ایراندوست: او جزو بازیکنان کاریزماتیک فوتبال بود
ساعت 10 شب، یک تماس تلفنی کافی بود تا فوتبال زنان ایران برای همیشه چیزی را از دست بدهد که دیگر جبران نشود. دو سال از روزی که جاده بم ملیکا محمدی را از ما گرفت میگذرد؛ دختری کاریزماتیک، فروتن و بیحاشیه که به گفته مریم ایراندوست، سرمربی سابق تیم ملی، استعداد ناب فوتبال ایران بود. بازیکنی که به گفته این مربی باسابقه نه فقط با توان فنیاش، بلکه با اخلاق، نظم و مهربانیاش در دل همه جا گرفت و رفتنش، خلأیی ایجاد کرد که هنوز هم در تیم ملی پر نشده است.
در دومین سالگرد فقدان ملیکا، ایراندوست از شوک آن تماس، آخرین خندهای که هنوز از یادش نرفته و آرزوهایی میگوید که نیمهتمام ماندند.
او مهمترین خصوصیت ملیکا محمدی را فروتنیاش میداند: «ملیکا واقعاً یک استعداد ناب بود. او جزو معدود بازیکنان کاریزماتیک فوتبال ایران بود.
با وجود دانش و توانمندیهایش بسیار فروتن بود و همین خصلتش باعث میشد همه خیلی زود شیفته او شوند.
در زمینه فنی هم بازیکن تاکتیکپذیر، منضبط و منظمی بود و البته پرتلاش.
شاید باورتان نشود اما او هیچ اخلاق بدی نداشت که بخواهد کسی را ناراحت کند. فکر میکنم با همه مهربانیها و خوبیهایش مثل فرشتهها رفت و در ذهن همه ما جاودانه شد.»
ایراندوست از لحظه تلخ شنیدن خبر حادثه ناگوار ملیکا محمدی میگوید: «من سیرجان بودم که ساعت ۱۰ تلفنم زنگ خورد. وقتی تلفن را دیدم متوجه شدم کلی پیام و تماس دارم. یکی از آنها را باز کردم و شوکه شدم. فکر میکردم شوخی است. با بچهها تماس گرفتم و صدای گریه آنها را که شنیدم دیگر نفهمیدم چه شد. فقط داد میزدم، همه چیز غیرقابل باور بود و هرچه بیشتر میگذشت اضطرابم بیشتر میشد؛ آن هم بهخاطر مادرش.»
او حالا هیچ گاه آخرین خنده ملیکا را از یاد نمیبرد: « حدود 3هفته قبل از این اتفاق تیم من در بم بازی داشت. او در هتل به دیدنم آمد. روی تخت کنارم نشست، کلی حرف در مورد فوتبال و آینده زدیم. چهره خندانش هرگز از جلوی چشمانم نمیرود.
ملیکا یک انسان فوقالعاده بود که از حضورش محروم شدیم.»
ایراندوست از آرزوهای محمدی که هیچ گاه به آنها نرسید، میگوید: «ملیکا دو آرزو داشت که مدام به زبان میآورد. یکی حضور در جام جهانی و دیگری بازی در ورزشگاه آزادی.»