سیدجلال حسینی شاید مهم‌ترین بازیکن پرسپولیس پیش از ورود گابریل کالدرون بود. کاپیتان کهنه‌کار که نقشی پررنگ در موفقیت فوق‌العاده فصل گذشته داشت. صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا قطعاً بدون گل‌ها و راهبری سوپرمن غیرممکن بود. ضمن اینکه سیدجلال ستون اصلی دبل قهرمانی در لیگ و جام حذفی به شمار می‌رفت. تصور پرسپولیس بدون حسینی یک تجسم وحشتناک بود اما کالدرون همانند یک مربی حرفه‌ای با این مسأله برخورد کرد. او با توجه به سن بالای کاپیتان و پست پرفشاری که در آن بازی می‌کند، تصمیم گرفت به حسینی به شکل چرخشی بازی دهد و از همین رو بیشتر از آنکه حسینی را در ترکیب اصلی ببینیم، او فصل را روی نیمکت ذخیره‌ها سپری کرده. تصمیمی منطقی و شجاعانه که با توجه به تأثیر سیدجلال در تیم و البته محبوبیتش می‌توانست عواقب خطرناکی داشته باشد. در روزهای ابتدای فصل بیرون ماندن سیدجلال به بهانه‌های همیشگی نظیر مصدومیت ربط داده می‌شد اما کالدرون شفاف و به صراحت اعلام کرد که این نیمکت نشینی تصمیم او است و با توجه به فشار بازی‌ها و شرایط سیدجلال این تصمیم را گرفته. او البته بارها و بارها با احترام از جایگاه رفیع کاپیتانش صحبت کرد و او را یک بازیکن بزرگ دانست تا همه بدانند که تصمیم او هیچ دلیل دیگری به جز انگاره‌های فنی ندارد.
تصمیم کالدرون اما یک پیامد دیگر هم داشت؛ شکوفایی و جا افتادن محمدحسین کنعانی‌زادگان در ترکیب تیم. بازیکنی که به دلیل حواشی چند سال گذشته از چشم هواداران افتاده بود و به نظر یک خرید اشتباه و سوخته می‌آمد اما با اعتماد کالدرون توانست چهره مخدوش خود را بازسازی کرده و با بازیابی اعتماد به نفس بدل به یک مدافع قابل اعتماد شود. مدافعی که بعد از سیدجلال می‌تواند تا چند سال یک مهره مطمئن و یک ستون باشد.