عصر دیروز که بازی چوکا - ملوان، یکی از دربی‌های خاطره‌انگیز گیلان در ورزشگاه سردار جنگل رشت برگزار شد، برای بسیاری از دوستداران فوتبال گیلان شاید تصویرهایی از گذشته در ذهن‌شان مرور شده باشد.

چوکا - ملوان برای گیلک‌ها یک بازی خاطره‌انگیز است. از ۲۹ سال پیش که چوکا در تالش تأسیس شد، رقیب بزرگی داشت به نام ملوان که نه فقط دو دهه بیشتر قدمت داشت، بلکه تجربیات بزرگی در بالاترین سطح فوتبال ایران را به دست آورده بود. ملوان و چوکا فقط رقیب نبودند، بلکه بسیاری از چهره‌های بزرگ ملوان طی این سال‌ها در باشگاه چوکا کار کردند و به جز رقابت، این دو باشگاه مراوداتی قدیمی دارند.

امروزه اما شاید آن خاطره‌ها محو شده‌اند. چوکا سالیان سال در لیگ دسته دوم حضور داشت و در فوتبال ایران فراموشش کرده بودند اما این تیم برای تالش‌ها همیشه محبوب و دوست‌داشتنی بود. ملوان نیز اگرچه از سال‌های درخشان خود فاصله گرفته اما دوباره می‌جنگد تا به لیگ برتر برسد.

بازی دیروز چوکا - ملوان نه در تالش برگزار شد و نه در انزلی. میزبان این بازی ورزشگاه سردار جنگل رشت بود که خود کیفیت نازلی دارد اما چوکا در تالش و در آن ورزشگاه معروف قلعه عقاب‌ها در دهه ۷۰ نمی‌تواند بازی کند چون چمن برای برگزاری مسابقات مناسب نیست. مشکلی مشابه بندرانزلی که ورزشگاه پیشگاه هادیان دچارش است. ورزشگاه انزلی هم نه چمن دارد و نه سکو. این فقط گوشه‌ای از مشکلات بزرگ اقتصادی و مدیریتی در ورزش گیلان است.

چوکا که دیروز میزبان بود، نشان داد که هنوز تجربه بازی در لیگ یک را ندارد و برای اینکه بتواند دوام بیاورد راه سختی را در این فصل پیش رو خواهد داشت. چوکا دومین شکست خود را در دومین هفته لیگ یک پذیرفت و اینکه تازه از لیگ ۲ به لیگ دسته اول صعود کرده، توجیه خوبی برای شکست‌هایش نیست. 

سپیدرود، دیگر تیم گیلانی وقتی از لیگ ۲ به لیگ یک صعود کرد، در همان فصل اول بازی در لیگ یک به لیگ برتر رسید و داماش رشت نیز از لیگ ۲ به لیگ یک صعود کرد و سپس در لیگ یک به تیمی مدعی تبدیل شد. چوکا باید با اصلاح مشکلات فنی‌اش خیلی زود به خود بیاید تا صعود شیرینش به لیگ یک منجر به تلخی سقوط دوباره به لیگ ۲ نشود.

ملوان دیروز از تجربه بیشترش استفاده کرد و با ۲ گل زودهنگام در دقایق ۴ و ۳۷ توسط میعاد یزدانی و محمد مهری پیروز شد. ملوانی‌ها که در هفته اول لیگ یک نمایش جذابی ارائه کرده بودند اما در آخرین دقایق بازی غافلگیر شدند و به قشقایی باختند، این‌بار با حواس جمع آمده بودند تا برنده بازی باشند.

بازی چوکا - ملوان که بدون تماشاگر در هوای سرد و بارانی رشت برگزار شد، پر از صحنه‌های اعتراض و خشونت بود. اعتراض‌های پرشمار و بی‌دلیل بازیکنان به داور و صحنه‌هایی که بازیکنان رفتارهای خشن و توهین‌آمیز مقابل هم داشتند.

عملکرد هادی شکوری، سرمربی چوکا با دومین شکست اگرچه قابل ارزیابی نیست اما باشگاه چوکا تصمیم گرفت او را برکنار کند. مازیار زارع، سرمربی ملوان که به دلیل محرومیت روی نیمکت ننشسته بود، از زیر جایگاه تماشاگران تیمش را هدایت می‌کرد و لابد از نتیجه خوشحال است، نتیجه‌ای که پیروزی در لیگ یک را برای ملوان شروع کرد و شاید این آغاز درخشش ملوان در این فصل باشد.

دنی سبایوس و داوید لوئیز در تمرین آرسنال با هم به شدت درگیر شده‌اند و هم‌تیمی‌های آنها مجبور شده‌اند این دو بازیکن را از هم جدا کنند. سبایوس که ابتدا در شبکه‌های اجتماعی این داستان را شایعه و دروغ خوانده بود، سرانجام اعتراف کرد که با لوئیز درگیر شده است.

ستاره اسپانیایی در گفت‌وگو با سان گفت: «‌نمی‌خواهم بگویم که هیچ درگیری بین ما اتفاق نیفتاد. رفتار درستی نبود ولی خوبی‌اش این بود که نشان داد آرسنال تیمی زنده است و شخصیت دارد. ما دو فوتبالیستی هستیم که از رهبران تیم به حساب می‌آیند و از این اتفاق‌ها گاهی پیش می‌آید.»

متوجه شدید؟ این روی پای آن تکل رفته، آن یکی در حالی که از درد به خودش می‌پیچیده گفته: چته حیوان؟‌!

بعد این یکی در حالی که قاطی کرده بود، فرموده: حیوان که به اهالی خانواده شما اطلاق می‌گردد!

بعد آن یکی در حالی که هم درد داشت و هم متلک شنیده بود، فرمود: «پای خانواده را وسط نکش گراز گراززاده اصل گراز صفت!»

بعد این یکی در حالی که غیرتی شده بود، فرمود: به بابای من میگی گراز؟‌! بیگیر که اومد!

خوشبختانه در این مرحله، بازیکنان تیم پادرمیانی کرده و قبل از ورود طرفین به فاز سوم درگیری، این دو را از هم جدا می‌کنند.

حالا اینکه آقای سبایوس به این نتیجه رسیده که این گفت‌وگوی عمیقاً فرهنگی بین طرفین نشانه زنده بودن آرسنال است، به این حسن تعبیر ایشان درود می‌فرستیم. ما در همین هفته‌ای که گذشت به چشم دیدیم که استقلال و پرسپولیس هم به همه نشان دادند که چه تیم‌های زنده و بزرگی هستند و چقدر شخصیت دارند. اصلاً شما اگر در کوچه پس‌کوچه‌های تهران بگردید، متوجه می‌شوید که مردم ما چقدر شخصیت دارند و زنده هستند. شما در صف مرغ با قیمت دولتی منتظر بمان، به شخصیت و زندگی مردم پی می‌بری!

تیم ملی «ب» فوتسال ایران دوشنبه شب در یک بازی دوستانه در شهر رم موفق شد تیم لاتزیو میزبان خود را با نتیجه هفت بر پنج شکست دهد.

به گزارش ایرنا، تیم فوتسال ایران از آغاز این دیدار که در مقابل گروه زیادی از تماشاگران ایرانی و ایتالیایی برگزار شد، توانست با در دست گرفتن ابتکار بازی و به ثمر رساندن گل‌های پیاپی، پیروزی را از آن خود سازد.

وحید شمسایی بازیکن تیم فوتسال لاتزیو که قرار بود فردا به کاروان ایران بپیوندد با حضور در ترکیب تیم ملی «ب» کشورمان، دو گل مهم را وارد دروازه لاتزیو کرد.

رضا حیدریان با دو گل، مجتبی آهنگران، حسن پاک بنیاد و مجید ملازم دیگر زنندگان گل‌های تیم ملی «ب» ایران در دیدار مقابل لاتزیو بودند.

فردا شب نیز تیم ملی «ب» ایران مقابل تیم فوتسال رم به میدان خواهد رفت.

تیم‌های ملی «ب» و زیر 21 سال ایران در چارچوب جام «کرانیوتی» رئیس سابق باشگاه فوتسال لاتزیوی ایتالیا برای برگزاری چهار دیدار دوستانه در شهر رم حضور دارند.

مازیار گیلکان

 

پرسپولیس از ریتم خارج شده است، شباهتی به پایان فصل گذشته و درخشش در لیگ قهرمانان آسیا ندارد و در آستانه فینال لیگ قهرمانان، آن تیمی نیست که همه درباره قهرمانی‌اش حرف بزنند.

یحیی گل‌محمدی با تیمی که خودش ساخت باید به روزهای بهتری برسد. او با تیم بجا مانده از برانکو ایوانکوویچ و گابریل کالدرون، فقط تا قهرمانی در لیگ برتر پیش نرفت، بلکه قهرمانی در غرب آسیا را به نام پرسپولیس ثبت کرد اما حالا در آستانه فینال آسیا با تیمی که خودش در انتخاب آن و ساختنش بیشترین نقش را داشته، شباهتی به آن پرسپولیس موفق ندارد. این مهم‌ترین مسأله در مربیگری گل‌محمدی است، از روز اول مربیگری‌اش تا امروز.

یحیی گل‌محمدی با بیش از یک دهه سابقه مربیگری، حالا یک مربی جوان برای آزمودن موقعیت‌ها نیست. او مربی نتیجه است و در فصلی که پرسپولیس را در نقل و انتقالات و پیش‌فصل ساخته، بیش از همیشه قضاوت خواهد شد. گریزی از این قضاوت‌ها هم نیست. مربیان را گاهی با یک بازی هم قضاوت می‌کنند، چه رسد به یک دوران.

یحیی گل‌محمدی همانقدر که خوشحال بود و با میراث برانکو و کالدرون خوش درخشید، حالا باید تیم ساخته شده به دست خود را در مهم‌ترین بازی عمر مربیگری به نمایش بکشد، در فینال لیگ قهرمانان آسیا. توقعات از او کم نیست و پرسپولیسی که ۴ فصل رویایی را پشت سر گذاشته، شاید بتواند موفقیت‌هایش را با یک جام آسیایی کامل کند. این بزرگترین فرصت برای باشگاه پرسپولیس است که طی ۴ فصل گذشته برای رسیدن به آن سرمایه‌گذاری کرده است، فرصتی که یحیی گل‌محمدی را می‌تواند به اوج یک چهره مربیگری در ایران برساند. درباره تیم یحیی می‌توان به کمبودهای نیروی انسانی اشاره کرد، به جداشدگان و به کیفیت بازیکنان جدید اما هر چه هست و نیست، پرسپولیس با همین کمبودها و ویژگی‌ها باید در فینال آسیا بازی کند و بخش بزرگی از تیم جدید پرسپولیس بر اساس سلیقه مربیگری یحیی گل‌محمدی شکل گرفته و یحیی را در بهترین موقعیت مربیگری‌اش قرار داده است.

پرسپولیس باید تا روز فینال اتفاقاً بیشتر بازی کند، خود را در هر بازی بیشتر بسنجد و مشکلات فنی خود را برطرف کند. این کار فقط در دل بازی‌های جدی و سخت قابل انجام شدن است. ساختن در جریان بازی‌ها بسیار تصمیم بهتری است در مقایسه با ساختن در اردوی طولانی. پرسپولیس اگر در این هفته‌ها بازی نمی‌کرد، به همین آگاهی امروزش درباره خودش دست نمی‌یافت. این آگاهی برای اصلاح فنی تیم بزرگترین دستاورد هفته‌های اخیر است.

میعاد نیک

 

سناریویی که طی ۴ سال اخیر برای استقلال رخ داد، حالا بدون کم و کاست در حال اجرایی شدن در اردوی پرسپولیسی است که ۲۹ آذر باید برای کسب نخستین افتخار آسیایی تاریخش بجنگد. مصائبی که یحیی گل‌محمدی با آن سر و کله می‌زند و مشکلاتی که امانش را بُریده، چیزی نیست که آبی‌ها غریبه‌اش بشمارند. استقلال طی ۴ فصل پیشین هرگز از ثبات در رختکن برخوردار نبوده و همین موضوع باعث شده تا تیم آبی‌پوش همیشه بازنده بزرگ بازی‌های ابتدایی فصل لقب بگیرد. حالا همین عدم ثبات و پوست‌اندازی غیرمنتظره پرسپولیس در لیگ بیستم باعث شده تا به همان میزان سرخ‌ها نتیجه نگیرند و نتوانند موفق شوند. تیم پرسپولیس در بازی‌های لیگ قهرمانان آسیا نوید یک مجموعه هماهنگ و پیشرو را می‌داد اما با آغاز فصل جدید رقابت‌های لیگ برتر مشخص شد تمام آن درخشش‌ها تابعی از فضای تعصبی ملی و جو حاکم بر اردوی سرخ در قطر بوده و تیم یحیی از کلاس و کیفیت لازم برای موفقیت حتی در لیگ ایران هم برخوردار نیست. تیمی که پاختاکور و النصر را شکست داده و تا فینال بازی‌های آسیایی هم پیش رفته، در لیگ آماتور فوتبال ایران هنوز نتوانسته در جریان بازی گلی به ثمر برساند و یکی از منفعل‌ترین سیستم‌ها و تاکتیک‌ها را دنبال می‌کند. تیم یحیی از یک هدف مشخص و یک برنامه جامع برای ۹۰ دقیقه کشاکش در زمین بی‌بهره است و این موضوع می‌تواند تریلری باشد برای فیلم تراژیک ناکامی مجدد پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا. گران‌ترین سرمربی لیگ برتر و پرهزینه‌ترین تیم در فصل نقل‌ و انتقالاتی لیگ بیستم در سومین هفته به بن‌بست تاکتیکی رسیده‌اند و در لجنزار فقر گل دست‌ و پا می‌زنند. برای تیمی که ۴ دوره متوالی توانسته زودتر از بقیه رقبا به سکوی قهرمانی در لیگ برسد و ۲ بار طی ۳ سال یک پای فینال آسیا باشد، چنین عملکردی به‌ واقع جای تأسف دارد. گل‌محمدی اگر چیزی در چنته دارد باید در همین ۲ بازی آتی رو کند، فینال آسیا نزدیک است و جام نقره‌ای با این اوصاف به تیم‌های شرقی میل بیشتری دارد.

سام ستارزاده

 

برای پرسپولیسی‌ها، تقویم به سرعت بادهای ناملایم و به ضرر آنها در حال تکان خوردن است. در حالی که در سه هفته آغازین لیگ برتر، خط آتش سرخ‌ها حتی یک‌ بار در جریان بازی موفق به گشودن دروازه رقیبانش نشده، هفته چهارم دور گروهی لیگ قهرمانان آسیا در کنفرانس شرق نیز بطور متمرکز در قطر برگزار شده. این یعنی ارتش سرخ کمتر از یک ماه فرصت دارد تا برای فینال آسیا به قوای هجومی خود سر و سامان ببخشد.

مقصر اول فروکش‌ کردن شعله خشم خط حمله پرسپولیس بی‌شک کادر فنی نیست. وقتی برای بقای علی علیپور و مهدی ترابی که نیمی از گل‌های لیگ نوزدهم قرمزپوشان پایتخت را به‌ ثمر رساندند کمترین تلاش صورت می‌گیرد، وقتی عیسی آل‌کثیر در بهترین فرم ممکن ناعادلانه محروم می‌گردد و کاری از دست صندلی‌بازان ساختمان شیخ‌بهایی برنمی‌آید، جبران این کسری‌ها با مهدی عبدی و آرمان رمضانی کم‌تجربه به بندبازی در حوالی قله کوه می‌ماند؛ بخصوص با وجود عدم حضور وحید امیری و احسان پهلوان.

این دقیقاً نکته‌ای است که هواداران پرسپولیس را به‌حق بابت سربلندی تیم‌شان در چالش آسیایی پیش‌رو نگران و مشوش می‌کند؛ چرا که تاریخچه دوره‌های گذشته نشان می‌دهد نشان قهرمانی فوتبال باشگاهی قاره کهن بدون یک گلزن قهار به‌دست نمی‌آید‌. چونبوک ۲۰۱۶، اوراوای ۲۰۱۷، کاشیمای ۲۰۱۸ و الهلال ۲۰۱۹ با تکیه بر درخشش مهاجمان هدفی نظیر آدریانو، رافائل سیلوا، یوما سوزوکی و گومیس لیگ قهرمانان را فتح کردند که جملگی در میان سه گلزن برتر تورنمنت قرار گرفتند یا به عنوان برترین بازیکن مسابقات دست یافتند.

همین حالا اگر به قدرت‌های چهار گروه کنفرانس شرق نگاه کنیم، مهاجمانی می‌بینیم که روی‌مان نمی‌شود کلاس بازی آنها را با آنچه در لیگ بیستم از مهاجمان پرسپولیس دیدیم مقایسه‌ کنیم. بیجینگ گوان با درخشش سدریک باکامبوی کنگویی به صدر گروه E رسیده؛ بازیکنی که با به‌ ثمر رساندن ۹  گل در نیم‌ فصل نخست لالیگای 2017-18 راهی چین شد. ویسل کوبه، تیم نخست گروه G، داگلاس برزیلی را در اختیار دارد که بازیکن کلیدی العین در فینال ۲۰۱۶ آسیا بوده‌. اف‌سی سئول و شانگاهی SIPG که از دیگر صعودکنندگان احتمالی شرق آسیا هستند، به امثال پارک چو یونگ (بازیکن سابق آرسنال) و هالک مسلح‌اند.

تصور اینکه یکی از این مهاجمین در دیدار نهایی لیگ قهرمانان بخواهد دفاع پرسپولیس را محک بزند، به‌ تنهایی رعشه‌آور نیست؛ چرا که حامد لک و دفاع صخره‌گون ارتش سرخ با تداوم کلین‌شیت‌هایش در دیدارهای بین‌المللی و داخلی دل‌مان را قرص‌ کرده اما دل‌مان را از آن به درد می‌آورد که رقبا تا این اندازه تا دندان مسلح می‌آیند و در ازا، پرسپولیس مهره‌های باکیفیت داخلی‌اش را از دست می‌دهد، یک قانون انتحاری از داخل اجازه جذب گلزن خارجی را از گل‌محمدی می‌گیرد و یک دروغ بهترین گلزن قرمزها را از آنها می‌رباید.

پس از اینکه یحیی و سربازانش بر تمام نداری‌ها و مشکلات‌شان تاختند تا دل ملتی را شاد کنند، مدیر و مسئول و وزیر همه دست‌ به‌ قلم شدند تا بیانیه احساسی برای دلربایی هواداران پرسپولیس نوشتند تا از زحمات خودشان تشکری کرده باشند اما مسلسل بی گلوله‌ای که امروز به یحیی داده‌اند، دستپخت مدیریتی خودشان است. گلزنی مهدی عبدی در شهرآورد رفت لیگ نوزدهم و دیدار به‌یادماندنی پرسپولیس – النصر غیرمنتظره و شگفتی‌آسا بوده و ما با امید به انگیزه وی، همچنان نفس می‌کشیم و رویای بازگشت جام قهرمانی آسیا به ایران را در سر می‌پرورانیم اما به خودمان دروغ نمی‌گوییم؛ وضعیت این‌ روزهای خط حمله سرخ‌پوشان در قیاس با همتایان شرقی‌شان، شرم‌آور است.

علی کمانگری

 

۳ بازی، یک گل زده و آن هم از روی نقطه پنالتی. این بدترین آمار گلزنی پرسپولیس در سه هفته‌‌های ابتدایی تاریخ لیگ برتر است. تیمی که در نقل و انتقالات علی علیپورش به لیگ پرتغال مهاجرت کرد، خودش قید کریستین اوساگونا را زد و عیسی آل‌کثیرش هم ۶ ماه محروم شد، حال در این سه هفته با مهدی عبدی، وحید امیری، آرمان رمضانی، آریا برزگر و به ‌تازگی مهدی مهدی‌خانی هنوز نتوانسته گلی در جریان مسابقه به ثمر برساند. این در حالی است که مطابق آمار «متریکا»، پرسپولیس در این ۳ بازی امید گل ۰۵/4رو داشته و حداقل باید ۴ گل را به ثمر می‌رسانده است. برای شفاف‌تر شدن بیشتر ماجرا بدانید که تیم‌های فولاد و استقلال با امید‌ گل‌های به ترتیب ۶۴/4و ۸۷/4، ۵ و ۴ گل را در این سه هفته به ثمر رسانده‌اند.

آمار‌های فوق ما را به این نکته می‌رسانند که پرسپولیس بیشتر از خلق موقعیت، مشکل تمام‌کنندگی دارد اما علت این ماجرا چیست؟

مهدی عبدی، پسر قراخیلی سرخ‌ها، که سال گذشته به عنوان یک پدیده در این تیم مطرح‌‌ شد و گل‌های بسیار حساسی از جمله مقابل استقلال و النصر به ثمر رساند، در این ۳ بازی بار‌ها و بار‌ها در موقعیت‌هایی قرار گرفته که بسیار سخت‌تر از اینها را در فصل گذشته به گل تبدیل کرده بود اما نتوانسته دروازه حریفان را باز کند. به‌ نظر می‌رسد عبدی این روز‌ها مشغول تحمل فشار سنگینی از سوی هواداران و شاید کادرفنی برای پرکردن جای خالی علیپور و آل‌کثیر است، انتظاراتی که شاید در نگاه اول پر بیراه هم نباشد؛ عبدی در فصل گذشته نشان داد که به خوبی می‌تواند خود را در موقعیت قرار دهد و نسبت به دقایقی که در زمین حضور داشت، از هر چهار نفر علیپور، جونیور، اوساگونا و استوکس مؤثر‌تر کار کرد اما نکته اینجا است که بعد از یک فصل، مهدی از انتخاب سوم به انتخاب اول خط حمله قهرمان ۴ دوره اخیر فوتبال ایران تبدیل شده که ایضاً در همه این ۴ سال هم یکی از مهاجمانش در بین ۳ رتبه‌ اول گلزنان برتر حضور داشته‌اند؛ تحمل چنین فشاری برای عبدی ۲۱ ساله که به تازگی تعداد حضور‌های ثابتش در لیگ دو رقمی شده، نباید آسان باشد. در این بین نقش کادرفنی پرسپولیس در برداشتن بخشی از این بار از روی دوش عبدی و تزریق حس اعتماد به نفس او می‌تواند بسیار مؤثر باشد.