با زارع قرار گذاشتیم در لس‌آنجلس طلا بگیریم
یوسفی: خیلی زود رکورد دنیا را می‌شکنم
محسن وظیفه
روزنامه‌نگار
مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان بحرین برای ایران خوب پیش نرفت تا اینکه علیرضا یوسفی در دسته فوق سنگین روی تخته رفت. مدال طلای او در دو ضرب بار ناکامی را از روی دوش وزنه‌برداری برداشت و مهم‌تر از همه نوید ظهور یک پدیده را داد. علیرضا یوسفی در این مسابقات هم با وزنه‌ای که بلند کرد و هم فیلمی که از او منتشر شد، به یک چهره رسانه‌ای در ایران تبدیل شد. یوسفی هنگامی که می‌خواست وزنه را بلند کند با فریاد «یا بابای من» و «یا پدر من» فضای مجازی را قبضه کرد. حالا این قهرمان دوست داشتنی وعده رسیدن به رکورد دنیا و البته طلای المپیک لس‌آنجلس را می‌دهد.
قبل از جهانی وعده دادی بودی که در این مسابقات، علاقه‌مندان به وزنه‌برداری خبرهای خوبی را می‌شنوند اما کمتر کسی فکر می‌کرد بتوانی به وزنه 262 کیلوگرم حمله کنی.
خیلی زحمت کشیده بودم و با رکوردهایی که در اردو زده بودم می‌دانستم و با اطمینان روی تخته رفتم و خدا را شکر شرمنده علاقه‌مندان به وزنه‌برداری و مردم خوب ایران نشدم. این مدت که در اردوی تیم ملی بودم مربیان و خانواده‌ام خیلی برای من زحمت کشیده بودند و از این بابت خیلی خوشحالم که توانستم به این مدال ارزشمند برسم.
درباره سطح مسابقات با توجه به غیبت تالاخادزه حرف‌های زیادی زده می‌شود.
خب رقیبم فقط تالاخادزه نبود و بقیه وزنه‌برداران مدعی هم حضور داشتند. قبلاً هم گفته بودم که غیبت تالاخادزه خبر خوبی نیست. حتی اگر تالاخادزه هم می‌آمد، کارش با شرایطی که داشتم، سخت می‌شد. حتی می‌توانستم رکوردم را بالاتر هم ببرم. کار را با 262 کیلوگرم جمع کردم. هم من و هم علی داودی وزنه‌های خوبی زدیم. فعلاً از خودم راضی هستم، اما به این حد راضی نمی‌شوم. ان‌شاءالله برای ایجاد شرایط بهتر و وزنه‌های بیشتر تلاش می‌کنم.
این یعنی به همین زودی‌ها باید منتظر رکوردشکنی تو باشیم.
تا خدا چه بخواهد اما با برنامه‌ای که دارم، خیلی زود سراغ رکوردشکنی می‌روم. تالاخادزه یک‌بار سال 2021 وزنه 267 کیلوگرمی را زده بود و کسی بعد از آن حتی به 260 هم نرسید اما من اینجا 262 کیلوگرم را زدم.
وزنه را خیلی سریع بالا بردی. با اینکه وزنه سنگینی بود اما خیلی سریع قیچی را انجام دادی؛ درباره این موضوع هم صحبت می‌کنی؟
فشار زیادی را تحمل کردم. وزنه 258 کیلوگرمی را که در تلاش دوم زدم، دیگر ننشستم و در سالن قدم زدم. کمربند را باز کردم و دوباره بستم و برای 262 کیلوگرمی روی تخته رفتم. اینقدر زیر فشار بودم و بدنم خسته بود که از استرس زیاد ترسیده بودم.
وقتی روی تخته آمدی قبل از وزنه زدن فریادهایی را زدی که خیلی در فضای مجازی چرخید. چطور شد که یهو فریاد زدی یا بابای من؟
از شرایطی که پیش آمده بود، ترسیدم. حرف‌هایی هم که زدم، پناه بردن بود. به پدرم پناه بردم البته خودم که چیز خاصی الان یادم نمی‌آید اما فقط خواستم از پدرم کمک بگیرم. بعد از مسابقه هم کلی گریه کردم. البته اشک شوق بود، اینقدر سختی کشیده بودم که ناگهان بیرون زد و با گریه خودم را راحت کردم.
وزنه‌برداری ایران معمولاً دو تا خوب در سنگین وزن داشته؛ فکر می‌کنی تو همراه علی داودی بتوانید تا چند سال در سنگین وزن بدرخشید؟
من و علی خیلی با هم رفیقیم. مثل دو تا داداش و من فکر می‌کنم او در رشد من هم خیلی نقش داشت. امیدوارم بتوانیم در آینده هم با هم روی تخته برویم و مدال‌های ارزشمندی را کسب کنیم.
یک ضرب را خیلی کم زدی. نگران مصدومیت بودی یا مشکل دیگری بود؟
مصدومیت که داشتم اما واقعاً می‌توانستم به راحتی تا 200 کیلوگرم را هم بالای سر ببرم. حرکت دوم ناموفق بود و نشد که ریسک کنم ولی برای افزایش رکورد مجموع باید رکورد یک ضرب را افزایش بدهم.
چهارشنبه قرار بود با هم صحبت کنیم اما گفتی میهمان ویژه داری.
بله امیرحسین زارع همراه تعدادی از دوستانم لطف کردند و به خانه ما آمدند.
یک عکسی را گنو پتریاشویلی و لاشا تالاخادزه بعد از المپیک پاریس با هم گرفتند. هر دو طلای سنگین وزن کشتی و وزنه‌برداری را گرفته بودند. امیدوارم ببینیم تو هم همراه امیرحسین چنین عکسی را در المپیک لس‌آنجلس بگیری؟
اتفاقاً وقتی امیرحسین خانه ما بود درباره همین موضوع صحبت کردیم. با هم قرار گذاشتیم که برای رسیدن به این دو طلا تمام تلاشمان را بکنیم.