تئوریسین فرانسوی، متبحر در سازندگی
چرا تروسیه را در ایران نداریم؟
امیر اسدی
روزنامه نگار
کافی بود تنها چند دقیقه از بازی ویتنام مقابل ژاپن را نگاه کنیم. ویتنام هماهنگی و سازماندهی عجیبی داشت، بخصوص در حفظ توپ و درآمدن از پرس حریف. ویتنام تا چند سال قبل هیچگاه حریف گردن‌کلفتی برای رقبا نبود. یک تیم درجه دو و سه که اغلب برای بالا بردن تفاضل گل مورد استفاده قرار می‌گرفت و کاربرد دیگری نداشت.
در جام ملت‌ها اما ویتنام دیگری را مشاهده می‌کنیم. تیمی که پیشرفت را در ساق پای بازیکنانش به وضوح می‌توان دید. این اتفاق مرهون تلاش یک فرانسوی است. یک فرانسوی به نام فیلیپ تروسیه که حداقل در آسیا یک مربی کارکشته و شناخته شده است. قهرمان سابق جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۰۰ و همراه با ژاپن که حالا با تیمی شایسته اما فعلاً دور از جمع مدعیان پا به مسابقات گذاشته و بیشتر دنبال اعاده حیثیت است نه صعود به مراحل بالاتر.
تروسیه سابقه سال‌ها فعالیت در مربیگری را دارد و از معدود افرادی است که هم در اروپا و آفریقا فعالیت کرده و هم در آسیا هدایت چند تیم را برعهده داشته. در فرانسه باشگاه بزرگ مارسی را در اختیار او قرار دادند، در آفریقا هدایت مراکش و بورکینافاسو را برعهده گرفت و در قاره آسیا هم سال‌ها روی نیمکت ژاپن و قطر نشست و حالا هم هدایت ویتنام را برعهده دارد.
لقب تئوریسین برازنده تروسیه است. او هر جا که رفته، فارغ از نتایجی که کسب کرده، ردپایی از خود به جا گذاشته. حتی خیلی‌ها پایه‌ریزی فوتبال قطر که منجر به کشف بازیکنان مستعد و قهرمانی در جام ملت‌ها شد را به نام تروسیه نوشته‌اند که سال ۲۰۰۵ در تیم ملی حضور داشت.
مرد ۶۸ ساله فرانسوی از معدود مربیانی است که برنامه بلندمدت و مدونی برای پیشرفت بازیکنان خود دارد. شاید باور نکنید اما تروسیه اکنون همزمان با تیم ملی بزرگسالان ویتنام، هدایت تیم‌های زیر ۲۰ و زیر ۲۳ ساله‌‌های این کشور را نیز برعهده دارد و مشغول پرورش نسلی است که سال‌ها بعد می‌توانند در فوتبال آسیا مدعی باشند.
حالا یک سؤال اساسی. چرا هیچگاه فکرش را نکرده‌ایم که برای برنامه‌ریزی در فوتبال‌مان و پرورش یکی دو نسل موفق، از مربیانی نظیر تروسیه استفاده کنیم؟ چه در رده باشگاهی و چه رده‌های ملی پایه. نمی‌گوییم بزرگسالان اما می‌توانیم از خدمات تروسیه در بخش‌های مختلف فوتبال سود ببریم و بهره‌اش را بگیریم. خیلی هم متضرر نمی‌شویم، درست مانند ژاپن، قطر و حالا ویتنام.