نخورده است. پرسپولیس روی کاغذ کار سختی برای شکست اولسان دارد، ولی اگر بتواند حملات اولیه حریف را کنترل کند یا به گل زودهنگامی برسد، می‌تواند به بالا بردن جام قهرمانی امیدوار باشد.

 

سوژه

مهرداد مسعودی   

 

اگر برای شما سؤال پیش آمده که قطر چگونه در ۲۴ سال میزبانی بازی‌های آسیایی ۲۰۰۶، جام ملت‌های ۲۰۱۱، جام جهانی ۲۰۲۲، جام جهانی باشگاه‌ها ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰، لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۲۰، بازی‌های آسیایی ۲۰۳۰، رقابت‌های جهانی دوومیدانی ۲۰۱۹ و در سال‌های قبل از کرونا به طور متوسط سالیانه ۲۵۰ رقابت بین‌المللی و منطقه‌ای رشته‌های ورزشی مختلف را میزبانی کرده، این مطلب را دنبال کنید.

به گزارش کانال فوتبال آسیایی در قطر، اینکه زیرساخت‌های ورزشی، اقامتی و ترابری برای کسب میزبانی یک رقابت ورزشی چقدر حائز اهمیت است، بر کسی پوشیده نیست اما صرفاً زیرساخت‌ها نمی‌تواند عامل کسب میزبانی باشد.

امروزه پخش تلویزیونی مسابقات ورزشی، با توجه به درآمد هنگفت از حق پخش اهمیت بالایی دارد. کنفدراسیون‌های ورزشی بین‌المللی برای به حداکثر رساندن درآمد تلویزیونی خود، پخش تلویزیونی رقابت‌های منطقه‌ای و‌ جهانی خود را باید با بالاترین کیفیت به شرکای تلویزیونی خود ارائه دهند. بالطبع کیفیت بالای تولید، هزینه‌های مربوطه را به طور سرسام آوری افزایش می‌دهد.

قطر در سال ۲۰۰۶ و همزمان با میزبانی بازی‌های آسیایی، شبکه تلویزیونی الکاس را راه‌اندازی کرد. شبکه‌ای با زیرساخت‌های روز دنیا که امروز مهم‌ترین مسئولیت آنها تولید پخش زنده مسابقات ورزشی در تمام سطوح با بالاترین کیفیت است. همکاری الکاس با شبکه «بی این اسپورت» که با در اختیار گرفتن حق پخش مسابقات بین‌المللی، رویدادهای کوچک و بزرگ ورزشی بسیار زیادی را به قطر سوق می‌دهد، زمانی قابل توجه است که شبکه الکاس در این‌ میان وظیفه تولید و‌ پخش سیگنال بین‌المللی همان رویدادها را -اغلب بدون هزینه برای متولی آن رویداد ورزشی- به عهده می‌گیرد، آن هم با بالاترین کیفیت ممکن.

الکاس، از اصلی‌ترین عوامل موفقیت قطری‌ها در کسب میزبانی‌ها بوده که مطمئناً در کنار آن اعتبار بین‌المللی بسیار بالایی هم نصیب این کشور کرده است. اکنون پخش با کیفیت‌ترین برنامه‌های ورزشی، الکاس را تبدیل به یک غول رسانه‌ای در ورزش دنیا کرده است.

فکر کرده‌اید اگر فیفا قصد داشته باشد، تصاویر جام جهانی مردان را که اصلی‌ترین منبع درآمدش است و از حق پخش آن صاحب درآمد چندین میلیارد دلاری می‌شود، به سراسر دنیا ارسال کند، چه تجهیزاتی نیاز دارد؟ دوربین‌های فیلمبرداری متعدد (بین ۲۰ تا ۵۰ دوربین) در هشت استادیوم، واحد سیار، ماهواره‌های ارسال و دریافت سیگنال و ده‌ها مورد دیگر که در پخش یک رویداد ورزشی مورد نیاز است.

در کنار این عوامل، تصویربرداران و صدابرداران تخصصی، کارگردان تلویزیونی و نیروی انسانی متخصص پخش یک مسابقه ورزشی را با چالش‌های مختلفی روبه‌رو می‌کند. آیا تمام این عوامل در قیاس با کشورهای مختلف، نمی‌تواند به تنهایی دلیل موفقیت قطر در کسب میزبانی‌ها باشد؟

شبکه الکاس، علاوه بر استفاده از تجهیزات تخصصی و نیروهای متخصص، ظاهر زیبایی هم دارد. دفتر و استودیوهای این شبکه در دوحه با ایده‌هایی جذاب، مخاطب را در بطن آن ورزش قرار می‌دهد. شبیه سازی پیست دوومیدانی در داخل استودیو خبر شبکه و طراحی کاملاً ورزشی سایر استودیو‌های پخش، ناخودآگاه شما را به رقابت‌های ورزشی پیوند می‌زند.

قطر فقط چهار استادیوم، امکانات پزشکی کامل، هتل‌هایی با رعایت بالاترین استانداردهای بهداشتی و امکانات تمرینی، در اختیار کنفدراسیون فوتبال آسیا قرار نداده. تولید پخش زنده تلویزیونی ۷۶ مسابقه لیگ قهرمانان آسیا (مناطق غرب و شرق) و هجدهمین فینال لیگ قهرمانان آسیا، هزینه هنگفتی برای تک تک ۷۶ بازی باقیمانده فصل ۲۰۲۰ لیگ قهرمانان آسیا‌ برای کنفدراسیون فوتبال آسیا و شریک تجاری آنها تا روز ۳۱ دسامبر ۲۰۲۲ -شرکت اسپورت فایو- به همراه می‌داشت. بله درست حدس زدید، الکاس با بسیج کردن بخش عظیمی از نیروی انسانی و سخت‌افزاری خود، این هزینه عظیم را در کنار بالاترین کیفیت تولید برای دست‌اندرکاران کنفدراسیون فوتبال آسیا به صفر تقلیل داد.

روز گذشته (چهارشنبه، ۲۶ آذر) قطر در رقابتی پایاپای با همسایه بزرگتر خود، عربستان سعودی، میزبانی بیست و یکمین دوره بازی‌های آسیایی را با رأی اعضای شورای المپیک آسیا به خود اختصاص داد، رقابت‌هایی که ایران به عنوان اولین کشور غرب آسیایی هفتمین دوره آن را در سال ۱۹۷۴ با عظمت و شکوه در زمان خود میزبانی کرده بود.

بدون شک و تردید شبکه تلویزیونی الکاس که نقش بسیار مهمی در موفقیت ‌و برگزاری بدون نقص بازی‌های آسیایی ۲۰۰۶ قطر داشت، یکی از برگ‌های برنده پرشمار قطر در رأی‌گیری شورای المپیک آسیا در مسقط بود.

می‌توان گفت الکاس، مرواریدی درخشان برای ورزش قطر است که نگاه‌های زیادی را در دنیا به خود جلب کرده و کمتر از دو سال دیگر میزبان جام جهانی ۲۰۲۲ خواهد بود که مهم‌ترین رویداد یک رشته ورزشی در دنیا محسوب می‌شود‌.

@Roadtoclubglory2020

 

«محمدعلی» در عروسی‌ها ساز محلی می‌زد. انقلاب که شد «سُرنا» هم رفت توی لیست ممنوعه‌ها. مرد رفت گوشه خانه نشست. افسرده شد و اندک اندک از یاد رفت تا اینکه یک روز خبر رسید که سر از بیمارستان درآورده. گفتند «کوه ریخته رویش!» محمدعلی خانه‌اش بیخ کوه بود. از توی یکی از اتاق‌های خانه با بیل و کلنگ دل کوه را شکافته بود. چیزی شبیه غار. تا برود آنجا و ساز بزند و صدایش هم بیرون نرود. عشق است دیگر. با عقل که جور در نمی‌آید. سُرنا را در می‌آورد و چنان فوت می‌کند که سقف غار می‌ریزد روی سرش! گفته بود «این فوت ده سال بود!» یعنی قدرتی که از حسرت و عطش ده ساله می‌آمد باعث شده سقف بریزد.

حالا این حکایت پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا است. حکایت ایران و حکایت «عادل فردوسی‌پور». پرسپولیس باشگاهی 57 ساله است که در کلکسیون افتخاراتش فقط این جام را کم دارد. «علی پروین» از اسطوره‌های این باشگاه یک بار گفته بود «ما نمی‌دونستیم این جام مهمه وگرنه قبل از انقلاب که حریفا خیلی سخت نبودن می‌رفتیم چند تاشو می‌گرفتیم!» 

ماجرا بیشتر به طنز شباهت دارد اما در دنیای علی پروین همه چیز انگار همینطور پیش می‌رود. پرسپولیس با او یک بار جام در جام آسیا را برد. در فینال «محمدحسن انصاری‌فرد» با یک شوت غیرقابل مهار این جام را به ویترین باشگاه آورد. «ممدحسن» بعدها به عنوان مدیرعامل باشگاه نتوانست تیم را به سمت قهرمانی در آسیا راهنمایی کند. در دهه هفتاد وقتی تیم یکی دو جین ستاره ممتاز داشت، از احمدرضا عابدزاده تا مجتبی محرمی و مهدی مهدوی‌کیا و علی کریمی و علی دایی و کریم باقری و... چند بار تا یکقدمی فینال رفت ولی باز شکست خورد. دو سال پیش با «برانکو» و لشکری از بازیکنان مصدوم و پنجره بسته به فینال هم رفتند اما شاخ‌های گوزن کاشیما در پهلوی پرسپولیس رفت و نایب قهرمان شدند تا حسرت کماکان باقی بماند. حسرت 57 ساله.

حالا آنها دوباره به فینال رفته‌اند. معجزه‌آسا. آن هم با یک مربی ایرانی. با یحیی گل‌محمدی که خودش پسر پرسپولیس است. فقط 90 دقیقه برای کسب این افتخار زمان دارند. برای کاستن از فشار استقلالی‌ها که مدام به هر بهانه‌ای دو قهرمانی‌شان در آسیا را به رخ می‌کشند و هرچه کری‌ها بیشتر می‌شود، ستاره‌ها را بزرگتر روی لباس و سکو و... می‌زنند. این حسرت شبیه یک فوت 57 ساله است. چیزی که بازیکنان، کادر فنی و هواداران آن را در سینه حبس کرده‌اند و حالا اولسان روبه‌روی آنهاست.

هوا، هوای قهرمانی در آسیاست. حتی با وجود محرومیت عیسی آل‌کثیر، وحید امیری و احسان پهلوان، انرژی پیرامون تیم چنان مثبت است که همه فکر می‌کنند قهرمان می‌شویم. دو سال پیش این خوشبینی وجود نداشت. تیم حتی روی نیمکت دو ذخیره مطمئن هم نداشت که برانکو بفرستد توی زمین اما حالا گرچه در خط حمله پرسپولیس انگار نیش گزنده ندارد اما همه امیدوارند به یک شوت سرکش از میلاد سرلک، از احمد نوراللهی. امیدوارند به یک ضربه سر توی شلوغی‌ها از سیدجلال حسینی یا محمدحسین کنعانی‌زادگان. فوتبال است و معجزه. شاید آرمان رمضانی که از زمان پیوستن به پرسپولیس زیر فشار است یک گل زد که او را غسل تعمید داد.

فوتبال اما توی زمین بازی می‌شود نه روی کاغذ یا توی قلب هواداران. در تک بازی فینال همه چیز ممکن است رخ بدهد. یک کارت قرمز در دقایق ابتدایی، یک اشتباه فردی کشنده، یک سوت غلط داور حتی با وجود VAR، یک هدر دادن موقعیت درست مثل توپی که علی علیپور در ژاپن به صورت مدافع کاشیما کوبید، یک خلاقیت فردی ویرانگر... همه چیز را زیر و رو می‌کند. همه تاکتیک‌های سرمربی و تمرین‌ها و برنامه‌ریزی‌ها را به چالش می‌کشد. یک رویا را بر باد می‌دهد.

ما در مورد پرسپولیس به اندازه کافی می‌دانیم اما در مورد اولسان نه. جسته و گریخته. باور کنیم که کره‌ای‌ها تیم خیلی خوبی دارند. از خوب بالاتر. منظم، با ضرباهنگ چشم‌نواز و بازیکنانی که قادرند در لحظه نتیجه را رقم بزنند. در این چند بازی که در قطر انجام دادند، سرعت انتقال توپ آنها از خط هافبک به حمله خیره‌کننده است. از نظر تاکتیکی چیزی کم ندارند اما فوتبال است و فینال است و تک لحظه‌ها. «جونیور نگرائو» مهاجم برزیلی آنها بازیکن خطرناکی است، یکی از آنها که کاش بازیکن یارگیری مثل «شجاع خلیل‌زاده» بود تا نفس به نفس او بازی کند، روی زمین و هوا کلافه‌اش کند. جدایی او، مهدی ترابی و حتی علی علیپور در این برهه گرچه فضا را برای باقی بازیکنان باز کرد اما جایشان حسابی خالی است. بازی را می‌بینند افسوس نمی‌خورند؟

آخرین باری که یک تیم ایرانی این جام را به خانه آورد برمی‌گردد به 28 سال پیش. خیلی از بازیکنان پرسپولیس اصلاً به دنیا نیامده بودند. «محسن گروسی» که با لباس پاس آن تک گل قهرمانی را به الشباب عربستان زد الان 50 سال را هم رد کرده است. اعتقاد ندارم که بازی باشگاهی را باید ملی تصور کرد اما برای ما که نیم قرن است در سطح ملی قهرمان جام ملت‌ها نشده‌ایم و به المپیک نرفته‌ایم، برای ما که رفتن به جام جهانی همیشه با بیم و امید همراه است، برای ما که جز روی کاغذ و در رنکینگ‌ها مدال طلای بهترین تیم آسیا را نگرفته‌ایم، قهرمانی یک باشگاه ایرانی در آسیا لذتبخش است. حتماً احترام و اعتبار ملی هم می‌آورد و یک فوت 28 ساله توی سینه فوتبال ملی‌مان هم کمین کرده است.

این بازی یک چهره بیرون از زمین هم دارد «عادل فردوسی‌پور». گزارشگری که یک تنه ده‌ها هزار نفر را به اینستاگرام AFC اضافه کرد. اینکه این خلاقیت مدیران غیرایرانی این سازمان فوتبالی است یا یک ایرانی زیرک آن پُشت مُشت‌ها خواسته به مردم حال بدهد هنوز فاش نشده اما گزارش عادل فردوسی‌پور چیزی است که مردم مدت‌ها است از آن محروم شده‌اند. کاری به ماجرای «مدار» و اختلاف نظر فروغی - عادل ندارم، برای مخاطب عادی گزارش عادل فردوسی‌پور یک لذت ناب است. او مدت‌ها است از گزارشگری منع شده و حالا با یک حسرت تقریباً دو ساله پشت میکروفن می‌نشیند. چیزی شبیه محمدعلی و سُرنایش. یا یک فوت دوساله که می‌تواند هم میکروفن را بترکاند هم بغض هواداران پرسپولیس را. تصور کنید تیم قهرمان شود و عادل بگوید: «اولللله! پرسپولیس قهرمان آسیا شد. یحیی حالا اون چیپ رو به فراموشی می‌سپاره! چقد خوبیم ما!...»