سیدجلال حسینی شاید مهم‌ترین بازیکن پرسپولیس پیش از ورود گابریل کالدرون بود. کاپیتان کهنه‌کار که نقشی پررنگ در موفقیت فوق‌العاده فصل گذشته داشت. صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا قطعاً بدون گل‌ها و راهبری سوپرمن غیرممکن بود. ضمن اینکه سیدجلال ستون اصلی دبل قهرمانی در لیگ و جام حذفی به شمار می‌رفت. تصور پرسپولیس بدون حسینی یک تجسم وحشتناک بود اما کالدرون همانند یک مربی حرفه‌ای با این مسأله برخورد کرد. او با توجه به سن بالای کاپیتان و پست پرفشاری که در آن بازی می‌کند، تصمیم گرفت به حسینی به شکل چرخشی بازی دهد و از همین رو بیشتر از آنکه حسینی را در ترکیب اصلی ببینیم، او فصل را روی نیمکت ذخیره‌ها سپری کرده. تصمیمی منطقی و شجاعانه که با توجه به تأثیر سیدجلال در تیم و البته محبوبیتش می‌توانست عواقب خطرناکی داشته باشد. در روزهای ابتدای فصل بیرون ماندن سیدجلال به بهانه‌های همیشگی نظیر مصدومیت ربط داده می‌شد اما کالدرون شفاف و به صراحت اعلام کرد که این نیمکت نشینی تصمیم او است و با توجه به فشار بازی‌ها و شرایط سیدجلال این تصمیم را گرفته. او البته بارها و بارها با احترام از جایگاه رفیع کاپیتانش صحبت کرد و او را یک بازیکن بزرگ دانست تا همه بدانند که تصمیم او هیچ دلیل دیگری به جز انگاره‌های فنی ندارد.
تصمیم کالدرون اما یک پیامد دیگر هم داشت؛ شکوفایی و جا افتادن محمدحسین کنعانی‌زادگان در ترکیب تیم. بازیکنی که به دلیل حواشی چند سال گذشته از چشم هواداران افتاده بود و به نظر یک خرید اشتباه و سوخته می‌آمد اما با اعتماد کالدرون توانست چهره مخدوش خود را بازسازی کرده و با بازیابی اعتماد به نفس بدل به یک مدافع قابل اعتماد شود. مدافعی که بعد از سیدجلال می‌تواند تا چند سال یک مهره مطمئن و یک ستون باشد.
 

علی علیپور یکی از معماهای بزرگ این فصل پرسپولیس است. مهاجمی که در ابتدای فصل پایش را در یک کفش کرده بود تا از پرسپولیس جدا شود اما با مخالفت صریح باشگاه مجبور به ماندن شد. علیپور فصل را تحت تأثیر همین مخالفت و البته نداشتن زوج مناسب و تغییر سیستم و سبک پرسپولیس نومیدکننده آغاز کرد. مهاجمی که در هر بازی به تعداد انگشتان یک دست موقعیت گل از دست می‌داد اما باز هم از حمایت کالدرون برخوردار بود ولی با یک تصمیم بچگانه ناگهان ورق برگشت. علیپور در بازی برابر ماشین‌سازی با خودخواهی و بر سر کری بچگانه با حامد لک پنالتی دقیقه 90 را به شکل چیپ به گلر حریف سپرد تا پرسپولیس از 3 امتیاز مهم خانگی محروم شود. واکنش کالدرون اما به این رفتار به شدت تند و بی‌پروا بود. سرمربی پرسپولیس ابتدا در رختکن حسابی از خجالت مهاجم تیمش درآمد و دقایقی بعد در کنفرانس مطبوعاتی به شدت به علیپور حمله کرد و بی‌مسئولیتی و خودخواهی وی را زیر سؤال برده و عامل از دست رفتن پیروزی و تلاش بازیکنان و تیم معرفی و تأکید کرد تا زمانی که در پرسپولیس باشد، به علیپور پنالتی نخواهد داد. برخورد سرمربی پرسپولیس به همین جا ختم نشد و او در دو بازی نیز مهاجم تیمش را نیمکت نشین کرد تا علیپور تاوان این خودخواهی را به بدترین شکل بپردازد. رفتاری که البته سبب شد تا مهاجم پرسپولیس به خود بیاید و در بازگشت دوباره به ترکیب، سرانجام با گلزنی آشتی کند.

شجاع خلیل‌زاده یکی از ستاره‌های چند فصل اخیر پرسپولیس بوده. مدافعی جنگنده و سختکوش که با ویژگی‌های مثبتی که دارد، بدل به یکی از ارکان پرسپولیس شده و دفاع پرسپولیس را بیمه کرده. با این وجود شجاع در زمین بازی، عصبی است و اعتراض و خشونت را با تعصب اشتباه گرفته. مدافعی که از درگیری با بازیکنان حریف و داور هیچ ابایی ندارد و با همین رفتار کلکسیونی از کارت‌های رنگی و جریمه‌های متفاوت را تجربه کرده که تبعات بدی برای پرسپولیس به همراه داشته. وقتی در دو بازی دوستانه پیش فصل شجاع با همین سبک بازی کرد و اخراج شد، کالدرون با تعجب از رفتارهای او در زمین، هشدار داد که او باید تمرکز خود را معطوف به بازی کند و دست از اعتراض و درگیری بردارد. هشدارهایی که البته خلیل‌زاده مثل همیشه آن را جدی نگرفت و با همین سبک لیگ را شروع کرد تا با برخورد تند کالدرون مواجه شود. کالدرون ابتدا برای هشدار به ستاره خط دفاعی‌اش او را از دفاع وسط به دفاع راست برد تا بلکه با تغییر پست و دور بودن از معرکه برخوردها، خلیل‌زاده بتواند خود را تغییر دهد اما وقتی دید مدافعش بنایی بر تغییر ندارد، او را نیمکت نشین کرد تا حساب کار دستش بیاید. اتفاقی که در چند سالی که شجاع در پرسپولیس بوده، هرگز رخ نداده بود. نیمکت نشینی شماره 3 در بازی برابر نفت مسجدسلیمان یک تنبیه جدی از سوی کالدرون برای مدافع سر به هوای تیمش بود تا خود را اصلاح کند و البته تدبیر کالدرون مؤثر افتاد. تنبیهی که سبب شده تا شجاع هشدار کالدرون را جدی گرفته و درگیری و خشونت را تا حد زیادی کنار بگذارد.
 

گابریل کالدرون روی نظم و انضباط تأکید فراوانی دارد و به شدت نسبت به رفتارهای خودسرانه و بی‌نظمی حساس است و به بازیکنان تیمش اخطار داده که درباره رفتارهای اینچنینی هرگز کوتاه نمی‌آید. بنابراین وقتی در یکی از جلسه‌های تمرینی تیمش پیش از بازی با ذوب‌آهن امید عالیشاه و سیامک نعمتی با هم بر سر یک برخورد ساده درگیر شدند، بلافاصله هر دو را از لیست تیمش در سفر به اصفهان خط زد. آن هم در شرایطی که پرسپولیس در بحران به سر می‌برد و هر نتیجه‌ای به غیر از برد در فولادشهر می‌توانست به اخراج کالدرون منجر شود اما سرمربی پرسپولیس اصول را زیر پا نگذاشت و هر دو ستاره تیمش را خط زد. رفتاری قاطعانه که نشان داد کالدرون در این زمینه با کسی شوخی ندارد. تنبیه دو ستاره یاغی پرسپولیس البته تا سه هفته تمدید شد و هر دو از لیست کنار گذاشته شدند و در نهایت نعمتی به لیست بازگشت اما عالیشاه کماکان در برزخ به سر می‌برد و راهی به لیست نیافته و حتی زمزمه‌های خروجش از پرسپولیس نیز شنیده می‌شود.

دربی برای هر مربی یک نقطه عطف به شمار می‌رود. بازی فراتر از مرگ و زندگی که در اثبات و مقبولیت یک مربی نقش ویژه‌ای بازی می‌کند و برای هواداران ارزش پیروزی در آن حتی فراتر از قهرمانی است. دربی لیگ نوزدهم در هفته چهارم برگزار شد؛ زمانی که کالدرون و البته سرمربی رقیب تازه چند هفته‌ای بیشتر نبود که به ایران آمده و هنوز جا نیفتاده بودند اما کالدرون به رغم همه مشکلات این بازی بزرگ را به سود خود تمام کرد تا جا پای خود را سفت کرده باشد. برد در دربی البته با تصمیم مستقیم کالدرون و تعویض عجیب او حاصل شد تا نقش او در این برد پررنگ‌تر جلوه کند. زمانی که در یک تصمیم عجیب و حیرت انگیز از میان تمامی ستاره‌های ریز و درشت روی نیمکت، مهدی عبدی جوان و گمنام را به زمین فرستاد و همین جوان گل پیروزی پرسپولیس را به ثمر رساند تا همه کالدرون و تصمیم جالبش را ستایش کنند. این برد با گل عبدی از سرمربی آرژانتینی یک مربی تیزبین و نکته‌سنج ساخت و بار دیگر ثابت کرد که برای او نام و آوازه ستاره‌ها هیچ اهمیتی ندارد و تنها به آمادگی و کیفیت بازیکنان توجه می‌کند.
 

علیرضا بیرانوند ستاره بی‌چون و چرای دو سال اخیر فوتبال ایران در دو فصل اخیر بوده. نمایش درخشان او در ترکیب تیم ملی در جام جهانی و جام ملت‌ها و ترکیب پرسپولیس او را دو فصل پیاپی کاندیدای مرد سال آسیا کرد اما برای کالدرون هیچ ستاره‌ای حتی گلر اول تیم ملی نیز مصونیت ندارد. دروازه‌بان پرسپولیس البته در فصل جاری به نظر تمرکز کافی ندارد و از فرم مطلوب و درخشان فصل گذشته فاصله گرفته و این نکته‌ای است که کالدرون در لفافه چندین بار به آن اشاره کرده. چالش بیرانوند در پرسپولیس اما بعد از سفر به هنگ‌کنگ برای حضور در مراسم گالای آسیا آغاز شد، زمانی که در بازگشت جایی در ترکیب پرسپولیس در بازی برابر ذوب‌آهن نیافت و کالدرون ترجیح داد دروازه‌بان شماره یک تیمش را روی نیمکت کنار دست خود بنشاند. تصمیمی که ابتدا به سفر طولانی بیرو و خستگی راه نسبت داده شد اما وقتی کالدرون در هفته‌های بعد آن را تمدید کرد، مشخص شد این یک تصمیم فنی و در واکنش به نزول آقای شماره یک است. تصمیمی که البته بیرانوند به طرز عجیبی به آن واکنش نشان داد و در یکی از جلسات تمرینی پیش از بازی جام حذفی از سرمربی تیم درباره آن توضیح خواست تا کالدرون بلافاصله عذر او را بخواهد و از تمرین کنار بگذارد. غائله‌ای که البته با دخالت باشگاه ظاهراً ختم به خیر شد اما سرمربی پرسپولیس صراحتاً اعلام کرد تا پایان نیم فصل به دروازه‌بان تیمش احتیاجی ندارد و رادوشوویچ انتخاب او در این مقطع خواهد بود. رفتاری که سبب شده تا بیرو حساب کار دستش بیاید و بداند که ناز او خریدار ندارد و برای حضور در ترکیب اصلی باید با رادو بجنگد.

مهدی ترابی ابرستاره تیم کالدرون است و نمایشی غبطه آور ارائه می‌دهد که تاکنون از او ندیده بودیم. سرمربی آرژانتینی با ارزیابی توانایی‌های اجزای مجموعه‌اش، دریافته که ترابی چه کیفیت ممتازی دارد و با فراست از او بازیکن بهتری ساخته؛ بازیکنی که گل می‌زند، گل می‌سازد و یک تنه پرسپولیس را به کرانه موفقیت می‌رساند. 7 گل و 4 پاس گل و 15 امتیاز عملکرد تعیین‌برانگیز ترابی در پرسپولیس 98 بوده. بازیکنی که در نیم فصل دوم و در پرسپولیس برانکو، هرگز نمایشی قابل اعتنا و مؤثر نداشت و نتوانست خود را در قالب ستاره جا بزند اما در پرسپولیس کالدرون حالا شکوفا شده و از او کیفیتی می‌بینیم که پیش از این حتی در روزهای تولدش در سایپا نیز ندیده بودیم. این شاید مهم‌ترین اثر کالدرون در پرسپولیس باشد.

گابریل کالدرون مربی محبوبی نیست. این یک ادعای تلخ اما حقیقی است. او نه مثل استراماچونی و کی روش خوشتیپ و خوش چهره است که برای هواداران جذابیت‌های ظاهری داشته باشد، نه اهل مصاحبه‌های جذاب و آتشین به سبک کی‌روش و بلاژوویچ است که رسانه‌ها برایش سر و دست بشکنند، نه در کنار خط مثل تونی اولیویرا رفتارهای عجیب و غریب انجام می‌دهد که دوربین‌ها روی او زوم شوند. او یک مربی ساده است که تنها روی کارش تمرکز کرده. کالدرون برخلاف برانکو در رختکن تیم هیچ پسری ندارد و روابطش با بازیکنان را براساس رابطه کاری و مربی - بازیکن تنظیم کرده. او اهل ارتباط‌گیری و روابط فراتر از متن با رسانه‌ها نیست و وعده‌های ناهار برای خبرنگاران برگزار نمی‌کند و تنها یک ارتباط کاری توأم با احترام با رسانه‌ها دارد. سرمربی آرژانتینی به هواداران به عنوان یار دوازدهم می‌نگرد اما برای به دست آوردن دل آنها شعار نمی‌دهد و با لیدرها ارتباط نمی‌گیرد تا سکوها را کنترل کند. او برای خودش در تیم حلقه فامیلی تشکیل نداده و برای فرزند یا برادرش کارآفرینی نکرده پس نیاز نیست در مقابل مدیرعامل تیم کرنش کند و توصیه‌های او را بپذیرد و با صراحت لهجه از تصمیمات باشگاه انتقاد می‌کند. کالدرون اختیار تیم را به اطرافیان و نزدیکانش تفویض نمی‌کند و تمامیت‌خواه نیست که همه چیز را در خود و دستیارانش خلاصه کند و مربی ایرانی را نخواهد یا به هیچ انگارد در عوض برای کریم باقری به عنوان دستیار ایرانی‌اش احترام و جایگاه خاصی قائل است و حتی برای دفاع از حق مربی دروازه‌بان‌های ایرانی‌اش حرف می‌زند. کالدرون تنها و تنها یک مربی است و در پرسپولیس در چارچوب و حیطه خود فعالیت می‌کند و ایرانیزه نشده. همین رفتار اصولگرایانه‌اش باعث شده که محبوب نباشد، کسی او را تشویق نکند، سکوها برایش ایسلندی نزنند و رسانه‌ها او را تمجید و ستایش نکنند اما در نهایت او با همین رویکرد و همین اصول توانسته با پرسپولیس به موفقیت برسد. مردی که علی رغم موفقیت هنوز هم محبوب نیست اما به نقطه‌ای رسیده که همه او را بپذیرند و به او ایمان بیاورند. کالدرون ثابت کرد که می‌توان مربی بود، ایرانیزه نشد و البته به موفقیت رسید و در نهایت همه را وادار کرد که بدانند او رئیس است!