هیچکس جلودار حبیبی نبود
علی اکبر حیدری
پیشکسوت کشتی
مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان در سال ۱۹۵۹ به میزبانی تهران برگزار شد. در آن زمان، امامعلی حبیبی دیگر برای خود نامی دستوپا کرده بود. او با طلای المپیک ۱۹۵۶ ملبورن به دنیای کشتی معرفی شد و در سال ۱۹۵۸ نیز مدال طلای بازیهای آسیایی را به دست آورده بود. دیگر همه او را میشناختند.
در رقابتهای جهانی تهران، تیم ایران ترکیب عجیبی داشت. مسابقات در هشت وزن برگزار شد و چهرههایی همچون محمدعلی خجستهپور، حسین زندی، نبی سروری، یعقوبعلی شورورزی، امامعلی حبیبی و غلامرضا تختی در ترکیب تیم ملی حاضر بودند. حبیبی در وزن ۷۳ کیلوگرم برای نخستینبار به مسابقات جهانی میرفت؛ وزنی که یک سال قبل محمدعلی فردین در آن خوش درخشیده بود.
هرچند میزبان بودیم، اما تنها دو مدال طلا نصیب ایران شد: یکی از حبیبی و دیگری از تختی. همین دو مدال اما آنچنان به دل علاقهمندان کشتی نشست که گویی همه چیز را بردهایم.
حبیبی در این مسابقات کاری کرد که فدراسیون جهانی وقت را شگفتزده ساخت. او دو قهرمان بزرگ جهان را در کمتر از دو دقیقه ضربه فنی کرد و عملاً زمان کشتی را به چالش کشید. ابتدا واختانگ بالاوادزه از شوروی را در کمتر از دو دقیقه مغلوب کرد؛ ضربهای چنان سنگین که حریف روس با مشقت و رنج از تشک بیرون رفت. در این مبارزه، بیآنکه حبیبی قصدی داشته باشد، اجرای درست فن باعث شکستگی دندههای بالاوادزه شد.
در ادامه نیز اسماعیل اوغان ترک را با فن «برات کلندون» در یک دقیقه و ۱۵ ثانیه از پای درآورد و او را به سرنوشت بالاوادزه دچار کرد. این دو کشتی حیرتانگیز باعث شد فدراسیون جهانی کشتی به فکر کوتاهکردن زمان مبارزه بیفتد و قوانین را تغییر دهد.
دوران قهرمانی حبیبی کوتاه بود، اما در همان مدت کوتاه، هیچکس از گزند او در امان نماند. او رحم نمیکرد و هیچ نام و نشانی نمیتوانست جلودارش شود. همین هم بود که وقتی درباره کشتیهای امروز از او میپرسیدند، میگفت: «کشتی امروز بازی است.» چرا که خودش وقتی روی تشک میآمد، لحظهای درنگ نمیکرد. دستانش چنان برقآسا کار میکرد که هیچ حریفی توان ایستادگی در برابرش را نداشت.