دو سال از غروب محمدی گذشت
جای خالی او همچنان احساس میشود
فائزه زمانی
روزنامهنگار
دو سال از آن شب تلخ سوم دی ۱۴۰۲ میگذرد؛ شبی که جادههای ورودی بم، شاهد خاموش شدن نوری درخشان در آسمان فوتبال زنان ایران بود. ملیکا محمدی، دختر ۲۳ ساله شیرازی با تابعیت ایرانی-امریکایی که با لبخند همیشگی و اراده آهنینش، مرزها را درنوردیده بود، در یک سانحه رانندگی دلخراش جان باخت. در سوم دی ۱۴۰۴، جامعه فوتبال ایران همچنان در سوگ اوست؛ سوگی که نه با گذشت زمان کمرنگ شده، نه فراموش.
ملیکا در ۸ فروردین ۱۳۷۹ در شیراز چشم به جهان گشود. نوجوانیاش را در امریکا گذراند، در مدرسه والت ویتمن بتسدا و سپس دانشگاه اموری، جایی که استعدادش در پست مدافع راست و میانی شکوفا شد اما عشق به وطن، او را به ایران کشاند. به خاتون بم پیوست، تیمی که با آن قهرمانیهای لیگ کوثر را تجربه کرد و به تیم ملی راه یافت. ۵ بازی در رده سنی زیر ۱۹ سال و ۵ بازی در بزرگسالان، از جمله مقدماتی جام ملتهای آسیا ۲۰۲۲؛ اینها اعداد سادهای نیستند.
مادرش در مراسم یادبود شیراز گفته بود: «ملیکا به ایران آمد تا به دختران این سرزمین نشان دهد که میتوانند رؤیاهایشان را زندگی کنند.» او نه تنها بازیکن بود، بلکه فعال حقوق زنان و الهامبخش نسل جوان هم بود. همتیمیهای امریکاییاش در دانشگاه اموری، او را «نیروی قدرتمند توانمندسازی نسل جوان» توصیف کردند. در ایران، با تعهد و مهارتش، الگویی شد برای هزاران دختری که توپ را دنبال میکنند و به آیندهای روشنتر باور دارند.
خبر درگذشتش، شوکی عمیق به فوتبال آسیا وارد کرد. رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا تسلیت گفت، فیفا ابراز همدردی کرد و جامعه فوتبال ایران، از بازیکنان تا هواداران، در غم فرو رفتند. مراسم تشییع در ورزشگاه فجر بم، حافظیه شیراز و حتی آزادی تهران، صحنههایی از اشک و وداع بود؛ وداعی که پیکرش را راهی امریکا کرد، جایی که بخشی از قلبش بود.
دو سال گذشته، اما جای خالی ملیکا همچنان احساس میشود، در قلب تیم ملی زنان. دخترانی که امروز پیراهن ملی را بر تن میکنند، میدانند که راهشان با خون دل ملیکا هموارتر شده. او رفت، اما میراثش ماند: استقامت، لبخند در برابر سختیها و عشق بیپایان به فوتبال.