علیاری: دغدغه بچه‌ها به جای مدال اعزام است
هنوز پای ما به پیست چوبی نرسیده!
مهری رنجبر
روزنامه نگار
آیدین علیاری یکی از سه رکابزن ملی‌پوش برای قهرمانی پیست آسیاست. هر چند از بین او، علی لبیب و بهنام آرین دو نفر راهی می‌شوند. رکابزن پیست ایران اگرچه خودش را آماده می‌داند و حتی قول مدال به فدراسیون داده، اما ترجیح می‌دهد فعلاً حرفی از مدال نزند. به گفته او دوچرخه سواری ایران همچنان از نظر تجهیزات عقب‌ماندگی دارد.
وضعیت شما قبل از قهرمانی پیست آسیا چطور است؟
اولین مسابقه ما در سال 2024 قهرمانی پیست آسیاست و تمرکز همه بچه‌ها و کادر روی آن بود. من هم در تبریز زندگی می‌کنم، شهری که به خاطر سرما شرایط خوبی برای تمرین ندارد، اردوی شخصی در کیش داشتم. اردویی که تمرینات وزنه و دوچرخه‌سواری انجام دادم و با آمادگی خوبی از هفته آینده در اردوی تیم ملی حاضر می‌شوم.
تجهیزات مشکل همیشگی دوچرخه‌سواری است. هنوز هم با این معضل دست به گریبان هستی؟
دقیقاً، تجهیزات دوچرخه‌سواری حالا هم جدید نیست و آخرین دوچرخه‌های ما برای سال 2015 و2016 است. فکر می‌کنم اگر تیم دیگری نباشد، ما در مقایسه با رقبا، آخرین تیم از نظر تجهیزات هستیم. در حالی که تجهیزات به روز، حرف اول را می‌زند و تأثیر زیادی روی نتیجه مسابقات دارد، بویژه موادی مثل 4 کیلومتر انفرادی که رکوردی است. چرا که صدم ثانیه‌ها تعیین‌کننده است. مثل مسابقه قهرمانی آسیای دوره قبل که من با یک ثانیه، چهارم شدم. شاید با تجهیزات به‌روز من نتیجه بهتری می‌گرفتم. حالا دوچرخه سواران خوب اروپا در یک سطح هستند و در مسابقه تجهیزات رتبه آنها را مشخص می‌کند.
پس عقب‌ماندگی تجهیزاتی در دوچرخه‌سواری بیداد می‌کند.
دوچرخه سواری ما از نظر تجهیزات خیلی عقب است. فدراسیون آخرین دوچرخه را برای علی لبیب قبل از بازی‌های آسیایی هانگژو خرید. اگر برای ما هم دوچرخه پیست جدید بخرند با خیال راحت و آسوده فقط تمرین می‌کنیم و دیگر آن وقت ورزشکار برای مدال تعیین‌کننده می‌شود. اما حالا همه دغدغه بچه‌های ما تجهیزات و دوچرخه است.
قبلاً محمد گنج‌خانلو می‌گفت، دوچرخه‌ها را با قطعات
در انبار نو نوار می‌کنند.
دوچرخه سواران پیست، دوچرخه اختصاصی ندارند و بنابراین از دوچرخه‌های انبار فدراسیون استفاده می‌کنند. البته هرکسی بهتر باشد، دوچرخه بهتر را برمی‌دارد و از بهترین دوچرخه استفاده می‌کند یا بهترین قطعات را او به دوچرخه‌اش می‌زند. در صورتی که این مسأله اصلاً درست نیست. چرا که تجهیزات به اندازه کافی نداریم و ممکن است بچه‌ها زمین بخورند و به تجهیزات جدید نیاز داشته باشند. گاهی هم به ناچار از همدیگر قطعه قرض می‌گیریم.
پیش آمده در مسابقه‌ای تجهیزات از بقیه تیم‌ها قرض بگیری؟
هیچ وقت پیش نیامده که در مسابقات بخواهیم از تیم‌های دیگر دوچرخه قرض بگیریم. شک نکنید به خاطر رقابتی که داریم، ما هم دوچرخه بخواهیم، به ما نمی‌دهند. شاید در حد یک زنجیر یا یک قطعه باشد، اما در حد دوچرخه نه. البته معمولاً مسئولان و مکانیک تیم وقتی به مسابقه‌ای می‌رویم آنجا احتمالاً قطعاتی می‌خرند تا در مواقع لزوم استفاده کنند. چرا که به خاطر تحریم یکسری از قطعات وارد نمی‌شود و بنابراین در مسابقات از یکسری تیم‌ها خرید می‌کنیم.
چه پیش‌بینی برای قهرمانی آسیای پیست داری؟
من در این باره حرفی نمی‌زنم. به هر حال ما هنوز نمی‌دانیم چند دوچرخه‌سوار در قهرمانی آسیا شرکت می‌کنند و در چه سطحی هستند، یا شاید دید کادر فنی چیز دیگری باشد اما من اردوی خوبی داشتم و تمرکزم هم روی تمرینات پیست بود و تنها می‌دانم برای مسابقات آماده‌ام. از طرف دیگر فدراسیون به احتمال زیاد تنها دو نفر از سه رکابزن اردونشین را به قهرمانی آسیا اعزام می‌کند. من در ماده 4 کیلومتر پا می‌زنم و اسکرچ. همان ماده‌ای که محمد گنج خانلو پارسال مدال طلا گرفت. فکر می‌کنم امسال هم احتمال مدالم زیاد است به شرط اینکه آرامش داشته باشم.
وقتی قول مدال دادی، به نظرت یکی از دو ملی‌پوش ایران در قهرمانی آسیا هستی؟
من 23 ساله هستم و با این شرایط کسی نیست که حریف من شود، اما علی لبیب در رشته دیگری تخصص دارد. او هم دوچرخه سوار خوبی است. در واقع من، بهنام آرین و علی لبیب سه اردونشین قهرمانی آسیا هستیم که تنها دو نفر از بین ما به قهرمانی آسیا می‌روند. واقعیتش با اینکه همه ما باید در مسابقه قهرمانی آسیا شرکت کنیم اما از طرفی نمی‌توان گفت چرا؟ به هرحال فدراسیون هم به خاطر بی‌پولی محدودیت دارد. من 80 درصد قول مدال اسکرچ را داده‌ام و هم تایم تریل. ولی مدال گرفتن شرط دارد، من باید با آرامش روی تمرینم تمرکز کنم نه اینکه جنگ و جدل داشته باشم.
تو روی آرامش خیلی تأکید داری. چه چیزی باعث شده تا مدام بگویی آرامش می‌خواهی؟
همه می‌دانند که وضعیت مالی فدراسیون جالب نیست و به خاطر همین تعداد ملی‌پوشان برای حضور در رقابت‌های قهرمانی آسیا کم می‌شود. در حالی که باید 7-6 نفر اعزام شوند تا تیم بتواند در ماده 4 کیلومتر تیمی هم پا بزند؛ در واقع 4 نفر اصلی و یک نفر ذخیره. هیچ کجای دنیا، تیم دوچرخه‌سواری پیستش را دو، سه نفره اعزام نمی‌کند. اما 5-4 سالی است که تیم پیست ایران با تعداد کم اعزام می‌شود. این روزها به جای اینکه دغدغه دوچرخه سواران مدال باشد، اول انتخاب برای اعزام است، بعد تجهیزات و آخر سر به مدال فکر می‌کنند. فدراسیون حرف از جوانگرایی می‌زند اما وقتی دوچرخه سوار جوان به مسابقات نمی‌رود و تجربه اندوزی نمی‌کند چه فایده؟ بدون تجربه در مسابقه بعدی هم نمی‌تواند مدال بگیرد. در حالی که بقیه تیم‌ها هم سرمایه‌گذاری می‌کنند و پشتوانه‌سازی دارند و هم مدال می‌گیرند.
در واقع با عدم اعزام پشتوانه‌ای نمی‌ماند.
دقیقاً. وقتی قرار است یک نفر باشد و مدال طلای جهانی هم بگیرد، بعد که نباشد چه کسی قرار است جای او را پر کند؟ نباید دل خوش باشیم به اینکه یک دوچرخه سوار 40 ساله به مسابقه برود اما جوان‌ها به مسابقه نروند. به هر حال دوچرخه‌سواران جوان نیاز به تجربه دارند. من آیدین 23 ساله که سه بار قهرمانی آسیا را تجربه کرده‌ام، با دوچرخه سوار 27 ساله ژاپنی که مسابقه جهانی رفته نمی‌توانم رقابت کنم. از طرف دیگر ما هنوز پای‌مان به پیست چوبی نرسیده است. اصلاً پیست چوبی در ایران برای تمرین نداریم و همین هم ما را عقب می‌اندازد. آن هم با شرایط آب و هوایی سرد و هوای آلوده. پیست‌های ایران همه غیر استاندارد هستند. انتظار ما این است که وزارت ورزش فدراسیون را بیشتر حمایت کند. درک کنند ما بدون تجهیزات به زور مدال می‌گیریم. قیمت یک جفت کفش 25 میلیون است که با یک زمین خوردن خراب می‌شود و بچه‌ها برای تأمین تجهیزات و وسایل از جیب هزینه می‌کنند.