طلایی که با تمارض سوخت
بگو بلند نشود!
دومین روز مسابقات جهانی تکواندو به میزبانی ووشی با آبروریزی بزرگ برای تکواندوی ایران همراه بود. اتفاقی که فراتر از شکست در شیاپچانگ بود و باعث شد تا تکواندوی ایران علاوه بر مسائل فنی اخلاق را هم ببازد. جایی که رفتار رئیس فدراسیون تکواندو، با شائبه تمارض و فریب داوران حاشیهای عجیب را درجریان مسابقات جهانی برای تیم ملی به وجود آورده است. در دومین روز مسابقات مهدی حاجموسایی در وزن منفی ۶۳ کیلوگرم، با عملکردی درخشان تا فینال مسابقات پیش رفت. او با شکست پیاپی رقبایی از انگلستان، آلبانی، ترکیه، نروژ و کرهجنوبی و راهیابی به دیدار نهایی امید را به اردوی ایران برگرداند. در فینال هم تا دقایقی از حریف خود پیش بود؛ اما همهچیز در چند ثانیه تغییر کرد. تکواندوکار ترک در یکی از تبادلات، مشتی به ناحیه سفید یا همان بخش خنثی هوگو وارد کرد؛ ضربهای که چندان سنگین نبود، اما باعث شد حاجموسایی نقش بر زمین شود. در حالی که تماشاگران و حتی داوران انتظار داشتند او به سرعت به بازی برگردد، ملیپوش ایران از روی زمین بلند نشد. در ادامه پزشک مسابقات با بررسی وضعیت او اعلام کرد که مصدومیت جدی وجود ندارد و حاجموسایی قادر به ادامه است، اما خودش تمایلی نشان نداده است. همین تصمیم، در نهایت باعث شد داوران ضربه را خطا ندانند و مدال طلا به تکواندوکار ترکیهای برسد. اما جنجال اصلی زمانی آغاز شد که ویدیوهایی از کنار شیاپچانگ منتشر شد؛ در این تصاویر هادی ساعی رئیس فدراسیون تکواندو و مسعود حجیزواره مربی تیم ملی، از جایگاه تماشاگران خطاب به مجید افلاکی، سرمربی تیم ملی فریاد میزنند تا به حاجموسایی بگوید از روی زمین بلند نشود. در ادامه هم صدای افلاکی شنیده میشود که به پزشک تیم دستور میدهد به ملیپوش کشورمان بگوید روی زمین بماند. این دستور آشکار، که در پخش زنده هم قابل تشخیص بود، عملاً نشان داد مسئولان فدراسیون قصد داشتند با تمارض، داوران را به اعلام خطای حریف مجاب کنند تا طلا به راحتی آب خوردن به حاجموسایی برسد اما این تصمیم نهتنها نتیجه نداد، بلکه حیثیت تکواندوی ایران را هم خدشهدار کرد. رفتار غیرحرفهای و دور از اخلاق مسئولان و کادرفنی تیم ملی تکواندو، موجی از انتقادات به وجود آورده است. بسیاری این اقدام را نشانهای از بحران اخلاقی و مدیریتی در فدراسیون میدانند؛ بحرانی که سایه آن مدتی است بر سر یکی از پرافتخارترین رشتههای ورزشی ایران سنگینی میکند. البته که درباره مشت حریف نظرات متناقضی وجود دارد؛ عدهای آن را خطا دانسته و عدهای ضربه عادی میدانند اما هرچه که هست این سیاست رفتاری و تمارض به عدم توانایی برای ادامه مبارزه نه تنها ورزشی و اخلاقی نیست بلکه شأن تکواندوی ایران را هم زیر سؤال میبرد. شاید بهتر بود هادی ساعی و مجید افلاکی با کمی تفکر متوجه میشدند که امکان شنیده شدن یا لبخوانی صحبتهای آنها در پخش زنده وجود دارد و حداقل برای آبروی خود هم که شده دست به چنین رفتاری نمیزدند. این مدل رفتار شاید برای تیمهای نوپا و دور از افتخار رفتاری عادی باشد اما برای تکواندوی ایران که در شیاپچانگ المپیک پاریس شاهکار قرن را رقم زده و پتانسیل خود را نشان داده، فاجعه است و فقط شرایط را از چیزی که هست بدتر میکند.