نکونام، مردی که می‌خواهد شماره یک باشد
یک مربی تمامیت‌خواه
آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار
جواد نکونام مرد شماره یک استقلال در فصل جاری است. مردی که در بیرون و درون زمین کوشیده شماره یک باشد و این ویژگی را از دوران بازیگری اش به یادگار دارد. نکو در روزهایی که هنوز کفش‌ها را نیاویخته بود، بر سر بازوبند کاپیتانی و اینکه اولین نفر وارد زمین شود، هیاهوها و حواشی بسیاری درست کرد و در زمین همیشه نقشی فراتر از یک کاپیتان داشت. مردی که تلاش می‌کرد با اتکا به شخصیت تمامیت‌خواه و اقتدارگرایش نقش سرمربی درون زمین را بازی کند و همه گوش به فرمان او باشند. نکونام حالا و بعد از آویختن کفش‌ها روی نیمکت سرمربیگری هم همین نقش را بازی می‌کند. مردی که دوست دارد ستاره اول تیمش باشد و لنز همه دوربین‌ها به جای درون زمین، به او خیره شود. این انگاره بدی نیست. اینکه همه چشم‌ها را به سمت خود معطوف کنی تا تیمت فارغ‌البال و بی‌اعتنا به توجهات بیرونی در آرامش کارش را به بهترین نحو ممکن انجام دهد. نکو اما در این مانیفست به اندازه‌ای افراط می‌کند که خود همین بدل به نقطه ضعف تیمش می‌شود و درست در جهت معکوس کار می‌کند. او می‌خواهد نفر اول و آخر تیمش باشد و برای هیچ احدی از بازیکن گرفته تا مدیرعامل هیچ نقشی قائل نیست و همین تمامیت‌خواهی بدل به یک نقطه ضعف می‌شود که تیمش را وارد حاشیه و بحران می‌کند. فرمولی که درست عکس خودش عمل می‌کند.