از کاروان پر و پیمان تا ترکیب دو نفره
کشتی به گل نشسته قایقرانی
فریناز زمانی
روزنامهنگار
قایقرانی ایران در حالی راهی مسابقات قهرمانی جهان در ایتالیا شده است که تنها دو قایقران نماینده کشورمان خواهند بود؛ ترکیبی بیسابقه در تاریخ حضور ایران در چنین رویداد مهمی. این عدد کم، در ظاهر شاید صرفاً یک خبر ساده به نظر برسد، اما در واقع نشانهای هشداردهنده از وضعیت رو به افول این رشته است؛ رشتهای که روزگاری با تیمهای پرشمار در میادین جهانی و آسیایی حاضر میشد و حتی در مقاطعی جزو امیدهای مدال ایران محسوب میشد.
در این میان، محمد نبی رضایی، ملیپوش کانو، نیز به دلیل عدم آمادگی از حضور در مسابقات انصراف داد؛ موضوعی که خود جای بررسی دارد. در حالی که کشورهای رقیب با ترکیبهای پرشمار و برنامهریزی منسجم وارد میشوند، تیم ملی ایران عملاً با حداقل توان انسانی ممکن راهی مسابقات شده است؛ چیزی که آسیبپذیری قایقرانی ایران را بیش از پیش آشکار میکند.
اما پرسش اصلی این است: چرا رشتهای که روزگاری با تیمهای کامل در میادین جهانی حاضر میشد، امروز تنها دو نماینده دارد؟ در سالهای اخیر بسیاری از ملیپوشان به دلایل مختلف از جمله بستر نامطلوب، بیانگیزگی و امکانات ناکافی، از حضور در تیم ملی خودداری کردند. از سوی دیگر، سیاستهای غیرشفاف و ناهماهنگ فدراسیون، باعث شده قایقرانان احساس بیتوجهی کنند و بسیاری از آنها به حاشیه رانده شوند. نبود برنامهریزی مدون و بلندمدت نیز باعث شده قایقرانی ایران مسیر مشخصی برای پرورش استعدادها نداشته باشد؛ اردوهای پراکنده، نبود سرمربی ثابت و تصمیمات مقطعی، آینده این رشته را مبهم کرده است. هنوز مشخص نیست مسئولان فدراسیون چه زمانی به این هشدارها گوش فرا خواهند داد.
مسابقات ایتالیا، فارغ از نتایج، محک واقعی تیم ملی ایران خواهد بود. این رقابتها نشان خواهد داد خروجی اردوهای پراکنده و بدون ساختار چه کیفیتی دارد، نبود مربی ثابت و کادر فنی قدرتمند چه تأثیری بر عملکرد ملیپوشان گذاشته و فاصله ایران با سطح جهانی در چه حد است. این همان نقطهای است که مشخص خواهد کرد آیا قایقرانی ایران هنوز شانس بازگشت به روزهای اوج را دارد یا در مسیر سقوطی آرام اما قطعی قرار گرفته است.
از سوی دیگر، موضوع جذب مربی خارجی نیز اهمیت ویژهای دارد. علیرضا سهرابیان، رئیس فدراسیون قایقرانی، بارها وعده داده که با یک مربی خارجی مذاکره خواهد کرد و این بار نیز اعلام کرده در حاشیه مسابقات جهانی ایتالیا پیگیری خواهد شد. اما پرسش جامعه و خانواده قایقرانی این است که آیا این وعده، مانند دفعات قبل، صرفاً در حد حرف باقی خواهد ماند یا بالاخره عملی خواهد شد؟
اگر شرایط به همین شکل ادامه پیدا کند، قایقرانی ایران نهتنها در سطح جهانی، بلکه حتی در سطح آسیایی نیز به سرعت جایگاه خود را از دست خواهد داد. حضور تنها دو قایقران در مسابقات قهرمانی جهان هشداری جدی است، که نشان میدهد آینده این رشته المپیکی در معرض خطر جدی است.