شیب نزولی بیرانوند و حسینی
تیم ملی شماره یک ندارد
عملکرد دروازه‌بان‌های ملی‌پوش در بازی‌های اخیر خود در سطح باشگاهی بسیار ضعیف بوده و این موضوع نگرانی‌هایی را برای آینده پست شماره یک تیم ملی ایران نیز به وجود آورده است.
پرواضح است که تیم ملی فوتبال ایران به عنوان یکی از ۸ تیم آسیا به مرحله بعد صعود خواهد کرد و هر اندازه هم دروازه‌بان‌های تیم ملی در دو بازی آینده مقابل امارات و ازبکستان عملکرد نامطلوبی داشته باشند، صعود به جام جهانی قطعی خواهد بود، اما نگرانی آنجا گسترش می‌یابد که می‌بینیم تیم ملی در جام جهانی باید با یکی از این دو دروازه‌بان در مقابل دیگر تیم‌ها قرار بگیرد و روشن نیست با این سطح از ناآمادگی و تزلزل که در ماه‌های اخیر در عملکرد هر دو دروازه‌بان مشاهده شده، چه سرنوشتی در انتظار تیم ملی ایران باشد.
در حال حاضر به جز بیرانوند و حسینی نیز دروازه‌بان‌های مطمئن‌تری در فوتبال ایران وجود ندارد و هیچ یک از شماره یک‌های فوتبال ایران موفق نشدند جایگاه بیرانوند و حسینی را که در سال‌های اخیر دائماً به تیم ملی دعوت شده و در قفس توری قرار گرفته‌اند، به مخاطره بیندازند و تنها امید این است که در زمان باقی مانده تا شروع جام جهانی ناگهان شگفتی در فوتبال ایران رخ داده و یک مدعی جدی برای این دو دروازه‌بان بی‌انگیزه پیدا شود و یا اینکه یکی از این دو دوباره اوج گرفته تا شاید خیال مربیان تیم ملی از این پست در جام جهانی آتی آسوده شود. در تأیید وضعیت اسفبار و نگرانکننده دو دروازه‌بان مدعی پوشیدن پیراهن شماره یک تیم ملی کافی است به عملکرد آنها در بازی‌های اخیر مقابل التعاون و النصر بنگریم؛ جایی که هم بیرانوند به عنوان دروازه‌بان مدعی‌تر برای تصاحب پیراهن شماره یک تیم ملی و هم سید حسین حسینی که در همه این سال‌ها غالباً نامش به عنوان نفر دوم این پست مطرح بوده، نمایش بسیار نگران‌کننده‌ای مقابل نماینده‌های فوتبال عربستان از خود به جا گذاشتند. حسینی در بازی با النصر عربستان در واقع عامل اصلی شکست تیمش بود و شاید اگر آن اشتباه مرگبار را در صحنه رقم خوردن گل اول مرتکب نمی‌شد، روحیه تیمش این گونه تضعیف نمی‌شد و استقلال قافیه را به حریف نمی‌باخت. پرواضح است که بسیاری از کارشناسان فوتبال ایران انتظار برد را از استقلال نداشتند، اما دست کم انتظاری که می‌رفت این بود که آبی‌ها با نمایشی جسورانه لااقل باختی آبرومندانه را رقم بزنند که اشتباهات پی در پی بازیکنان که سید حسین حسینی یکی از سرآمدانش بود، کمر استقلال را در آن بازی شکست تا این تیم نیز به مانند پرسپولیس از مهم‌ترین بازی‌های باشگاهی در قاره کهن حذف شود. علیرضا بیرانوند نیز که در سال‌های گذشته همواره در نقل وانتقالات سروصدای بسیار به پا کرده در سراشیبی سقوط قرار دارد و اگر نگاهی به عملکرد او در بازی‌های مهم داخلی و خارجی بیندازیم، به این باور می‌رسیم که او نیز دیگر آن بیرانوند رسوخ‌ناپذیر و سدی سدید مقابل مهاجمان حریف نیست. بیرو در جریان بازی با التعاون عربستان مرتکب اشتباهات بزرگی شد و در حالی که امید می‌رفت در ضربات پنالتی عصای دست تیمش باشد، اما در کمال ناباوری حتی یک بار هم موفق نشد مسیر پنالتی‌های حریف را درست تشخیص بدهد و با نمایش ضعیف خود در پنالتی‌ها عامل حذف تراکتور در لیگ آسیا لقب گرفت.
آنچه مسلم است ادامه این روند بیشتر به ضرر تیم ملی فوتبال ایران خواهد شد که در جام جهانی آتی نیاز به یک دروازه‌بان هوشیار و آماده دارد و اگر در این پست تیم ملی دروازه‌بان مطمئن نداشته باشد، شانسی در جام جهانی نخواهد داشت و چه بسا رؤیای صعود به مرحله بعد حتی در جامی که قرار است برای اولین بار با ۴۸ تیم برگزار شود نیز بر باد رود.
هیچ رقیبی هم نیست
اما از همه اسفبارتر اینکه هیچ رقیبی هم برای این دو دروازه‌بان افول کرده فوتبال ایران وجود ندارد. نه پیام نیازمند و نه محمدرضا اخباری که نام‌شان گاهی مطرح می‌شود نه هیچ دروازه‌بان جوان دیگری قابلیت گرفتن جای این دو دروازه‌بان را ندارند و فوتبال ایران فعلاً باید با همین سرمایه‌ها به جلو حرکت کند تا شاید در آینده یک مدعی جدی برای رسوخ به مهم‌ترین پست تیم ملی پیدا شود. زمانی فوتبال ایران مملو از دروازه‌بان‌های مدعی برای بازی در ترکیب اصلی تیم ملی بود اما اکنون کفگیر به ته دیگ خورده و دروازه‌بان درجه یکی وجود ندارد.