ناکامی ربیعی و دوستان در فولادشهر
وقتی مس، طلا نمی‌شود
وصال روحانـی
خبر‌نگار
ذوب‌آهن پس از گذشت سه هفته از لیگ برتر، فقط سه امتیاز اندوخته که حاصل سه تساوی پیاپی بوده است. این تیم اگرچه هیچ شکستی نداشته و بیشتر از دو گل نخورده اما اکتفا به سه امتیاز از 9 پوئن ممکن و زدن فقط دو گل طی 270 دقیقه و تنزل تا رده دوازدهم جدول، قطعاً رتبه‌ای نیست که سران ذوبی‌ها و محمد ربیعی سرمربی این تیم امید آن را داشتند. البته دفاعیه‌هایی بر عملکرد ربیعی وجود دارد. یکی این است که فاصله امتیازی ذوب‌آهن با تیم‌های چهارم و پنجم جدول (گل‌گهر و پرسپولیس) از سه و دو امتیاز فراتر نمی‌رود و جدول چنان فشرده است که با کسب یک برد و ثبت حتی یک شکست برای رقبا، ذوبی‌ها می‌توانند به یکباره چهار-پنج پله صعود کنند. از آنجا که لیگ هنوز به درستی شکل نگرفته و 27 هفته از این دیدارها باقی مانده، این امیدواری هم وجود دارد که تیم اصفهانی بعد از بازگشایی لیگ به آرامی روی دور بیفتد و به سطحی برسد که فصل پیش داشت و موجب رسیدن این تیم به رتبه هفتم جدول شد. به دیگر سخن، نه باید به واسطه جایگاه فعلی سفید و سبزهای اصفهانی به کلی از آنها قطع امید کرد و نه کار را آنقدر سطحی و آسان شمرد که هیچ‌گونه دغدغه‌ای در مورد آینده ذوبی‌ها در دل احساس نکرد.
برآورد سخت رفته‌ها و آمده‌ها
آنچه شکی در مورد آن وجود ندارد، این است که در ایام پیش‌فصل ذوب‌آهن امثال پدرام قاضی‌پور، داوود نوشی‌صوفیانی، رامتین سلیمان‌زاده، مهدی ممی‌زاده و مرتضی تبریزی مهاجم سابقش که 7-8 سال پیش در اصفهان چهره شد را جذب خویش کرد و در ازای آن نظایر سعید کریمی، محمدجواد محمدی و محمدحسین اسلامی را از دست داد. به درستی نمی‌توان تشخیص داد که این تیم از بابت این آمد و رفت‌ها بیشتر متزلزل شده یا قدرتمند اما سطح متوسط بازی تیم و نمایش‌های محتاطانه ذوب‌آهن حاکی از آن است که این تیم هنوز نقش و نگار و روش بازی درست و دقیق و مورد نظرش را نیافته و دوره انتقالی‌اش را طی می‌کند؛ دوره‌ای که با تعطیل شدن موقتی لیگ بعد از 3 هفته نخست استمرار یافته و کار ربیعی را برای رسیدن به استانداردهای مورد نظرش در فولادشهر پس از بازگشایی لیگ سخت‌تر خواهد کرد.
شبیه به پیروزی
این دومین فصلی است که ربیعی در جمع ذوبی‌ها سپری می‌کند. او در فصل گذشته هم فراز و فرودهایی در کارش داشت ولی در هفته‌های پایانی فصل به نتایج خوبی رسید که فرجام بالنسبه خوشی را برای تیم او موجب شد. ربیعی و شاگردانش در شروع فصل گذشته هم امیدوارانه ظاهر شدند ولی در اواسط فصل چند بار تغییر رویه دادند و تنزل کردند و از گوشه‌ای به گوشه دیگر غلتیدند بدون اینکه بتوانند به استمراری برسند که لازمه کار هر تیم موفقی در لیگ است. هنر مهم ربیعی که ذوب‌آهن امیدوار است در ادامه فصل جاری هم از آن برخوردار شود، توانایی او در استفاده حداکثری از توان بازیکنانی است که اغلب‌شان کیفیت فنی بالایی ندارند اما با تلاش و همت و دوندگی دائمی بر کمبودهای فنی خود سایه می‌اندازند.
خصلت تیم‌های متوسط و معمولی همین است؛ دوندگی پایان‌ناپذیر و حرکت دائمی در تمامی سطوح زمین برای کم اثر کردن مهارت‌های فنی بیشتر رقبا و نهایت استفاده از فرصت‌های ناب و غافلگیر کردن رقبا در تک موقعیت‌های موجود به قصد گلزنی و کسب امتیاز و نباختن و حتی رسیدن به پیروزی در بعضی دیدارها. این سیستم در شماری از هفته‌ها در تیم‌هایی از این دست جواب می‌دهد اما ربیعی و نظایر او نمی‌توانند هر هفته از مس، طلا بسازند و لازمه طلا داشتن، خرج کردن هر چه بیشتر و جذب بازیکنانی است که کیفیت بالایی داشته باشند. ذوب البته از این دست بازیکنان به کلی بی‌بهره نیست اما باید این واقعیت را پذیرفت که در عصر نجومی خرج کردن امثال سپاهان، تراکتور و استقلال و انباشت ستاره‌ها در این تیم‌ها، شکل‌گیری تدریجی و مجدد ذوب‌آهن و روش احترام‌برانگیز بازی‌اش و حتی کسب فقط سه امتیاز از سه مسابقه به جای اینکه ناکامی باشد، بیشتر شبیه به یک پیروزی است.